Μισώ κάποιους ανθρώπους. Αντιπαθώ αρκετούς. Δε θέλω να μιλάω σχεδόν σε κανέναν. Με εκνευρίζουν σχεδόν όλοι. Για τους πρώην μου, όμως, τα νιώθω όλα αυτά μαζί. Σε υπερθετικό βαθμό. Πάντοτε.
Οι πρώην λοιπόν είναι μια ξεχωριστή κατηγορία από μόνοι τους. Είναι ίσως οι πιο μισητοί άνθρωποι στη ζωή σου σε προσωπικό επίπεδο. Αυτοί που εύχεσαι άλλοτε να πάνε στο διάολο ή όσο πιο μακριά μπορούν από ‘σένα. Όμως, κάθε φορά που ακούω κάποιον από τους γύρω μου να λένε ότι σε μια σχέση πάντα φταίνε κι οι δύο, όσο χειρότερα πράγματα κι αν έκανε ο ένας συγκριτικά με τον άλλον, δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι και την απέναντι πλευρά.
Για να φτάσει ο ένας στο σημείο να επιδείξει τέτοια συμπεριφορά, στη συνηθισμένη των περιπτώσεων ευθύνεται μια πράξη του άλλου. Γιατί έτσι υποτίθεται πως είναι οι πράξεις των ανθρώπων. Αλληλένδετες. Και πως συνήθως βγάζουν νόημα άμα τις στηρίξεις στις πράξεις του άλλου.
Αν όμως δε βγάζουν; Κι αν ο ένας από αυτούς ποτέ δεν έκανε κάτι που πλήγωσε τον άλλον; Κι αντιθέτως ήταν πάντοτε εκεί γι’ αυτόν μέχρι που σιχάθηκε να περιμένει από ‘κείνον να τον εκτιμήσει; Αν είχε δει την πιο ανήθικη συμπεριφορά προς το πρόσωπό του από ένα άτομο που υποτίθεται πως τον σεβόταν κι είχε όποια αισθήματα γι’ αυτόν; Ευτυχώς που υπάρχει ο ποινικός κώδικας, διαφορετικά δε θα ήθελα καν να σκέφτομαι τι θα γινόταν.
Τα πράγματα μόνο εύκολα δεν είναι όταν παίρνεις την απόφαση να φύγεις. Και να αφήσεις πίσω σου έναν άνθρωπο που αγαπάς. Κι αυτό το λέω γιατί όταν φεύγει κάποιος, τότε είναι που συνηθίζουν όλοι να λένε ότι επέλεξε τον «εύκολο δρόμο». Εύκολος δρόμος είναι μόνο όταν δε νιώθει τίποτα και το μόνο που κάνει είναι απλώς να σε αντικαθιστά, προχωρώντας στον επόμενο.
Οι πρώην είναι συνυφασμένοι με πόνο. Πολύ πόνο. Απ’ αυτόν που σε ακολουθάει μέσα σου, που αντέχει στο πέρασμα του χρόνου και τον κουβαλάς ακόμα κι ας μην το ξέρεις. Ώσπου σε προλαβαίνει σε ανύποπτες στιγμές. Στις πιο ευάλωτές σου δυστυχώς. Αυτοί οι άνθρωποι σου έχουν δώσει πολύ πόνο κι άλλη τόση πίκρα ώστε να μπορείς να τους ξεγράψεις έτσι απλά όμορφα και πολιτισμένα απ’ τη ζωή σου.
Δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι για ‘σένα. Όλοι το γνωρίζουν αυτό. Στο άκουσμα του ονόματός τους πάντα σε πιάνει μια διάθεση να βγάλεις ό,τι βρίσκεται στο στομάχι σου σε κοινή θέα. Είναι οι άνθρωποι που σε έχουν γεμίσει με ανασφάλειες κι απωθημένα.
Και, γι’ αυτόν το λόγο, κυρίως είναι οι άνθρωποι που θες να διαψεύσεις με κάθε δυνατό τρόπο. Είναι οι άνθρωποι που θέλεις παραπάνω από τον οποιονδήποτε να τους τρίψεις στη μούρη τι έχασαν, τι χάνουν και τι θα χάνουν. Να τους δεις να σέρνονται στα πόδια σου και να φτύνουν εναλλάξ άλλοτε ιδρώτα κι άλλοτε αίμα. Σκληρό; Καθόλου.
Έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Παίρνουμε μια στιγμιαία ευχαρίστηση απ’ τον πόνο του άλλου, όταν ο ίδιος είναι που μας έχει κάνει στο παρελθόν να πονέσουμε. Τον ξεπληρώνουμε με το ίδιο νόμισμα και του δείχνουμε στην τελική πώς μας έκανε κι εμάς τους ίδιους να νιώσουμε, τότε που μας έλεγε ότι δεν ήθελε να μας πληγώσει. Κι ούτε εγώ τώρα το θέλω να σε πληγώσω, αυτό θέλω να το πιστέψεις.
Θέλεις να είσαι εσύ αυτός που τους αγνοεί, όχι αυτοί. Θες να είσαι εσύ αυτός που τους τσουρουφλάει, όχι το αντίθετο. Έχεις ακόμα αυτόν το φίλο που μπορεί να μαθαίνει νέα του και κάθε φορά εύχεσαι από μέσα σου αυτά να είναι όλο και χειρότερα, να μαθαίνεις ότι δεν περνάει καλά, ότι δεν προχώρησε παρακάτω.
Κι απ’ την άλλη φροντίζεις ακριβώς με τη σειρά του να μαθαίνει κι αυτός για τη δική σου ζωή, μόνο τα καλά μέρη φυσικά. Αυτά που ανεβάζεις και στο facebook δηλαδή, τις χαμογελαστές στιγμές. Την υπέροχη ζωή σου μακριά του, μετά απ’ αυτόν.
Αυτή είναι κι η εκδίκησή σου. Οι περισσότεροι μπορεί να πιστεύουν ότι η εκδίκηση είναι οπωσδήποτε το να κάνεις κάτι, το να καταστρώνεις σχέδια εξοντωτικά εναντίον του, να σχεδιάζεις πώς να διαλύσεις τη ζωή του μπαίνοντας ξανά σ’ αυτή και καταστρέφοντάς τον, αλλά στην πραγματικότητα δε χρειάζεται να κάνεις απολύτως τίποτα.
Αυτή είναι η τιμωρία του. Το να είσαι μακριά του και να διανύεις την καλύτερη περίοδο της ζωής σου ενώ αυτός βρίσκεται στα πατώματα και περιμένει από ‘σένα να τον σηκώσεις. Αυτή είναι η εκδίκησή σου, να σε φωνάζει κι εσύ να αδιαφορείς όσο πιο επιδεικτικά μπορείς.
Δεν πονάμε εν τέλει τον άλλον όταν τον πονέσουμε επιτηδευμένα. Πονάει όσο τίποτα άλλο, όμως, η ευτυχία του να μην ευθύνεται σε σένα, αλλά σε άλλον.
Επιμέλεια Κειμένου Σοφίας Γαρμπή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Σοφία Γαρμπή
