Είναι απίστευτο μερικές φορές πόσα πράγματα μπορούν να δουν και να καταλάβουν οι τρίτοι. Άνθρωποι που πιθανόν να μη σε γνωρίζουν καν τόσο, όσο θα έπρεπε για να φτάσουν στο σημείο να βγάζουν τέτοιου είδους συμπεράσματα και άνθρωποι που δεν τους έχεις πει τίποτα σχετικά με το φλέγον θέμα. Κάτι τέτοιο, σύμφωνα με τη δική μου γνώμη, είναι μαγικό, είναι ένα από τα πιο γλυκύτατα και συγχρόνως αλλοπρόσαλλα πράγματα που συμβαίνουν σε καθημερινή βάση.
Ήταν τότε που μια κοπέλα με την οποία ανταλλάσσαμε απλά διαλόγους στα πλαίσια μιας καθημερινής επαφής, ήρθε και μου πέταξε ξαφνικά το εξής: «Καλέ αυτός γιατί σε κοιτάζει έτσι;» Τι να της πω; «Τράβα ρώτα τον, γιατί εγώ βαρέθηκα να το κάνω;» Μ’ έκανε να αναρωτιέμαι «τόσο φανερό είναι πια;». Σε χτυπάει μ’ ένα χαμόγελο ευτυχίας, γιατί εφόσον το βλέπουν κι άλλοι, πόσο μάλλον κάποιος που δεν έχει ιδέα, αυτό που πλανάται στον αέρα παίρνει σχήμα και μορφή, σιγουρεύεσαι πως κάτι όντως υπάρχει, και δε ζεις πάνω σε ροζ συννεφάκια που έχεις φτιάξει μόνη σου.
Εκεί συνειδητοποιείς τη δύναμη που έχει η αγάπη. Η αγάπη που βγαίνει από τα μάτια του άλλου σαν σπίθες και σ’ ηλεκτρίζει. Σύμφωνα μ’ ένα ρητό που έχω επικαλεστεί πολλές φορές κι αποδεικνύει τη πραγματική διάσταση του πράγματος: «Δεν μπορείς να αναγκάσεις τη χημεία να υπάρχει κάπου, όπως ακριβώς δεν μπορείς να το αρνηθείς αν πράγματι υπάρχει».
Τι να το κάνεις, όμως, όταν έρχεται μετέπειτα ο άλλος, ο one and only όπως πιστεύεις, να σε γειώσει και να σου πει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι; Ότι όσο κι αν φωνάζει το πράγμα από μόνο του, πρέπει να το κάνεις να σωπάσει, γιατί λέει δεν είναι αλήθεια, το νιώθεις μόνο εσύ.
Και δε λέω, θα τους πίστευα τους ανθρώπους αν δε μ’ είχαν διαψεύσει τόσοι πολλοί. Αν δε μ’ είχαν απογοητεύσει τόσοι πολλοί. Δε λέω, θα το πίστευα το παραμυθάκι ότι δεν υπάρχει τίποτα και θα τα άφηνα όλα πίσω στο παρελθόν, δε θα το έψαχνα παραπάνω, δε θα το κούραζα, αν δεν είχα δει άλλες τόσες παρόμοιες καταστάσεις τριγύρω μου. Και ξέρετε τι βλέπω σ’ όλες αυτές τις καταστάσεις, σ’ όλα αυτά τα ερωτικά αδιέξοδα; Δε βλέπω να μην υπάρχουν όντως αισθήματα. Αντιθέτως βλέπω ανθρώπους δειλούς, μικρούς σ’ αισθήματα και ψυχή κι ακούω λόγια που ποτέ δεν ταιριάζουν με τα βλέμματα.
Γι’ αυτό και σταμάτησα να πιστεύω και ν’ ακούω μ’ αφελή προδιάθεση. Εμπιστεύομαι μόνο τον εαυτό μου, ακολουθώ το ένστικτό μου και στην τελική, για όποια λάθη από δω και στο εξής θα ξέρω ότι ευθύνομαι εγώ, που το ξέκοψα πολύ νωρίς ή το κυνήγησα άδικα ενώ είχε τελειώσει. Κανείς άλλος. Είναι τόσο εύκολο να βγάζεις τον άλλον πάντοτε φταίχτη, όμως για να το κάνεις αυτό, σιγουρέψου πρώτα πως κι εσύ ήσουν σωστός σ’ όλα.
Η μεγαλύτερη αδικία είναι όντως αυτή. Να είσαι σωστός σε όλα και ο άλλος να σ’ αρνείται. Να κάνει αυτός τις επιλογές για σένα. Γιατί αν δεν το ‘χετε καταλάβει ακόμα, είναι καταδίκη αυτό. Να σου στερεί την ευτυχία σου μαζί του, γιατί πολύ απλά είναι δειλός και πάντα ήταν. Να προτιμά το εύκολο, το εφήμερο, το ανέπαφο. Αυτό που θα περάσει και δε θα τον αγγίξει, παρά το σκληρό, ατόφιο συναίσθημα. Γιατί αυτού του είδους το συναίσθημα δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Ποτέ του δεν έμαθε να το κάνει αυτό.
Δεν είναι ότι εσύ έχεις κάποιο μαγνήτη, όπως συνηθίζεται να λέγεται κι ελκύεις όλους τους προβληματικούς ανθρώπους. Είναι ότι οι άνθρωποι σπάνια ξέρουν να χειριστούν ορθά μία κατάσταση. Κι αυτό πρέπει να το έχουμε υπόψιν πλέον όλοι μας. Το γνωστό ως το «τεκμήριο του μαλάκα». Παίρνεις δηλαδή ως δεδομένο, μέχρι αποδείξεως του εναντίου φυσικά, ότι ο άλλος είναι μαλάκας.
Δεν είμαι σίγουρη αν η ηλικιακή ωρίμανση οφείλεται στ’ ότι όσο μεγαλώνουμε, αντιμετωπίζουμε πλέον τα αισθήματά μας με μια παραπάνω ωμότητα απ’ ό,τι συνηθίζαμε ή αν αυτό συμβαίνει επειδή έχει καεί η γούνα μας πάμπολλες φορές, αλλά προσέξτε λίγο παραπάνω σε ποιον δίνετε πλέον την καρδιά σας, δε χωρά άλλον πόνο κι απωθημένα τούτος ο ντουνιάς. Προσέξτε την εσείς, γιατί κανείς άλλος δε θα το κάνει.
Επιμέλεια Κειμένου Σοφίας Γαρμπή: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Σοφία Γαρμπή
