Κατά καιρούς δημοσιεύονται έρευνες κι άρθρα που αποδεικνύουν ότι όλο και μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων πηγαίνουν γυμναστήριο με αυτοσκοπό να βρουν σεξουαλικούς συντρόφους. Κι όταν πράγματι παίρνεις τη μεγάλη για σένα απόφαση να γραφτείς σε ένα γυμναστήριο, συνειδητοποιείς το πόσο αληθινό είναι αυτό το γεγονός.
Μπορεί να έχει να κάνει με τις ορμόνες που απελευθερώνονται κατά την άσκηση, μπορεί να έχει σχέση και με το πόσο εφαρμοστό είναι το μπλουζάκι που φοράει ο άλλος, ή το κολάν της κοπελιάς μπροστά σου. Αλλά εδώ που τα λέμε αυτοί που συμπτωματικά θα πέσει το μάτι τους εκεί κι αυτοί που θα τους κάνει το κλικ κάποιος άλλος στον ίδιο χώρο είναι σαφώς λιγότεροι και ξεχωρίζουν κατά έτη φωτός, ως προς τη συμπεριφορά, σε σύγκριση μ’ αυτούς που δεν πηγαίνουν στα γυμναστήρια με προτεραιότητά τους να γυμναστούν αλλά έχουν θέσει ως αποκλειστικό στόχο να γκομενίσουν.
Η απελπισία δυστυχώς είναι κάτι που φαίνεται, τόσο αν είσαι άντρας όσο κι αν είσαι γυναίκα. Και συνήθως αδιάσειστο σημάδι αποτελεί ότι ο εκάστοτε απελπισμένος τους έχει πάρει αμπάριζα όλους και ρίχνεται στον έναν και στον άλλον. Ειλικρινά κάτι τέτοια φαινόμενα συνήθως δεν κεντρίζουν την προσοχή μου και φυσικά εγώ συνεχίζω προσηλωμένη να κάνω τη δουλειά μου είτε ακούω σχόλια για την εμφάνισή μου κατά καιρούς είτε όχι, είτε η τακτική των από πάνω περιγραφόμενων προσώπων με αφορά είτε όχι, όμως τον τελευταίο καιρό το φαινόμενο αποτελεί μάστιγα. Κι αρχίζει και σε εκνευρίζει φοβερά το γεγονός ότι υποτίθεται πως ο καθένας έχει πάει εκεί για κάποιον συγγενή με το καταστατικό ίδρυσης του γυμναστηρίου λόγο. Και μόνο αυτό δε γίνεται.
Η παρατηρητικότητά μου ως προς αυτό το φαινόμενο αυξήθηκε όταν έχοντας ένα χρόνο στο γυμναστήριο αδιάκοπα και θέλοντας φυσικά να πιστεύω πως έχω κάνει κάποια εμφανή πρόοδο, μου δημιουργήθηκε μια απορία που εξέφρασα στο φιλικό μου περιβάλλον: πώς είναι δυνατόν να εξακολουθώ να ιδρώνω έτσι ενώ οι υπόλοιπες εκεί μέσα να δείχνουν ακριβώς έτσι όπως όταν μπήκαν. Το κατανοώ να μην ιδρώνουμε όλοι το ίδιο, αλλά να μην ιδρώνει κανείς δε γίνεται. Κι εκεί πάνω που κόντευε να με πιάσει η απόγνωση, πάνω που άρχισα να πιστεύω ότι κάποιο πρόβλημα είχα εγώ, ήρθε μια απάντηση που κάπως μου συνέδεσε την απορία μου με τη μάστιγα που επικρατεί.
Το ότι βρίσκεται κάποιος εκεί, δε σημαίνει ότι πρώτον έχει την ίδια θέληση με τον άλλον που βρίσκεται παραδίπλα, ούτε κι ότι οι δύο τους προσπαθούν το ίδιο, ότι καταβάλουν τον ίδιο κόπο. Με άλλα λόγια άλλοι ιδρώνουν στα γυμναστήρια γιατί το θέλουν και το γουστάρουν και γιατί εκείνη την ώρα παλεύουν για –ή και με– τον εαυτό τους κι άλλοι απλώς γκομενίζουν και καβλαντίζουν, με στόχο να μη χρειαστεί να μη μείνουν ούτε λεπτό μόνοι με τον εαυτό τους.
Τους βλέπεις να ψάχνονται, τα αγόρια να επιδεικνύουν στις γυναίκες τη μυϊκή τους υπεροχή είτε –το προσωπικό μου αγαπημένο που με κάνει να ξενερώνω όσο δεν πάει– έρχονται απρόσκλητα, χωρίς να τους το ζητήσεις και να σου δείχνουν πώς γίνεται μια άσκηση. Αγοράκι μου, μπορεί να το έχω φάει με το κουτάλι το συγκεκριμένο πράγμα τόσα χρόνια κι αν δεν το γνωρίζω, γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν οι γυμναστές εκεί μέσα. Οποιαδήποτε επιδεικτική συμπεριφορά κρίνεται και πυροβολείται.
Και το θάρρος αυτό δεν το έχουν πάρει όλοι οι άντρες μόνοι τους, αλλά το έχουν δώσει στις περισσότερες των περιπτώσεων οι ίδιες οι γυναίκες με τις «εύθραυστες» συμπεριφορές τους. Δεν είναι θέμα φεμινισμού ή σεξισμού, αλλά ως γυναίκα ποτέ δεν έχω προβάλει το φύλο μου ως λόγο για τον οποίο μειονεκτώ σε κάτι.
Άλλο θέμα είναι να μη σηκώνει μια γυναίκα 20 κιλά όπως θα σήκωνε ένας άντρας κι αντ’ αυτού να σηκώνει 5 κι άλλο θέμα επειδή απλά και μόνο είναι γυναίκα να συνεπάγεται μια ανικανότητα να κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο εκτελείται μια άσκηση και να χρειάζεται τη σωτήρια βοήθεια ενός άντρα. Ή το να πηγαίνει γυμναστήριο μια γυναίκα, στο μυαλό των αντρών να ισοδυναμεί ότι κάνει αποκλειστικά προγραμματάκια γλυκούλικα που σχετίζονται με χορό και ζούμπες.
Σαν να μαζεύτηκαν πολλά ψωνάκια τελευταία, φουσκωμένοι τύποι που με την κραυγαλέα πάντοτε συμπεριφορά τους τραβάνε όλα τα βλέμματα κι από την άλλη τύπισσες του κουτιού που περιμένεις να στάζουν make up από ‘δω κι από ‘κει όπου πατάς, αλλά αντιθέτως με κάποιον μαγικό τρόπο έχουν απαγορεύσει στον εαυτό τους να ιδρώνουν, να κοκκινίζουν ή το μαλλί τους να γίνεται αφάνα και γενικά να μοιάζουν σαν να έχουν πάθει εγκεφαλικό, όπως θα ήταν το φυσιολογικό.
Σαν να έχουμε ξεχάσει το λόγο της γυμναστικής. Στην εποχή του φαίνεσθαι και των social media που σου έχουν επιβάλλει κάθε στιγμή σου να την ανεβάζεις σε κοινή θέα αλλιώς συνεπάγεται σαν να μην την έχεις ζήσει, είναι φυσικό να ξεχνάς τον καθαρό στόχο σου και να παρεκκλίνεις απ’ αυτόν.
Είναι κατανοητό μετά από αρκετό καιρό στο γυμναστήριο να νιώθει κάποιος ωραία με τον εαυτό του και να θέλει να τον προβάλλει, αλλά τσαλακωθείτε και λίγο, δε γίνεται κι εκείνη την ώρα πρώτος στόχος σας να είναι η σεξουαλικότητά σας και το πόσα γκομενάκια θα ρίξετε, κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό σας.
Κι αν όντως έχετε χρόνο, πόσο μάλλον αντοχές να σκέφτεστε το πέσιμο και την εμφάνιση σας, τότε μάλλον δεν κοπιάζετε και δε «χτυπιέστε» τόσο όσο καυχιέστε στους φίλους σας.
Επιμέλεια Κειμένου Σοφίας Γαρμπή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Σοφία Γαρμπή
