Μπορεί να μη θυμάμαι ακριβώς το πότε και το πού αλλά θυμάμαι ακόμα την έκπληξη που ένιωσα τη στιγμή εκείνη, που μετά από σχεδόν 8 χρόνια φιλίας, ο φίλος μου ο Μπάμπης γύρισε και μου είπε με απόλυτη φυσικότητα ότι «Ξέρεις κάτι, όταν σε είχα πρωτογνωρίσει, νόμιζα ότι ήσουν πολύ σνομπ.» Σιωπή. Απορία. Εγώ σνομπ;
Ωραία, είμαστε λοιπόν κι εμείς που δε δείχνουμε από το πρώτο λεπτό ποιοι ακριβώς είμαστε, αυτοί που είμαστε επιφυλακτικοί με τους άλλους και δεν μπορούμε να ανοιχτούμε με την ίδια ευκολία που άλλα άτομα το κάνουν. Κι αυτό δεν το κάνουμε από επιλογή, πιστέψτε με!
Με αποτέλεσμα συχνότατα να δίνουμε τη λάθος εντύπωση ή ακόμα χειρότερα να περνάμε απαρατήρητοι, συμβαίνει κι αυτό. Άλλες φορές προτιμάμε να μη μιλήσουμε, αλλά όλες τις υπόλοιπες που αποφασίζουμε να το ανοίξουμε, μπορεί πάντα αυτό που θα πούμε να μην αρέσει σε όλους. Ειδικά όταν είσαι απόλυτος χαρακτήρας και δε σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου, δημιουργούνται αντιδράσεις και σχόλια. Πιο συγκεκριμένα, πολλά και κακιασμένα σχόλια.
Κι επίσης δεν είμαστε οι ίδιοι όλες τις ώρες της ημέρας, κακά τα ψέματα. Τα νεύρα μας γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν, για να τεντώνουν, για να γίνονται τσατάλια και με τον αντίστροφο τρόπο να ηρεμούν. Η μια σου λέξη τη μια στιγμή μπορεί να μας φανεί αστεία την αμέσως επόμενη εντελώς άσκοπη, μια μπαρούφα. Είχαμε μια άσχημη μέρα, αυτό είναι όλο, μη μας βάζεις στη μαύρη λίστα κατευθείαν!
Για να είμαι ειλικρινής, μερικοί από εμάς ίσως το βλέπουμε κι αλλιώς. Ίσως αυτό το παραπάνω που είπα, ότι δεν το κάνουμε από δική μας επιλογή, να το κάνουμε σκόπιμα. Δηλαδή ακριβώς για να δούμε ποιοι είναι αυτοί που στην τελική θα μπουν στον κόπο να επιμείνουν. Αυτό το κάνουμε γιατί έτσι έχουμε μάθει κι εμείς οι ίδιοι να διαχειριζόμαστε τις αντίστοιχες καταστάσεις, να επιμένουμε με όλους τους δυνατούς τρόπους στο πώς να γνωρίσουμε αυτούς που μας ενδιαφέρουν ακόμη κι αν οι τελευταίοι μας κλείνουν τις πόρτες αυτές στη μούρη κι υψώνουν τοίχους ολάκαιρα θηρία απέναντί μας. Αντικατοπτρίζει τη δική μας τη συμπεριφορά. Έχουμε μάθει να παλεύουμε, να μην εγκαταλείπουμε κι εδώ δώσε βάση, απαιτούμε υποσυνείδητα κι από ‘σένα να κάνεις το ίδιο.
Πες το τύχη, συγκυρία, κάρμα, έστω θεϊκή παρέμβαση (βλέπε ότι μας λυπάται ο Θεός) για να μην έχουμε ως τραγική κατάληξη να μιλάμε μόνο με τον περιπτερά, προκύπτει μία κουβέντα που κάπως οδηγεί στην άλλη και κατορθώνουμε να αποκαταστήσουμε τη λανθασμένη ταμπέλα, που στο κάτω-κάτω, ξέρετε κάτι; Σπάνια εμείς οι ίδιοι την έχουμε δημιουργήσει από κάτι που έχουμε πει ή έχουμε κάνει, αλλά οι άλλοι έχουν βιαστεί να μας τη βάλουν.
Δε χρειάζεται να είναι καν κουβέντα, μπορεί να είναι ένα αστείο γεγονός, μια κοινή δραστηριότητα, ή έστω και μια αναγκαία συναναστροφή, από το να βγείτε με κοινή παρέα μέχρι το να είστε στην ίδια ουρά στην τράπεζα. Εγώ με τον παραπάνω φίλο μου, λοιπόν, βρεθήκαμε στην ίδια τάξη αγγλικών, και εκεί που δεν είχαμε ανταλλάξει κουβέντα, γιατί ήμουνα και πολύ σνομπ, αρχίσαμε να τραγουδάμε το ίδιο τραγούδι, ο ένας να συμπληρώνει το στίχο που ο άλλος δεν ήξερε, και στα ρεφρέν κι οι δύο μαζί. Μπορεί ακόμη και τότε να μην του πολυγέμιζα το μάτι, δεν το αποκλείω, αλλά το θέμα δεν έμεινε εκεί, πήρε μεγάλη έκταση.
Κι άντε τώρα να πει κι αυτός και όλοι οι υπόλοιποι που αρχικά δεν μας συμπαθούσαν σε όλους αυτούς που παρέα τους μας είχαν κράξει (χαχαχα) ότι είμαστε τα καινούρια τους κολλητάρια! Άντε να τους εξηγήσουν ότι οι τόσο προφανείς λόγοι που μας καθιστούσαν αντιπαθητικούς εν τέλει δεν ήταν και τόσο βάσιμοι. Ότι παρά το γεγονός ότι μας πρωτοκοίταξαν με μισό μάτι, τους διαψεύσαμε.
Ότι αρχικά πίστευαν ότι ποτέ δε θα μπορούσαν να κάνουν παρέα με άτομα σαν και εμάς και κατέληξαν να μην μπορούν να κάνουν –σκέτο– χωρίς εμάς. Γιατί ακριβώς δε χρειάζεται να έχουμε τα ίδια μυαλά με τους άλλους για να είμαστε φίλοι τους. Και μέσω αντιθέσεων γεννιούνται σχέσεις, παίρνουμε πράγματα που δεν έχουμε κι ιδέες που δεν επρόκειτο ποτέ να σκεφτούμε, και δίνουμε αντίρροπα τις δικές μας πίσω αυτούς.
Μπορεί να μην κερδίζεται ποτέ μια δεύτερη ευκαιρία για την πρώτη εντύπωση που δώσαμε σε όλους τους άλλους, αλλά δεν πειράζει, γιατί η τελευταία είναι αυτή που μετράει.
Επιμέλεια Κειμένου Σοφίας Γαρμπή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Σοφία Γαρμπή
