Το γνωστό Sex, Drugs and Rock ‘n’ Roll, δεν είναι απλώς ένα τραγούδι.
Είναι μια ολόκληρη era, ένα κίνημα τεραστίων διαστάσεων, με τρελές επιτυχίες και παράπλευρες απώλειες.
Κάντε εικόνα. Σκισμένα jeans, μπαντάνες και δερμάτινα.
Rock stars στο στερέωμα, να σπάνε κιθάρες.
Να κάνουν stage-diving, πάνω στα στρέμματα κοινού που λιποθυμά από κάτω για πάρτη τους, είτε από ενθουσιασμό, είτε λόγω συνωστισμού και ξύλου.
Ναρκωτικά, ξύδια και ανελέητα πάρτυ στο backstage.
Eκατομμύρια fans που ζουν με το ίδιο όνειρο, τουτέστιν, ένα ταπεινό meet ‘n’ greet.
Να αγγίξεις λίγη από τη λάμψη του αγαπημένου σου καλλιτέχνη, να ανταλλάξεις μια κουβέντα και να βγεις μια αναμνηστική φωτογραφία.
Όμως, η εικόνα είναι ακόμη ελλειπής.
Πού πορευόμεθα άραγε, χωρίς τις επικές groupies;
Υπάρξεις που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα παρούσες, σε βαθμό ανησυχητικό.
Μιλάω για τα κορίτσια, απαραίτητα αξεσουάρ, της κάθε συναυλίας.
Οι νεαρές κορασίδες, τρελαμένες με συγκεκριμένες μπάντες και μέλη τους.
Ναι, αυτές που έχουν τις αφίσες εικονίσματα στο προσκεφάλι, άπειρες μπλούζες με στάμπες της μπάντας και μια υστερία στο άκουσμά τους.
Για να το κάνω πιο ξεκάθαρο, σας θυμίζουν κάτι οι ροκούδες του pit, που πετάνε στην σκηνή μπλούζες, σουτιέν και ουρλιάζουν σα να μην υπάρχει αύριο;
Ε, αυτές.
Από την Pamela Des Barres μέχρι την Bebe Buell, κορίτσια που ήθελαν κάτι παραπάνω κι έκαναν τα πάντα για να το πετύχουν.
Που δεν τους αρκούσε μια απλή αναμνηστική φωτογραφία.
Εξάλλου, δεν αποτελούσε ποτέ πρόβλημα κάτι τέτοιο, μιας και είχαν τουλάχιστον ένα σχετικό ταττού.
Ούτε μια ιδρωμένη μπλούζα που δε θα πλυθεί ποτέ αρκούσε.
Ούτε καν ένα αυτόγραφο, ανεξίτηλα χαραγμένο με κάθε έννοια, από το μπράτσο μέχρι το σαρκώδες εκείνο μέρος, άνω των μηρών.
Αυτό που ήθελαν βασικά, ήταν η σεξουαλική επαφή με το αντικείμενο του πόθου τους, ή έστω με ένα από τα μέλη του συγκροτήματος – οποιοδήποτε.
Ακόμη και με τον μπασίστα!
Και φυσικά, τα μέσα για την επίτευξη, δεν είχαν ποτέ σημασία.
Εν ολίγοις, είτε τους κάτσουν roadies, είτε σεκιουριτάδες, δεν πτοούνται.
Έχουν φτάσει ακόμη ένα βήμα πιο κοντά στο άπιαστο.
Το stalking, σαφώς, είναι απαραίτητη προϋπόθεση.
Αλλά, μη τις βλέπετε έτσι ξέφρενες και υστερικές.
Είναι μεγάλοι σατανάδες κατά βάθος.
Διαβολικοί εγκέφαλοι με ύπουλα σχέδια, αποφασισμένοι να πετύχουν τον σκοπό τους.
Και όχι κύριοι, δεν αρκούνται στον ένα μπασίστα.
Όσο πιο πολλούς πάρεις, τόσο πιο groupie είσαι.
Και αν γκαστρωθείς, καλοδεχούμενο – βλέπε την προαναφερόμενη Bebe Buell, η οποία έκανε, βέβαια, δώρο στην ανθρωπότητα την Lil Tyler.
Όμως, θέλει ταλέντο να είσαι groupie.
Θέλει υπομονή, οργάνωση και λίγη παραπάνω δόση τρέλας.
Γερό στομάχι, ανοιχτή μύτη και μεγάλο διασκελισμό.
Πίστη και προσπάθεια.
Και αν κάτι δε θέλει, είναι όρια. Περιορισμοί, ηθικές και αντιστάσεις, δεν παίζουν σε αυτό το παιχνίδι.
Ούτε συναισθηματισμοί χωράνε.
Ας πληγωθείς, ας φας τα μούτρα σου, δεν έχει καμία σημασία.
Διότι δεν είναι καινούριο νέο ότι πολλοί τις θεωρούν διανοητικά διαταραγμένες προσωπικότητες.
Αλλά είναι; Γιατί διαταραγμένο αντιλαμβάνομαι τον τύπο που πυροβόλησε τον Λένον, όχι μια νεαρή που τσιρίζει στο πλήθος και ονειρεύεται να ζήσει λίγη από τη μαγεία της ροκ σκηνής – γιατί ποιός δε το κάνει;
Παρόλα αυτά, οι groupies παραμένουν βράχοι.
Δεν το βάζουν κάτω και δεν το παρατάνε, γιατί έτσι.
Θέλουν το είδωλο.
Το θέλουν πολύ και πρέπει να το κατακτήσουν.
Πρέπει, άλλωστε, να πουν την ατάκα που προβάρουν τόσο καιρό στον καθρέπτη τους.
«Είμαι με την μπάντα.»
Και να δουν τις πόρτες να ανοίγουν διάπλατα.
Έν τέλει, αν σταθούν τυχερές, θα μείνουν στην ιστορία των groupies of all time.
Ειδάλλως, απλά θα χαρούν τη δημοσιότητα αυτής της μιάς βραδιάς και η προσπάθεια συνεχίζεται…
Συντάκτης: Δάφνη Παπαϊωάννου
