Ο χωρισμός είναι ένας μεγάλος κουβάς, γεμάτος με σκατά.
Είναι μια πολύ, πολύ, μα πολύ κακή κατάσταση, όπου αλλάζουν όλα – και σε ποιον αρέσουν οι αλλαγές -, που γαμιούνται πατόκορφα οι συνήθειες, που σου λείπει, του λείπεις, το τραβάτε απ’ τα μαλλιά και πονάτε ταυτόχρονα.
Ο χωρισμός είναι των άκρων και σε οδηγεί σε αντιδράσεις σκοτσέζικου ντους.
Ή θα φας τα πάντα, θα τσακίσεις ό,τι πιτογύρι και κρέπα κυκλοφορεί για να πνίξεις τον πόνο σου, ή δε θα φας μέχρι να αρχίσεις σιγά-σιγά να λιποθυμάς από την ασιτία.
Ή θα ακούς καψουροτράγουδα, θα κλαις και θα χτυπιέσαι ολημερίς κι ολονυχτίς για τον έρωτα που χάθηκε, ή δε θα είσαι έτοιμος να ακολουθήσεις τέτοιες ομοιοπαθητικές μουσικές τάσεις και απλά θα κάθεσαι στα βουβά να υποφέρεις, εσύ κι η μοναξιά σου.
Ή θα βλέπεις φωτογραφίες και μηνύματα, ή θα σπάσεις το κινητό σου.
Ή θα βγεις και θα πιεις σαν να μην υπάρχει αύριο, ή θα κάθεσαι σπίτι με τις μπυτζάμες σου και θα λιώνεις σειρές για να μη σκέφτεσαι.
Ή θα θες φίλους, ή δε θα θες να δεις κανέναν.
Όλα τα παραπάνω είναι φυσιολογικές αντιδράσεις, φυσιολογικών ανθρώπων, που φυσιολογικά χώρισαν και φυσιολογικά στεναχωριούνται.
Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι οι άκαρδοι.
Όλοι τους έχουμε συναντήσει στη ζωή μας, είτε – δυστυχώς – τους πετύχαμε, είτε ακούσαμε γι’ αυτούς.
Είναι εκείνοι που όσο εσύ είσαι σκατά και προσπαθείς με νύχια και με δόντια να αρθρώσεις τις λέξεις «θέλω», «να», «χωρίσουμε», με τη σωστή σειρά και με δάκρυα στα μάτια, αυτοί αντιδρούν στο άκουσμά τους ως εξής: «Οκ.»
Και έχω μια ερώτηση για εσάς, άνθρωποι, εκ μέρους όλου του υπόλοιπου πληθυσμού πάνω στη γη που έχει έρθει αντιμέτωπος με αυτού του τύπου την απάντηση.
Τι σκατά πάει λάθος μαζί σας;
Δηλαδή τι είδους απάντηση είναι το «οκ»; Και με ποιο δικαίωμα μένετε ανέκφραστοι, ψυχροί και ψύχραιμοι;
Δηλαδή, να με συχγωράτε, αλλά hello?! Σας παρατάει ένας άνθρωπος εκείνη τη στιγμή, και εσάς στα αρχίδια σας;
Αυτό που μας εξοργίζει πιο πολύ είναι ότι δεν μπαίνετε καν στον κόπο να ρωτήσετε ένα γιατί. Έτσι, για το γαμώτο, για την περιέργεια, για να δείτε αν
φταίτε, αν δεν φταίτε, αν κάνατε κάτι λάθος, αν υπάρχει γυρισμός, για να δείξετε ένα απλό και ταπεινό ενδιαφέρον προς την οποιαδήποτε είδους σχέση μπορεί να υπήρχε, ακόμα κι αν ήταν μιας βδομάδας!
Και προς τι η ψυχραιμία; Είστε γαμάτοι, δε σας αγγίζει, ούτε σας νοιάζει που σας χωρίζουν;
Μπούρδες!
Εγώ προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι τη ψύχρα στη μάπα σας ως χαλαρουίτα και πάμε μια βόλτα στο Καρνάγιο, αλλά ως την απόλυτη άμυνα για να μην αντιμετωπίσετε την αμηχανία της στιγμής.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην στεναχωριέται όταν χωρίζει. Τέλος. Οπότε σταμάτα να το παίζεις κύριος κι αντέδρασε σαν άνθρωπος που τον χωρίζουν και ζει μια δυσάρεστη στιγμή.
Τουλάχιστον για τα τυπικά, ρώτα ένα γιατί, ρίξε ένα δάκρυ, ή έστω πες μια άλλη λέξη, τόσες υπάρχουν, το «οκ» είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις;
Και να ρωτήσω και κάτι άλλο. Άντε, κι είστε χαλαροί κι ατσαλάκωτοι τη στιγμή του χωρισμού. Μετά τι; Δε θρηνείτε, δε σας ενοχλεί, δεν αναρωτιέστε γιατί, δεν περνάτε μια φάση δυστυχίας;
Δεν αντιδράτε με κανέναν τρόπο από τους φυσιολογικούς που απαρίθμησα παραπάνω;
Κι αν κάνετε, τότε μην το πείτε.
Αν ο λόγος που πέφτει κάποιος τόσο χαμηλά και χρησιμοποιεί το «οκ», είναι για να μη δείξει αδυναμία τη στιγμή του χωρισμού, ε τότε είναι για τα μπάζα, έχει φτάσει πάτο και συνεχίζει να σκάβει.
Κι αν αργότερα, πάει και γίνει σκνίπα, ενώ τραγουδάει το «εξαιτίας σου» του Οικονομόπουλου και κοντεύουν να εκραγούν οι φωνητικές του χορδές από το πάθος, τότε επίσης να μην το πει, γιατί δεν πρόκειται ποτέ και κανείς να τον πιστέψει.
Γιατί πώς να πιστέψω ότι σας πειράζει που σας χωρίσαμε αν απαντήσετε με ένα ξερό οκ; Το μόνο που θα πιστέψω είναι ότι είστε dead inside και μεγάλοι μαλάκες!
Μόνο προς σεβασμό στον άνθρωπο που εκείνη τη στιγμή προσπαθεί να ‘ξηγηθεί σωστά και μπαίνει στη διαδικασία του να ρίξει χι, μια διαδικασία που, καλώς ή κακώς, αποτελεί πολύ δύσκολο έργο, μόνο και μόνο για την αμηχανία και τη στεναχώρια που νιώθει ο άλλος εκείνη την ώρα επειδή αυτός είναι που λήγει ό,τι είχατε, θα έπρεπε να υπάρχει μια καλύτερη αντίδραση από ένα ξερό, ηλίθιο και χεσμένο-πάνω-του «οκ».
Γιατί όταν περάσει ο νευρικός κλονισμός κι η κρίση όπου αναρωτιέσαι αν τον ένοιαξε που χωρίσατε ή όχι, τότε είναι που συνειδητοποιείς πως το «οκ» μόνο αδιαφορία δε δείχνει.
Δείχνει απλά ηλιθιότητα, αναπηρία έκφρασης κι αδυναμία διαχείρισης.
Σίγουρα σε βάζει στη διαδικασία αναζήτησης των παραπάνω ερωτημάτων αφού ξεστομιστεί, αλλά ξέρετε κάτι;
Οκ, δεν πειράζει.
Αυτό το θέμα το πρότεινε η Mαρία. Πρότεινε κι εσύ τη δική σου ιδέα απ’την κατάλληλη φόρμα.
Συντάκτης: Δάφνη Παπαϊωάννου
