Εγώ είμαι λογικός άνθρωπος, αλλά επειδή ακόμη είμαι άνθρωπος, υπάρχουν μερικές φορές που το χάνω.
Που αφήνω τη φαντασία μου να οργιάσει, που κλείνω τα μάτια και χαμογελώ όσο σκέφτομαι πώς θα ήθελα πραγματικά να διαχειριστώ κάποιες καταστάσεις –με απόλυτη κατινιά και κακία.
Στην πραγματικότητα που ζούμε, όμως, δεν είμαι από εκείνους που ξεκατινιάζονται ή ξεφτιλίζονται με τον χειρότερο τρόπο. Βέβαια, αυτό δεν απαγορεύει στο μυαλό μου να σκέφτονται πόσο ωραία θα ήταν η ζωή αν άφηνα πίσω μου τις ψεύτικες Ευρώπες και μπορούσα όντως να το κάνω.
Φαντασία είναι, και πώς να την ελέγξεις άλλωστε;
Διότι, όπως προείπα, υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που θες απλά να παρατήσεις τις αξιοπρέπειες και τα επίπεδα, και με κάποιον μαγικό τρόπο, να αποκτήσεις αρκετή μυική δύναμη ώστε να σπάσεις στο ξύλο το κεφάλι αυτού που τραμπουκίζει τη ζωή σου και σε ενοχλεί σε καθημερινή βάση, ωσάν αιώνιο παράσιτο.
Σκέφτομαι πόσο Κατίνα θα μπορούσα να γίνω και πόσο ωραία θα ένιωθα αν μπορούσα να σε φτύσω στη μάπα, για παράδειγμα.
Αν μπορούσα να έρθω και να σε ρωτήσω τι ακριβώς σκεφτόσουν κι αποφάσισες, χωρίς να με ρωτήσεις, να χωθείς μέσα στη ζωή μου και να την γαμάς πατόκορφα.
Να σου εξηγήσω πως χωρίς να σου έχει δοθεί ποτέ δικαίωμα, έχεις εμφανιστεί και με έχεις συγχύσει όπως κανείς άλλος.
Και, γενικότερα, να εκφραστώ ελεύθερα.
Τουτέστιν, μωρή καριόλα, ποια νομίζεις πως είσαι και τι νομίζεις ότι πας να κάνεις;
Την πέφτεις στο δικό μου και νομίζεις ότι τι; Ότι έχεις ελπίδα να σου δώσει μια κάποια σημασία; Μπα, φίλε.
Στο είπε μια, στο είπε δύο, στο είπε άλλες τόσες, αλλά το ανόητο μυαλουδάκι σου δε λέει να ξεκολλήσει, που με κάνεις πια να πιστεύω ότι κάτι κλινικό παίζει με το κεφάλι σου κι αρνείσαι να κατανοήσεις την έννοια του χι.
Είναι δικός μου, χώνεψέ το και σήκω φύγε γιατί δε θα τρελαθώ εγώ για ‘σένα!
Ορίστε, έπεσα επίπεδο και το ‘πα. Και γαμάει!
Θέλω, λοιπόν, να σου πω πως – με κάθε σεβασμό που τρέφω για ‘σένα και με όλη την αγάπη που σου έχω βαθιά μέσα στην καρδιά μου – μας έχεις πρήξει, ρε κορίτσι μου!
Έλεος πια! Από το όχι, τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις; Ποιο μέρος είναι αυτό που δεν μπορεί να αντιληφθεί ο εγκέφαλός σου;
Βάλ’ το να στροφάρει και πάρε απόφαση πως πρέπει να εξαφανιστείς, γιατί ή θα φτάσω στο αμήν και θα σε χτυπήσω εγώ, ή θα με κάνεις απλά να σε βαρεθώ.
Αφού χώθηκες, κυνήγησες, έστειλες μηνύματα, έκανες όλα τα είδη πεφτικής, και πάλι είδες ότι δεν σε παίρνει, τι ακριβώς περιμένεις ότι μπορεί να αλλάξει κι επιμένεις; Θέλεις απλά να μου προκαλέσεις κάποιου είδους νευρικό κλονισμό;
Στο φινάλε, σόρρυ κιόλας που υπάρχουν άνθρωποι που δε θέλουν να κερατώσουν.
Ή, βασικά, σόρρυ που υπάρχουν άνθρωποι που δε θέλουν να το κάνουν μαζί σου.
Και τώρα σήκω φύγε, μπας και βρω και ‘γώ η δύσμοιρη το ζεν μου και αποφύγω τα πολλαπλά εγκεφαλικά που νιώθω ότι έρχονται απλά και μόνο επειδή υπάρχεις.
Φύγε κι άσε με να νιώσω θεά και σούπερ-ηρωίδα, που κατάφερε να σώσει τον κόσμο από μια ακόμα καθυστερημένη που έχει ψύχωση με τον αριθμό τρία.
Θηλυκέ Δον Ζουάν, Καζανόβα της κακιάς ώρας.
Αλλά όχι, εγώ είμαι μια κιουρία, οπότε δεν κάνω τέτοια πράγματα.
Απαπα.
Δε θα σε ξεχέσω όπως θα έπρεπε να κάνω, θα πνίξω την Κατίνα μέσα μου και θα συμμορφωθώ.
Σάλτα και γαμήσου, όμως, κάποια στιγμή, γιατί η κατάσταση έχει παραπάει.
Είναι δικός μου, ήταν και θα μείνει. Γκέγκε, κοπελιά;
Συντάκτης: Δάφνη Παπαϊωάννου
