Οι άνθρωποι σε αυτήν εδώ τη γη χωρίζονται σε δύο μισά.
Το πρώτο μισό αφορά εκείνους που κλαψομουνιάζουν όλη μέρα για τίποτα άλλο πέραν των γκομενικών τους, ενώ το δεύτερο μισό είναι διάσπαρτοι ανά τον γκόσμο άνθρωποι που έχουν συνδιάσει ένα καλό λέγειν, με μια πρέζα σοφίας και μια κουτάλα λογικής, και κάνουν τους τζαμπέ ψυχολόγους στους πρώτους, προσπαθόντας να τους βάλουν μυαλό στις εκάστοτε ηλίθιες αποφάσεις που πάνε να πάρουν.
Όλοι έχουμε έναν φίλο που το έχει, ας πούμε, με τα μηνύματα, οπότε όταν τσατάρουμε με το γκομενάκι, θα ρωτήσουμε αυτόν και μόνο τι θα έπρεπε να στείλουμε, sounds familiar? Ο ίδιος άνθρωπος είναι αυτός που, όταν προβληματιζόμαστε με ανασφάλειες, χωρισμούς, τσακωμούς κι όλα τα υπόλοιπα σκατά, είναι εκεί ως φωνή της λογικής, μας κράζει με σκληράδα και προσπαθεί να μας συνεφέρει. Αυτός ο άνθρωπος είναι ο τύπος που έχει πάντα σωστές απόψεις, πάντα βλέπει κάτι παραπάνω από εσένα και τον θαυμάζεις γι’ αυτό, επειδή, λόγω όλων των παραπάνω, έχει αναπτύξει την ικανότητα να σου ανοίγει διάπλατα τα μάτια.
Αυτός ο άνθρωπος για τους δικούς μου φίλους μου είμαι εγώ. Και το πρόβλημά μου δεν είναι κανένα άλλο, εκτός από το ότι δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο.
Θα ήθελα λοιπόν να δηλώσω δημόσια –κι ας χαλάσω τη μαγεία– πως ναι, μας διακατέχει μια άλφα σοφία και είμαστε παιδιά υπέρ της λογικής, αλλά, εν τέλει, είμαστε απλοί παρατηρητές, τρίτοι σε κάθε φάση, γεγονός που βοηθάει να δούμε τα πράγματα με αντικειμενικό μάτι και να τα αναλύσουμε χωρίς να μπλεχτούν συναισθήματα κι άλλου τέτοιου τύπου ασυναρτησίες στο μυαλό μας.
Ίδου η διαδικασία παραγωγής ενός ανθρώπινου, αντικειμενικού, λογικού κι ατόφιου συμπεράσματος. Και δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, διότι κι εγώ μπορώ, κι εσύ μπορείς, κι ο καθένας μπορεί να το παράγει –αν και μόνο αν θέλει όντως να είναι αντικειμενικός και να βοηθήσει στα αλήθεια μια κατάσταση, αλλά αυτό είναι άλλου παπά.
Σε αυτό το συμπέρασμα έφτασα, λοιπόν, τις προάλλες, όταν προσπαθούσα να καταλάβω γιατί οι φίλοι μου δείχνουν τη μεγαλύτερη προτίμηση στο δικό μου πρόσωπο, όταν ψάχνουν κάποιον για να τους λύσει τα ψυχολογικά, ενώ βλέπουν ξεκάθαρα ότι εγώ στα γκομενικά μου τα έχω κάνει όλα πουτάνα.
Είμαι παράδειγμα προς αποφυγήν, το μυαλό μου δε λειτουργεί σωστά, τι δεν μπορείς να καταλάβεις;
Το βλέπουν ότι τα έχω κάνει σκατά, ότι συνεχίζω με θράσσος να τα κάνω, το ζουν σε καθημερινή βάση, αλλά χέστηκαν, διότι αυτό ποτέ μα ποτέ δεν τους σταμάτησε απ’ το να με καθιερώσουν ως την ψυχολόγα τους, όποτε τραβάνε κάποιο ζόρι.
Το οποίο μεταξύ μας, είναι τελείως ηλίθιο, γιατί σε τέτοια πράγματα μόνο η εμπειρία μπορεί να βοηθήσει, και η εμπειρία μου εμένα είμαι ξεμπούρδελο.
Οπότε, εκ μέρους του μισού πληθυσμού αυτής της γης, εκ μέρους των ανθρώπων αυτών που έχουν φάει ώρες κι ώρες από τη ζωή τους, προσπαθώντας να βοηθήσουν τους δύσμοιρους και ανόητους φίλους τους, θέλω να σας παρακαλέσω να μην έρχεστε πια σε εμάς με την πρώτη αναποδιά και το πρώτο βάσανο που πάει να κυριεύσει την γκομενική σας καριέρα.
Αφενός επειδή δεν έχουμε τη γαμωεμπειρία που προϋποθέτει να είμαστε πάντα σωστοί στις συμβουλές που θα δώσουμε.
Αφετέρου, γιατί είναι τελείως εκνευριστικό από ένα σημείο και μετά να σας ψυχαναλύουμε για ατελείωτες ώρες και σε μόνιμη βάση (το τονίζω αυτό), μας κάνει τα νεύρα κουρέλια, και προτιμούμε να μιλήσουμε για κάτι άλλο πέραν τον γκομενικών σας, που δεν είναι καν κάποιο σοβαρό πρόβλημα.
Στο φινάλε, έχουμε και μεις μια ζωή που θέλουμε να πάμε να τη γαμήσουμε, ρε παιδιά!
Συντάκτης: Δάφνη Παπαϊωάννου
