Λένε πως όλα τα καλά τελειώνουν κάποτε.
Και τι; Ήμασταν εμείς καλά, νομίζεις;
Η μόνη μας ομοιότητα με το παραπάνω ρητό είναι απλά πως εμείς οι δύο τελειώσαμε.
Ε, και; Θα μείνουμε φίλοι, σωστά; Θα κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, ότι είμαστε καλά, ότι όλα ξεπεράστηκαν, ότι όλα είναι καλά.
Θα με πεις ψυχρή και αναίσθητη και θα σου απαντήσω πως ναι, είμαι, αλλά τι πίστευες;
Ότι θα κάτσω να σκάσω; Ότι θα στεναχωρηθώ; Ότι θα πιάσω πάτωμα και θα κλαίγομαι για έναν, κάποιο χαμένο έρωτα;
Δε με ξέρεις και τόσο καλά αν πιστεύεις ότι εγώ θα έπεφτα ποτέ σε τέτοιες ρομαντζάδες.
Όλα είναι καλά, δεν τρέχει κάτι.
Ούτε με νοιάζει που τελειώσαμε, λες να με νοιάζει;
Ούτε εσύ με νοιάζεις, φίλε. Μπορώ να σε λέω φίλε, σωστά; Δε σε έχω επισήμως πια και τίποτα άλλο, στο φινάλε.
Θα θρηνήσουμε για λίγο καιρό και θα περάσει. Θα είναι δύσκολο, αλλά ποιος χωρισμός είναι εύκολος;
Θα εύχομαι να είσαι καλά και θα κρατήσω στο μυαλό μου τις ευχάριστες αναμνήσεις, όπως θα κάνεις κι εσύ, γιατί έτσι πρέπει. Θα χωρίζουν οι δρόμοι μας με αξιοπρέπεια, όπως επιβάλλεται και θα το παίζω αδιάφορη όταν σε πετυχαίνω έξω, γιατί έτσι πρέπει.
Και μη νομίζεις ότι μου λείπεις, γιατί δε μου λείπεις καθόλου.
Φαίνεται πως ο κόσμος λειτουργεί με τη λογική του delete, χωρίζεις και αυτομάτως ξεχνάς τον άλλον, σταματάει να σε ενδιαφέρει. Έτσι θα κάνω και ‘γώ, κάτι δε θα ξέρει ο κόσμος;
Να σε ενημερώσω, λοιπόν, πως από ‘δω και πέρα, δεν υπάρχεις. Έχω αρκετή αδιαφορία και χολή μέσα μου, μπορώ να σε πείσω πολύ εύκολα πως δεν υπήρξες και ποτέ.
Ξένοι, ούτε καν γνωστοί, μέχρι να καίγεσαι να κάνεις κάτι για να δηλώσεις ότι είσαι και εσύ εδώ, ότι όντως υπήρξες, αλλά κρίμα είναι να με υποτιμήσεις, εγώ μπορώ να μη σου δώσω σημασία ακόμα και τότε.
Θα αναρωτιέσαι πώς γίνεται να είμαι τόσο σκύλα και άκαρδη, που σταμάτησα να σε σκέφτομαι έτσι απλά και άνετα.
Κι όμως, σταμάτησα, γιατί έτσι πρέπει.
Μην πιστεύεις πως κλαίω για πάρτη σου. Ζούσα και πριν υπάρξεις εσύ, τα καταφέρνω μια χαρά, ρε, χωρίς εσένα. Θα τα καταφέρω εγώ, έχω περάσει και χειρότερα.
Μη νομίζεις ότι νιώθω μόνη στο κρεβάτι, ή ότι τσατίζομαι επειδή λείπεις και ο ύπνος έχει γίνει πλέον βολικός. Μου αρέσει να βολεύομαι, να απλώνομαι μόνη μου, δε χρειάζομαι ούτε παρέα να κοιμάμαι αγκαλιά, ούτε εσένα για να με ξυπνάς κάθε πρωί.
Γενικά, χέστηκα για τα βράδια που περάσαμε μαζί, δε με απασχολούν πια, γιατί πάει, πέρασες, τώρα πάμε γι’ άλλα.
Δε σε σκέφτομαι, δε νιώθω μόνη μου, δεν τρελαίνεται το μυαλό μου που δεν μπορώ να σου μιλήσω οποιαδήποτε στιγμή.
Δεν ακούω τραγούδια και σκέφτομαι εσένα. Δεν σκρολάρω φωτογραφίες μας στο κινητό και με πονάει η καρδιά μου.
Δεν κοιμάμαι όλη μέρα γιατί δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω.
Δε με νοιάζει που ξέρω πως αν συμβεί κάτι, δε θα είσαι εσύ δίπλα μου να με κάνεις καλά, να γελάσω και να με βοηθήσεις, όπως είχες υποσχεθεί.
Δε με νοιάζει που από ‘δω και πέρα δε θα τηρείς καμία από τις υποσχέσεις σου, γιατί θα είσαι μακριά μου.
Αλλάζουν οι άνθρωποι, μπερδεύονται οι δρόμοι, βαριούνται και τα γαμάνε όλα τη μάνα. Αλλά δεν πειράζει, γιατί εγώ θα είμαι καλά.
Γιατί εγώ μπορώ και μόνη μου.
Μη νομίζεις πως πληγώθηκα ή ότι έγινα χίλια κομμάτια για ‘σένα.
Σε διέγραψα, όλα έφυγαν από τη μνήμη μου, δεν υπήρξες ποτέ.
Δεν έγινα ποτέ χίλια κομμάτια για ‘σένα.
Αυτό να πιστέψεις.
Συντάκτης: Δάφνη Παπαϊωάννου
