Ξέρετε τι λείπει από τις ζωές μας;
Ένα κουμπί.
Ένα κουμπί το οποίο θα έκανε τα πράγματα πολύ πιο εύκολα για τον καθένα και θα αποφεύγαμε κάθε μαλακία που θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει.
Δεν είναι το delete. Όχι, όχι. Εγώ μιλάω για ένα προνοητικό κουμπί, όχι να κάνεις τις μαλακίες σου και μετά να σου τις σβήνει –ας μην τις έκανες εξαρχής.
Ένα είναι το κουμπί. Το pause.
Ξέρετε, καμιά φορά τα πράγματα κινούνται πολύ γρήγορα. Εξελίξεις, αλλαγές, καμία σταθερότητα, μεγάλη μαλακία αυτό.
Ποιος γουστάρει τις μεγάλες αλλαγές, άλλωστε, όταν όλα είναι καλά από μόνα τους; Κανείς.
Το τέλος; Κανείς.
Τον αποχωρισμό; Κανείς.
Άρα, καμιά φορά οι άνθρωποι χρειαζόμαστε λίγο παραπάνω χρόνο να επεξεργαστούμε τις πληροφορίες που μας δίνονται. Είναι λογικό να πάθουμε κάποια στιγμή ένα overload, μια κρίση πανικού, έναν νευρικό κλονισμό, ή κάτι ρε παιδί μου από το πολύ χώσιμο, δεν είναι ούτε για όλους, ούτε για όλες τις ώρες.
Και εγώ προτείνω να είχαμε αυτό το κουμπί, να το πατούσαμε κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές, να παίρναμε τον χρόνο μας και να σκεφτόμασταν για όσο θέλαμε, χαλαρά και με το πάσο μας, το νέο υλικό και την αντίδρασή μας σε αυτό.
Γαμάτο;
Συν ότι αν είχαμε το κουμπί pause, τότε πολύ εύκολα δε θα μαλακιζόμασταν αφού θα παίρναμε λίγο παραπάνω χρόνο για να σκεφτούμε τι πάμε να κάνουμε. Αποφυγή μεγάλου κουβά σκατού είναι αυτό το κουμπί, αγαπημένοι μου.
Δε θα μαλακιζόμασταν, δε θα προβληματιζόμασταν, δε θα σφαζόμασταν, δε θα κλαιγόμασταν, δεν.
Και άντε, αφήστε τα παραπάνω.
Το κουμπί pause μας συμφέρει όλους και όλοι ξέρουμε γιατί, μη λέμε μαλακίες.
Προσωπικά, θαρρώ πως είναι το πιο κλισέ πράγμα που μπορείς να ακούσεις, αλλά είναι το ένα και μοναδικό που όντως και πραγματικά ισχύει, ρε φίλε.
Να περνάς τόσο γαμώ, που θες απλά να σταματήσει ο χρόνος εκεί για λίγο. Να στεναχωριέσαι που περνάει η ώρα, που θα πρέπει να φύγεις, που θα έχεις υποχρεώσεις, που κάτι θα διακόψει την τελειότητα που νιώθεις.
Το ‘χεις νιώσει;
Που θα αράζεις με τους φίλους σου, θα κοιτάς την ώρα και θα αναρωτιέσαι για το πώς πέρασε ένα δίωρο μέσα στο τελευταίο μισάωρο που εσύ έχεις κολλήσει πως πέρασε.
Που θα είσαι κάπου για μπύρα με το μωρό και θα τα λέτε, θα έχει απίστευτη μουσική και φώτα, με μια ατμόσφαιρα σεξουαλική κι ερωτιάρα, τόσο που δε θα θες καθόλου, μα καθόλου να περάσει η ώρα και να σηκωθείς να φύγεις.
Που θα είσαι διακοπές και δε θα θες να περνάν οι μέρες γιατί έχεις να κάνεις τόσα πολλά πράγματα ακόμη.
Που θα γνωρίσεις τον πιο γαμάτο άνθρωπο, θα γουστάρεις τη ζωή σου, θα μιλάτε και θα παίζουν τα μυαλά σας, κι αυτό κάποια στιγμή θα πρέπει να τελειώσει μαζί με τ’ άλλα.
Που θα κάνεις το καλύτερο σεξ στο καλύτερο βράδυ και θα πρέπει πάλι η ώρα να περάσει.
Που θα κάνεις μπαρότσαρκα με την παρέα σου και δε θα θες καθόλου να δεις απ’ τα παράθυρα να ξημερώνει, γιατί δεν έχεις νυστάξει και δε θες να πας σπίτι ούτε για αστείο.
Που θα έκλαιγες και θα σε έπαιρνε μια αγκαλιά η μάνα σου κι όλα θα περνούσαν για λίγο.
Που θα σου έδιναν ένα φίλι καλύτερο από όλα τα υπόλοιπα που έχεις δώσει, που θα σε ταρακουνούσε τόσο που δεν πίστευες ότι είναι δυνατόν.
Σε όλα εκείνα τα σκηνικά που θες να δώσεις λίγο παραπάνω χρόνο, γιατί αλλιώς σου αφήνουν την αίσθηση ότι έληξαν άδοξα, ότι είχες κι άλλα και να πα’ να γαμηθούν τα ρολόγια.
Σε όλα εκείνα τα σκηνικά που διαολοστέλνεις τα τικ-τακ-τοκ, που το μόνο που κάνουν είναι να σου ζαλίζουν το κεφάλι και να σου χαλάνε τη στιγμή.
Να μη διαλύεται η γαμάτη η στιγμή έτσι απλά, ρε γαμώτο. Πολλά ζητάμε;
Ένα pause, να αναπνεύσουμε.
Συντάκτης: Δάφνη Παπαϊωάννου
