Τα παιχνίδια των 90's

Σήμερα νοσταλγώ.

Νοσταλγώ τις παιδικές, αθώες, χαρωπές και παιχνιδιάρικες μέρες.

Νοσταλγώ την εποχή των 90’s, κι αυτά που έκανε η γενιά της όταν ήταν μικρή και ανέμελη.

Γι’ αυτό σήμερα αγαπητό μου κοινό, την πατήσατε.

Παρακάτω θα βρείτε μια λίστα που θα σας πάει πιιιίσω, και θα νοσταλγήσετε κι εσείς μαζί μου αυτές τις θεσπέσιες μέρες, με δάκρυα στα μάτια και βαθιά συγκίνηση στην καρδιά.

Θα πάμε τότε που ήμασταν μούλικα, παιδιαρίζαμε, δε θέλαμε να διαβάσουμε και παίζαμε όλη μέρα.

Θα πάμε να απαριθμήσουμε μερικά από τα πιο σημαντικά παιχνίδια που στιγμάτισαν την παιδική μας ηλικία και μας εκφράζουν ως γενιά του ’90.

Ξεκινάμε!

• Monopoly

Το πιο oldschool επιτραπέζιο παιχνίδι, ομολογουμένως.

Εντάξει, προφανώς ακόμη παίζεται σε όλες τις χιλιάδες εκδοχές της γύρω στον κόσμο, όμως αυτό δεν έχει να λέει.

Κι εμείς παίξαμε Μονόπολη, κύριοι! Κι εμείς μάθαμε χώρες, μνημεία και λεφτά! Κι εμείς σηκώναμε κάρτες, πηγαίναμε φυλακή και ευχόμασταν να αξιωθούμε να φτάσουμε νωρίς στην αφετηρία για να μη φαλιρίσουμε!  Κι εμείς κάναμε τράπεζα κάποτε! Άντε γιατί.

•  Άμπε μπα μπλομ

Ω, ναι. Σας έχω και ηχητικά.

Κι αυτό oldschool (και κάτι για αρχαία Ελλάδα ειπώθηκε τελευταία περί του βαθύτερου νοήματος του στίχου, αφού ποτέ κανείς δεν έβγαλε νόημα κι όλοι νομίζαμε πως λέμε μαγικά) αλλά δε θα μπορούσε να λείψει από τη λίστα.

Τραγουδώ μια από τις πολλές βερσιόν του ύμνου, ησυχάστε παρακαλώ.

Άμπε μπα μπλομ, του κίθε μπλομ

Άμπε μπα μπλομ, του κίθε μπλομ, μπλιμ, μπλομ.

Ποιος την κάνει την μπουγάδα με νερό και σαπουνάδα

και μια κούπα γαλατάδα

του παππού η αγελάδα

Θα μετρήσω ως τα δεκάξι κι όποιος βγει θα τα φυλάξει…

Εντάξει, δε θα μετρήσω όντως, φτου και βγήκε.

Επίσης, μιας και που μιλάμε για τέτοιου τύπου παιχνίδια, θα ήταν μέγα λάθος να μην αναφέρω την χιλιοειπωμένη Κουρμπανιά (κασετοπάγωτο, φράουλα, μπανάνα, σοκολάτα), το all-time classic Πέτρα-Ψαλίδι-Μολύβι-Χαααααάρτι, και το θρυλικό Tο παπούτσι σου βρωμάει, άλ-λα-ξέ το.

Αν μετά από αυτό το κείμενο έχω καταφέρει να σας τα κολλήσω στο μυαλό για καμιά μέρα, μη με βρίσετε, από αγάπη το κάνω.)

•  Μηλάκια

Αχ! Σχολικά προαύλια, αλάνες και πάρκα μύρισαν!

Τι τρέξιμο έχουμε κάνει, τι γαμωσταυρίδια έχουμε ρίξει όταν καιγόμασταν, τι απόλυτη και παραδεισένια χαρά νιώθαμε όταν πιάναμε μηλάκι, ή όταν καίγαμε τα κατσίκια που έπαιζαν μέσα, αντίστοιχα.

Μα τι ωραίο παιχνίδι. Αχ!

• Ψείρες

Θυμάστε;

Διαλέγουμε ένα κόνσεπτ και όλοι έχουμε σχετικά ονόματα με αυτό, τύπου χώρες.

Μετά, η μάνα πετάει την μπάλα ψηλά, ενώ όλοι τρέχουν να κρυφτούν. Ξάφνου, φωνάζει ένα όνομα –χώρας στην προκειμένη– όσο η μπάλα είναι στον αέρα, και πρέπει να τρέξει πίσω αυτός που ακούει στο όνομα για να την πιάσει.

Αν η μπάλα δεν σκάσει κάτω, αλλά απευθείας στα χέρια του, τότε ξαναπετάει την μπάλα ψηλά, φωνάζει ένα άλλο όνομα, και πάει λέγοντας.

Αν σκάσει στο πάτωμα, έχει δικαίωμα να κάνει 3 βήματα μέχρι τον κοντινότερο παίχτη, ώστε να τον πετύχει με την μπάλα και να τον κάψει.

Αν τον κάψει, ο καμένος παίχτης, παίρνει ψείρα.

Αν όχι, τότε ο παίχτης με την μπάλα αποκτά την ψείρα, και το παιχνίδι συνεχίζεται.

Από εκεί και πέρα, οι ψείρες ήταν από πάντα ένα ελεύθερο παιχνίδι, που άφηνε ανοιχτές τις επιλογές για κάθε ομάδα, ως προς το πώς να διαχειριστεί έναν παίχτη με μεγάλο αριθμό ψειρών.

Ενδεικτικά, στις 3 ψείρες του άλλαζαν το όνομα και στις 5 του έκρυβαν κάτι (tip: το παπούτσι, να ξέρετε!)

• Κρυφτό

Α, με έχει λείψει πολύ κι αυτό.

Τα κλασικά, ένας φυλούσε και οι υπόλοιποι έτρεχαν για να βρουν καλή κρυψώνα, μέχρι ο πρώτος να φωνάξει “φτου και βγαίνω”.

Οι παίχτες είχαν σκοπό να φτάσουν πρώτοι στη φωλιά, όσο αυτός που φυλάει τους ψάχνει γύρω τριγύρω, και να φτύσουν για την πάρτη τους, ή ήλπιζαν κάποιος να φτύσει για όλους, εκτός κι αν εν τέλει προλάβαινε να φτύσει πρώτος αυτός που τα φυλούσε.

Κυνηγητό αυτό το παιχνίδι, όχι αστεία.

• Σκοινάκι

Εντάξει, εγώ μπορεί να έπαιξα σκοινάκι και δύο φορές στη ζωή μου, αλλά όλοι, μα όλοι γούσταραν το σκοινάκι.

Στο σχολείο, στο πάρκο, μόνοι τους, με παρέα, δεν είχε σημασία.

Χοροπηδητά μόνο!

Εδώ μπορώ να προσθέσω και το Hula Hoop, που επίσης έφαγε ώρες από τη ζωή μας. Τι στον λαιμό, τι στη μέση, τι στο χέρι, τι στο πόδι, μέρος δεν αφήσαμε που να μην το δοκιμάσαμε!

• Tamagotchis

Ποτέ δεν είχα τέτοιο, αλλά ήταν πολύ της μοδός ένα διάστημα.

Ήταν με εκείνα τα σκυλάκια που τα τάιζες, και μπορούσες να το έχεις κρεμασμένο στα κλειδιά σου.

Πρόσφατα έμαθα ότι ήταν πολύ κακό παιχνίδι, γιατί το σκυλάκι αν το ξεχνούσες, πέθαινε. Ας με ενημερώσει κάποιος με σχόλιο, παρακαλώ, να τη διασταυρώσουμε αυτή την πληροφορία.

• Game boy.

Όταν το Nintento Game boy και το Brick Game ήρθαν στις ζωές μας.

Από εκεί και μετά το χάος και το απόλυτο κάψιμο.

Πόκεμον, Ζέλντα, Μάριο, Τέτρις, τα λέω, τα φωνάζω και τρελαίνομαι, αγάπη μόνο!

Και μιας και που έχω πιάσει περιεχόμενο high-tech, μην αρχίσω να μιλάω για τα ασημένια, μακρόστενα λέιζερ που είχαμε και που τα φορούσαμε καπάκια με διαφορετικά σχέδια για να κοιτάμε το ντουβάρι με τις ώρες.

• Τάπες, κάρτες, σβούρες και μπάρμπι.

Τα αγόρια είχαν κάτι τύπου hot wheel παιχνίδια, κάτι αυτοκινητάκια και κάτι πίστες.

Είχαν σβούρες – που μου άρεζαν πάρα πολύ – και είχαν και παιχνίδια με κάρτες, από ποδοσφαιριστές, μέχρι πόκεμον.

Τα κορίτσια είχαμε τις μπάρμπι μας που ντύναμε και ξεντύναμε, φορούσαμε τσόκερς και σκουλαρίκια-αυτοκόλλητα, είχαμε ζωγραφικές, σχέδια μόδας, μικρόφωνα, και άλλα.

Και μετά αναρωτιόμαστε πώς συνυπάρχουμε τώρα που μεγαλώσαμε. Ε, τι να πω, εγώ απορώ ακόμα πάντως.

• View Master

Για το τέλος, σας κράτησα το πιο υπέροχο, θεϊκό, θεσπέσιο και καταπληκτικό παιχνίδι.

Δεν έχετε καταλάβει για ποιο παιχνίδι μιλάω, ε; Λογικό, λίγοι ξέρουν το όνομά του.

Εκείνα τα κόκκινα τύπου κιάλια που είχαμε, και βάζαμε φιλμάκια που είχαν διάφορες εικόνες, από παιδικά, για παράδειγμα, σας λένε κάτι;

Ναι μωρέ, αυτά τα τέλεια λέω, που για ώρες χαζεύαμε!

Awww!

Για να μην πάθουμε overload, όμως, θα σταματήσω εδώ.

Νιώστε ελεύθεροι να γράψετε κι εσείς ό,τι παιχνίδι σας θυμίζει τα παιδικά σας χρόνια σε σχόλια.

Και πάρτε και το soundtrack του Super Mario, για να είστε στο σωστό κλίμα!