Κάποιος θα έλεγε ψέμματα, ψέμματα, ψέμματα, αν υποστήριζε πως δεν έχει τσεκάρει ποτέ το προφίλ πρώην, ειδικά ο άνθρωπος ο φρεσκοχωρισμένος.
Sorry guys, end of story. Όλοι κρύβουμε έναν stalker μέσα μας, άντρες και γυναίκες.
Μην κράζεις εσύ αμέσως το Fb, γιατί το να πλησιάσεις κοινούς φίλους για να αποσπάσεις spicy πληροφορίες επειδή καίγεται ο κώλος σου, είναι το ίδιο γαμημένο πράγμα. Ποια η διαφορά από ένα status ή ένα check-in?
Το stalking του timeline των ex δικαιολογείται για τρεις λόγους.
Αρχικά, τους πρώην στο πρώτο διάστημα χωρισμού, κανείς δεν τους κρατάει για να κάνει ξεκάθαρη τη μεγάλη Ευρώπη που κρύβει μέσα του ή να μη φανεί μεγάλη κατίνα.
Αντιθέτως, όλοι θέλουν ξεκάθαρα να ξεκατινιαστούν, ανεβάζοντας post που δείχνουν το mood τους κάθε στιγμή, ελπίζοντας στο like ή ευχόμενοι έστω στο view. Και αυτό δουλεύει και αντίστροφα. Το τσεκάρισμα θα το ρίξεις θες δε θες.
Και αυτό είναι fact, διότι από τη μια μεριά, είναι δύσκολο να μην ξέρεις τι κάνει ο άλλος που περάσατε τόσο καιρό μαζί. Μπορεί να σου λείπει, να θες να δεις φωτογραφίες και να κλάψεις μέχρι να κοιμηθείς και από την άλλη, μπορεί απλά να τσούζει και να βράζει η ζήλια στο αίμα σου για το τι θα κάνει τώρα που δεν έχει εσένα και πώς θα τολμήσει να ζήσει.
Αλλά λες κομμάτια να γίνει, φταίνε οι πληγές που είναι ακόμα ανοικτές.
Όμως μετά, έχουμε και τους ανθρώπους που έχουν τερματίσει τόσο το πρώτο level, σε σημείο τόσο άρρωστο, που απλά τους δικαιολογούμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά τα πρακτικά δείχνουν πως το stalking του προφίλ των πρώην, επηρεάζει ζωτικά τον εγωισμό των ανθρώπων. Είτε με καλό τρόπο, είτε με κακό.
Θα δεις αν καλοπερνάει χωρίς εσένα, με ποιους, γιατί, που, τι φοράει και τι πίνει, ώστε ανάλογα να ρυθμιστεί και ο εγωισμός σου.
Θα τσεκάρεις τραγούδια που ανεβαίνουν, για να δεις αν θα είναι για πάρτη σου, αν του λείπεις, αν παρτάρει, αν θέλει να ξαναείστε μαζί, αν είσαι τρελά ερωτευμένος ακόμα μαζί σου και άλλα τέτοια, και γενικά θα καις το κεφάλι σου μέχρι να βρεις καλά θαμμένα μηνύματα που υποβόσκουν ύπουλα σε κάθε καταραμένο ποστ, και πάλι, για να ρυθμίσεις ανάλογα το εγώ σου.
Θα δεις τα likes, τα shares, τα comments, θα τον χώσεις στους στενούς και θα ξέρεις απ’ έξω το activity log του χρήστη, απλά και μόνο για να είσαι γνώστης και safe, μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα και να πάθεις τον πρώτο νευρικό κλονισμό.
Υπάρχουν κι αυτά. Και τα δικαιολογούμε.
Είναι και η τρίτη κατηγορία, βέβαια, που ανήκουν οι άνθρωποι που δεν είναι τόσο ψυχωτικοί όσο οι παραπάνω (μαζί με τους ψυχωτικούς, βέβαια). Τούτοι διαολοστέλνουν το stalking, βάζουν μόνιμα στοιχήματα με τον εαυτό τους ότι δε θα μπουν στον τοίχο από πείσμα και προσπαθούν να ξεπεράσουν ανθρώπινα τον χωρισμό.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που σκιπάρουν τα παραπάνω baby-steps, μέχρι που φτάνει με κάποιο τρόπο στα αυτιά τους η βρώμα περί νέου γκομενακίου.
Και αυτό είναι το είδος stalking που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει και δικαιολογείται απολύτως.
Δε θα τσεκάρεις εσύ, φίλε fellow, ποιος πηδάει τώρα τη γκόμενά σου;
Δε θα δεις εσύ, φίλη sis, ποια χοντρή, κοντή και άσχημη έχει κάνει σατανικά μαγικά στο δικό σου;
Και μετά πάμε πάλι μια γύρα ξεκατίνιασμα, έτσι για το γαμώτο.
Αλλά, τουλάχιστον το βλέπεις, το συνειδητοποιείς και τότε αρχίζει ο οργανισμός να αποβάλλει ό,τι δεν έχει αποβληθεί μέχρι τώρα, αποφάγια πεταλουδιών και άλλες χαζομάρες.
Οπότε το stalking, μπορώ να πω με θάρρος, πως μπορεί και να βοηθά σε περιπτώσεις, όχι απλά να δικαιολογείται.
Αλλά είτε με αυτό, είτε χωρίς, κάποια πράγματα θα ξεπεραστούν anyway.
Συντάκτης: Δάφνη Παπαϊωάννου
