Το σύνδρομο της Barbie

Χαζογκόμενες all over the place.

Κοκέτες, που δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τον εγκέφαλό τους και τις γνώσεις τους, όχι γιατί δε τις κόβει, αλλά γιατί είναι μόνιμα απασχολημένες με τον ναό κορμιού και προσώπου.

Εν ολίγοις, το κεφάλι τους συνήθως, είναι τρύπιο σαν έμενταλ και όταν σκέφτονται μυρίζει καμμένο.

Γυναίκες που πάσχουν από το σύνδρομο της Barbie.

Το σύνδρομο αυτό, περιγράφει το αρρωστημένο κυνήγι ομορφιάς από κάποιες γυναίκες, ως έναν αγώνα δρόμου με πολλές υποψήφιες.

Είναι λογικό κανείς, να μη θέλει να γεράσει.

Να μη θέλει να σπάσει το δέρμα και να βγάλει άσπρες τρίχες, να τρέμει στη θέα του γήρατος.

Είναι επίσης λογικό, να προσέχει ο καθένας τον εαυτό του, ώστε να αργοπορήσει ρυτίδες και πανάδες στο δέρμα του, όσο το δυνατόν περισσότερο.

Να μην καπνίζει, να μην πίνει πολύ, να προσέχει τη διατροφή του και να γυμνάζεται.

Κρέμες, μάσκες, αγγουράκια στα μάτια και άλλου είδους προϊόντα ενυδάτωσης συχνά πυκνά, κινούνται μέσα σε λογικά πλαίσια.

΄Ομως, δε μιλάμε για αυτές τις γυναίκες, που απλά περιποιούνται τον εαυτό τους και προνοούν για το αύριο.

Το συγκεκριμένο σύνδρομο αναφέρεται σε αυτές, που την είδαν ξαφνικά κούκλα μόδας της Mattel.

Αυτές που χαπακώνονται με διαιτητικά χωρίς σταματημό, επειδή γουστάρουν να μοιάζουν ωσάν καχεκτικά.

Που πρωί-βράδυ, πασαλείφονται με ενυδατικές για τα μάτια, τη μύτη, τα μάγουλα, τα αυτιά.

Που προσπαθούν με κάθε πιθανό τρόπο να μοιάζουν εμφανισιακά, με τρεις δεκαετίες το λιγότερο και για να γίνει το θέαμα πιο πειστικό, σοβαντίζονται και με ένα κιλό make up.

Αυτές που σκορπάν τα χρήματά τους ανελέητα μέσα στα χρόνια, από κρέμα σε κρέμα, από botox σε lifting, από ανόρθωση σε αυξητική.

Στόχος παραμένει η επίτευξη της απόλυτης Barbie.

Βέβαια, στο αποτέλεσμα χαλάει λίγο το όνειρο, διότι καταλήγουν oι μάπες τους να κρέμονται μέχρι το πάτωμα και τα χείλια τους να μοιάζουν με άσχημα ψάρια.

Έπειτα, κοτσάρουν και μια ξανθιά τρέσα -βλέπε Versace- και ιδού η συνταγή της απόλυτης αποτυχίας.

Το χειρότερο κομμάτι είναι ότι δεν υπάρχει, μετά από τόση σιλικόνη, ίχνος εκφραστικότητας στο πρόσωπό τους.

Άραγε, θεωρούν το είδωλό τους ένα φρέσκο εικοσάχρονο ή ένα τερατόμορφο πλάσμα, που έχει καταλήξει παρωδία της γνωστής κούκλας;

Και φυσικά, όταν θέτουν το ερώτημα «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η πιο όμορφη του κόσμου;», ο καθρέφτης τους δεν μένει αδρανής. Aν κοιτάξουν καλύτερα, θα τον δουν να ξερνάει.

Γιατί, κυρά μου, αυτός είναι ο κύκλος της ζωής και ποια είσαι εσύ, που θα τον γυρίσεις τούμπαλιν;

Θα γεράσεις, θα κρεμάσεις, θα σπάσεις, θα μαζέψεις και θα πεις και ένα τραγούδι.

Δεν είσαι ούτε ο Disney για να σε χώσουν σε ψυγείο, ούτε μέσω πλαστικών, θα μπορέσεις να γλυτώσεις την πασαρέλα των εβδομήντα.

Αυτές, λοιπόν, είναι οι γυναίκες κυνηγοί.

Θηλυκά που έχουν πνιγεί από τα ίδια τους τα κόμπλεξ, διότι όσο τρέχουν στο κυνήγι της τελειότητας, σημαίνει πως εξαρχής, πιστεύουν πόσο ωραίες δεν είναι.

Απλώς, ποντάρουν στο θαυμασμό που θα εισπράξουν μετέπειτα.

Γεγονός που καταλήγει στην αλλαγή ολόκληρης της μορφής τους, αφού το μόνο που κάνουν από μικρά, είναι να αμφισβητούν την φύση τους.

Τη φυσική ομορφιά, τη φρεσκάδα της νιότης και τη γοητεία της ωρίμανσης.

Εντάξει, δύσκολο να σε πει κάποιος γοητευτική στα ογδόντα σου, αλλά τουλάχιστον δε θα είσαι αστεία.

Και επειδή δε φτύνω τη χολή μου χωρίς λόγο τόση ώρα, να ξεκαθαρίσω ότι η μυρωδιά καμμένου που ανέφερα πριν, αφορά το ωμό καταβρόχθισμα όσων πλασάρουν τηλεοράσεις και περιοδικά, χωρίς δεύτερη σκέψη και κάνοντας την τάση αυτής της μετάλλαξης απλά οξύμωρη, διότι αν σκεφτόσουν όντως το μέλλον, δεν μπορεί να έκανες κάτι τέτοιο πάνω στο ίδιο σου το σώμα.

Πραγματικά, αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορεί να μην έχουν δει φωτογραφίες, άλλων που την πάτησαν με πλαστικές, πριν και μετά.

Δεν ‘πα να δώσεις εκατομμύρια, θα γεράσεις και όταν το πλαστικό καίγεται και λιώνει, είναι πολύ χειρότερη η όψη του. Και εκεί είναι που βρωμάει το καμμένο πιο πολύ.

Τα χρόνια είναι για να περνάνε και οι άνθρωποι για να μεγαλώνουν και έτσι για αλλαγή, μια ιδέα θα ήταν να μην καταπονούν τον οργανισμό τους προσπαθώντας να τον “ομορφύνουν” και να παρατήσουν το όνειρο της μιλφάρας, ούσα εξήντα. 

Γιατί το κουκλόσπιτο, κάποια στιγμή, θα γκρεμιστεί και θα πέσει πάνω σου να σε πλακώσει.

Και άντε μετά, να σε πετσοκόψουν από την αρχή.

Life in plastic, it’s fantastic!