Εξαπλώνεται σαν αρρώστια.
Τόσο γοργοί ρυθμοί.
Το εντοπίζεις από το λεωφορείο, όταν ακούς φίλους να μιλάνε γι’αυτό στο δρόμο, όταν παρατηρείς τα βλέμματα ανθρώπων που κυκλοφορούν μαζί και σου μυρίζει ο μονόπλευρος έρωτας εκεί που περπατάς.
Ένα απωθημένο βρωμάει από χιλιόμετρα.
Είναι σα να βλέπεις τα ερωτηματικά των ανθρώπων πάνω απ’ τα κεφάλια τους, τις χρόνιες απορίες που τους ρουφάνε τη ψυχή.
Να ξεκαθαρίσω από την αρχή.
Απωθημένο, είναι το πλατωνικό, αυτό που δεν άγγιξες ποτέ, αλλά το ήθελες πάντα και το έπλασες ιδεατά στο κεφαλάκι σου.
Πλατωνικοί έρωτες, λοιπόν, σημαίνει η αιώνια απορία των υποθέσεων για τη διαφοροποίηση της πραγματικότητας και το τελικό της αποτέλεσμα.
Εγώ όμως απορώ, και ας με πείτε κακιά.
Γιατί κανείς πια δεν μπορεί να καταλάβει το νόημα του «δε σε θέλει αρκετά»;
Εντάξει, δε λέω είναι σκληρό, αλλά αυτό είναι. Και αντί να μπεις στον κόπο να το αντιμετωπίσεις, κάθεσαι και σκέφτεσαι ώρες ολόκληρες, χάνεσαι στις σκέψεις σου τόσες που είναι, διαβάζεις τα μηνύματα που ανταλλάξατε και προσπαθείς να καταλάβεις τι σκατά πήγε λάθος και χάθηκαν όλα.
Ψάχνεις με μανία να βρεις το υπονοούμενο που με σιγουριά έπιανες σε αυτά τα μηνύματα, ή αν απλά σε διακατέχει μια άλφα παράνοια και δεν υπήρχε ποτέ κάτι, παρά μόνο στο δικό σου κεφάλι.
Και σε παίρνει ο ύπνος. Και ξυπνάς και όλα πάλι είναι τα ίδια.
Όλα τον θυμίζουν και στην εποχή που ζούμε, το πράγμα χειροτερεύει πανηγυρικά, λόγω του ρουφιάνου φίλου facebook, που δε σε αφήνει να ησυχάσεις.
Μιλάω για τη γνωστή συνήθεια ονόματι «στενοί φίλοι», που σου δίνει τη δυνατότητα να εκτονώσεις αχόρταγα τα κατασκοπικά σου ένστικτα.
Το πραγματικό παραλήρημα, εξάλλου, συμβαίνει στα τραγούδια και στάτους, που αναρωτιέσαι αν ήταν για σένα και τι προσπαθεί να σου πει.
Είτε μέσω facebook, είτε χωρίς, το θέμα είναι η απόλυτη αλλοτρίωση της ψυχικής υγείας του ατόμου.
Είναι πραγματικά τραγικό το πόσα σκεφτόμαστε μόνοι μας, συζητάμε και χιλιοαναλύουμε με φίλους, χωρίς ο πρωταγωνιστής να έχει την παραμικρή ιδέα, ενώ στην πραγματικότητα δεν τίθεται λόγος ούτε καν για σκέψη.
Η μεγαλύτερη παγίδα όμως του απωθημένου, κρύβεται στην ωραιοποίηση.
Αυτή που οδηγεί τις σκέψεις σε όλο και πιο ασθενικά μονοπάτια, τύπου «αν ήμασταν μαζί, θα ήταν όλα ονειρικά».
Κάπου εκεί, έχεις χάσει πλέον την επαφή με την πραγματικότητα.
Τα απωθημένα τα δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι.
Τα δημιουργούμε εμείς, γιατί έχουμε τη δυνατότητα να λύσουμε τους γόρδιους δεσμούς, αλλά δεν το τολμάμε.
Αντί να πιάσουμε τον άλλον στα ίσα, να ρωτήσουμε τις προθέσεις του, να πούμε κι εμείς τις δικές μας, βολευόμαστε στην διακριτικότητα.
Κι έρχεται μετά η διακριτικότητα η δική μας, μαζί με την αδιαφορία του άλλου, μας θρονιάζεται στο σβέρκο και ξυπνάμε ένα πρωί με ωραιότατη κατάθλιψη πρώτου βαθμού.
Μίλα ανοιχτά για τις ανάγκες σου, ζήτα, διεκδίκησε.
Κάτσε εκεί που φαίνονται διατεθειμένοι να στα προσφέρουν, φύγε από τα λίγα.
Γιατί αν ήθελε να στα προσφέρει, θα στα πρόσφερε ήδη.
Καλό το όνειρο, αλλά get over it κι ας μη σου φύγει σ’ενα φεγγάρι.
Έχεις ήδη χαλαλίσει τόσα.
Συντάκτης: Δάφνη Παπαϊωάννου
