Άλλοι γίνονται σοκολατί κι άλλοι κόκκινες πιπεριές

Κάθε καλοκαίρι, ενώ κάποιοι αποκτούν αυτό το λαχταριστό σοκολατί χρώμα, μερικοί από μας, παρά τις προσπάθειες, καταλήγουμε να μοιάζουμε με τσουρουφλισμένες κόκκινες πιπεριές. Εξάλλου, είναι ήδη δεδομένο πως ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός κι αλλιώς αντιδρά σε κάθε αλλαγή, ακόμα και σε αυτήν του καιρού. Έτσι και σ’ αυτή την περίπτωση. Δεν είναι όλα για όλους ούτε μπορούμε όλοι να μαυρίσουμε με την ίδια ευκολία. Όσο και να το θέλουμε, ασπρουλιάρηδες γεννηθήκαμε κι ό,τι κι αν κάνουμε, έτσι θα παραμείνουμε.

Ή δε θα παίρνουμε καθόλου χρώμα ή θα παίζουμε σε αποχρώσεις ροζ και κόκκινου. Ακόμα κι αν πάρουμε έστω και λίγο χρώμα, στο ελάχιστο, δε θα καταφέρουμε ποτέ να το συντηρήσουμε, χωρίς πρώτα να καούμε, ίσως και να ξεφλουδίσουμε. Το θέμα, όμως, είναι το πώς καιγόμαστε! Ή θα τσουρουφλιστούμε από πάνω μέχρι κάτω ή θα καούμε σε τυχαία σημεία, κάτι που καταλήγει να φαίνεται πραγματικά αστείο. Αποκτούμε κοκκινίλες σε διάφορα μέρη του σώματός μας, σε περίεργα σχήματα το καθένα απ’ αυτά. Και στο τέλος, για να γίνει ακόμα πιο αστείο, έτσι για την πλάκα, οι κοκκινίλες αυτές κάποτε παίρνουν και χρώμα! Εκεί να δεις δράμα.

Συνήθως, στις παραλίες ξεχωρίζουν με μία μόνο ματιά. Είμαστε πασαλειμμένοι απ’ την κορυφή μέχρι τα νύχια με αντηλιακό, ελπίζοντας πως με κάποιο μαγικό τρόπο, θα τη γλυτώσουμε, έστω και για μία φορά. Έλα, όμως, που δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση! Ακόμα κι αν τη βγάλουμε κάτω από μια ομπρέλα, στη σκιά, κρυμμένοι απ’ τον ήλιο, με κάποιο περίεργο τρόπο, που μόνο εμείς τον καταφέρνουμε, πάλι καμένοι θα καταλήξουμε. Μέχρι κι η απλή αντηλιά στρέφεται εναντίον μας.

Είμαστε όμως κι ορισμένοι που παρ’ όλα αυτά, δεν τα παρατάμε. Πηγαίνουμε στις παραλίες, παίρνουμε μαζί μας το λαδάκι μαυρίσματος και τολμάμε να κάνουμε κι ηλιοθεραπεία, τέτοιο θράσος. Μπαίνουμε και στη θάλασσα, κάνοντας ένα μικρό διαλειμματάκι, γιατί όλοι ξέρουμε, το αλάτι βοηθάει στο μαύρισμα! Ίσως όλα μαζί σε συνδυασμό να κάνουν το θαύμα τους, να πιάσει κι εκείνο το τάμα στον Άγιο Μαυρίκιο και να μαυρίσουμε επιτέλους.  Με τους σοκολατένιους φίλους μας στο πλάι μας, δε φοβόμαστε τίποτα κι ας είμαστε σαν τη μύγα μες στο γάλα!

Στο κάτω-κάτω, δεν έγινε και τίποτα αν δε μαυρίσουμε -ούτε φέτος! Μπορεί κάποτε, μέχρι να συνηθίσουμε όλα τα πειράγματα, μερικούς από μας, να μας πείραζε λιγάκι. Όχι πια. Έχουμε συμφιλιωθεί με το άσπρο μας χρώμα, στο σημείο που πλέον αυτοσαρκαζόμαστε και γελάμε κιόλας! Εξάλλου, πάντα είναι όμορφο το να ξεχωρίζεις, με το δικό σου μοναδικό τρόπο. Έτσι λοιπόν κι εμείς, ανάμεσα σ’ όλους αυτούς που μαυρίζουν, παραμένουμε άσπροι σαν το γάλα και κατά βάθος το χαιρόμαστε!

Το χρώμα δεν καθορίζει πόσο ωραία θα περάσουμε σε κάθε βόλτα μας στη θάλασσα. Η  καλή παρέα κι η καλή διάθεση μετράει. Αν έχουμε αυτά τα δύο, αυτομάτως τα έχουμε όλα και δε χρειαζόμαστε τίποτα περισσότερο. Γι’ αυτό, λοιπόν, μην παραξενεύεστε που μας βλέπετε χαμογελαστούς, ακόμα κι όταν είμαστε κόκκινοι σαν ντομάτες και πασαλειμμένοι με γιαούρτια. Ναι, τσούζει κι όχι, δεν είναι καθόλου απολαυστικό, σε καμία περίπτωση. Μα δεν μπορούμε να χαλιόμαστε κιόλας! Πάνω απ’ όλα, έχουμε μάθει να διατηρούμε το χαμόγελό μας, τόσο για το δικό μας καλό, όσο και για των γύρω μας.

Δεν επιδιώκουμε να τσουρουφλιστούμε, φυσικά κι ο ήλιος είναι επικίνδυνος και θέλει προσοχή κι υπευθυνότητα. Προσέχουμε το δέρμα και τον εαυτό μας γενικότερα, ειδικά εφόσον ξέρουμε πόσο βλαβερή μπορεί να γίνει η ηλιακή ακτινοβολία για το δέρμα μας. Σε μερικές περιπτώσεις, όμως, όπως και να το κάνουμε, φαίνεται αναπόφευκτο!

Καλοδεχούμενο, λοιπόν, ό,τι κι αν είναι. Όπως κάθε χρόνο, έτσι κι αυτό το καλοκαίρι, προκαλούμε τον ήλιο να προσπαθήσει να μας χαλάσει τη διάθεση. Τον προειδοποιούμε, όμως, πως όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα, θα αποτύχει παταγωδώς!