Επιμένουμε στην παραδοσιακή αλληλογραφία

Βρισκόμενοι στον 21ο αιώνα, μέρα με τη μέρα βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια την τεχνολογία να μη σταματάει να εξελίσσεται με εξίσου ραγδαίους ρυθμούς. Μέσω αυτής, οι αποστάσεις εκμηδενίζονται, αφού οι τρόποι επικοινωνίας μεταξύ δύο ανθρώπων, όπου κι αν βρίσκονται, έχουν γίνει πολύ πιο εύκολοι απ’ όσο ήταν κάποτε, στο όχι τόσο μακρινό παρελθόν.

Η αλήθεια είναι πως οι τρόποι αυτοί μας έχουν κάνει τη ζωή κατά πολύ ευκολότερη, αφού μας δίνουν τη δυνατότητα να επικοινωνήσουμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα με άπειρους τρόπους. Είτε μέσω μηνυμάτων, είτε μέσω τηλεφώνου –χωρίς καν να χρεωνόμαστε–, είτε μέσω βίντεο κλίσης, κάτι που είναι αρκετά αξιοθαύμαστο.

Το να μπορείς να δεις κάποιον που αγαπάς έστω και για λίγο, ακόμα κι αν αυτό είναι μέσα από μια οθόνη, κάνει το πικρό συναίσθημα της απόστασης που σας χωρίζει λίγο πιο γλυκό. Πόσο μάλλον, όταν τον βλέπεις να χαμογελά. Φίλοι, σύντροφοι, οικογένειες, όλοι με τον τρόπο αυτό ενώνονται κι ας βρίσκονται στην πραγματικότητα χιλιόμετρα μακριά.

Παρ’ όλα αυτά όμως, υπάρχουν και μερικοί από μας, που ανήκουν σε μια άλλη ομάδα ανθρώπων, με μια πιο vintage αισθητική που δεν εγκαταλείψαμε ποτέ μια συνήθεια που εξακολουθεί να ανήκει στις αγαπημένες μας. Αναφέρομαι, φυσικά, στην αλληλογραφία, εκείνη την παραδοσιακή, την ταχυδρομική.

Όσα χρόνια ή ακόμα κι αιώνες κι αν περάσουν, η αξία του να κρατάς επαφή με αυτόν τον τρόπο με άτομα που βρίσκονται στο εξωτερικό ή κάπου λίγο-πολύ μακριά θα παραμείνει αναντικατάστατη. Δε λέμε πως η τεχνολογία δεν έχει διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό και τη δική μας ζωή και σίγουρα δε θα προσποιηθούμε πως δε την χρησιμοποιούμε καθόλου ή πως δε μας κάνει. Προφανώς και χρησιμοποιούμε κι αυτά, για να ‘μαστε ειλικρινείς.

Μέσα στη δική μας αλήθεια, όμως, βρίσκεται κι αυτή η παντοτινή αγάπη για την ταχυδρομική αλληλογραφία. Για όλα τα γράμματα, όλες τις κάρτες, όλες τις φωτογραφίες κι όλα τα πακέτα που στέλνουμε μεταξύ μας, περιμένοντας ανυπόμονοι για το επόμενο, ακόμα κι αν παίρνει χρόνο. Δε μας πειράζει, για έναν πολύ απλό λόγο. Όσο χρόνο κι αν πάρει, ξέρουμε πως πάντα θα αξίζει.

Είναι κάτι που πλέον δε συναντάμε συχνά, μα η ιδέα του ότι ακόμα κάπου υπάρχει το κάνει ακόμα πιο όμορφο. Όλα έχουν την αξία τους. Τίποτα όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει το συναίσθημα που μας προσφέρει αυτός ο παλιός μα κλασικός τρόπος επικοινωνίας, απ’ τη διαδικασία, την προσμονή ως και τη μυρωδιά του χαρτιού και τα γραμματόσημα.

Παίρνεις ένα χαρτί κι ένα μολύβι κι αφήνεις το χέρι σου να γράψει όλα όσα νιώθεις. Μπορεί να χρειαστεί να σβήσεις, να ξαναγράψεις, ίσως ακόμα να συγκινηθείς και να κλάψεις. Όλα αφήνουν το σημάδι τους, πάνω στην ίδια την κόλλα χαρτί. Ακόμα κι αν χρειαστεί μέχρι να την τελειοποιήσεις, να την σκίσεις και να την ξαναρχίσεις απ’ την αρχή πάνω από δέκα φορές.

Μαζί με τις λέξεις σου όλα αφήνουν πάνω τη στάμπα σου, από δάκρυα μέχρι λεκέδες από πατατάκια που τσιμπούσες εκείνη τη στιγμή. Το σημάδι που θ’ αφήσουν θα μείνει εκεί, χωρίς να εξαφανιστεί, μέχρι να φτάσει στον παραλήπτη του. Έτσι, κι εκείνος όταν το διαβάσει θα αρχίσει να υποθέτει, να φαντάζεται, ή να διαπιστώνει το τι έκανες καθώς εσύ του έγραφες εκείνο το γράμμα. Είτε έτρωγες, είτε έπινες, είτε έκλαιγες!

Είναι ωραίο να κρατάς εκείνες τις συνήθειες που τείνουν προς εξαφάνιση. Δοκίμασέ το. Στο κάτω-κάτω, τι έχεις να χάσεις; Πάρε μια κόλλα χαρτί και γράψε τα όλα. Βάλ’ το σε ένα φάκελο, γράψε διεύθυνση, κόλλα γραμματόσημο και στείλ’ το. Ζήσε τη γλυκιά αναμονή μέχρι να λάβεις απάντηση. Κράτα το για ενθύμιο.

Κάποτε θα το διαβάζεις και θα χαμογελάς!