Μας αρέσουν οι ατσαλάκωτοι τύποι

Το πιο ελκυστικό κομμάτι στο χαρακτήρα ενός ανθρώπου είναι η αξιοπρέπειά του. Πώς να μη μ’ αρέσουν, λοιπόν, άνθρωποι σαν κι αυτούς; Άνθρωποι που ξέρουν μέχρι πού φτάνουν τα όριά τους, τα αναγνωρίζουν κι έχουν μάθει να μην αναλώνονται για τίποτα και για κανέναν, να μη λυγίζουν, να παραμένουν ατσαλάκωτοι.

Ξέρουν να παλεύουν γι’ αυτό που θέλουν, να κυνηγάν τα όνειρά τους και να διεκδικούν. Ξέρουν όμως και πότε να σταματάνε. Έχουν την ικανότητα να αναγνωρίζουν και να αντιλαμβάνονται τις περιπτώσεις στις οποίες, πολύ απλά, δεν πάει άλλο. Ξέρουν να αφήνουν πίσω τον εγωισμό τους, ένα εξίσου δυνατό κομμάτι του χαρακτήρα τους και να εκτιμούν τον εαυτό τους, με όπλο την αξιοπρέπειά τους. Γιατί ξέρουν την αξία τους κι αν επιτρέψουν στον οποιονδήποτε να τους κάνει να την αμφισβητήσουν, τότε έχουν ήδη χάσει.

Το σημαντικότερο γι’ αυτούς είναι το να παραμείνουν αληθινοί και πιστοί στις αξίες και στα ιδανικά τους, χωρίς να χάνουν τον εαυτό τους, σε καμία περίπτωση. Για μένα, άνθρωποι σαν κι αυτούς, που σέβονται τον εαυτό τους, είναι αληθινά διαμάντια, αξίας ανεκτίμητης. Δε χρειάζεται να αποδείξουν σε κανέναν την αξία τους, γιατί την ξέρουν κι από μόνοι τους. Δέχονται μόνο όσα εκείνοι ξέρουν πως αξίζουν και τίποτα λιγότερο.

Δίνουν μόνο όσες μάχες πραγματικά αξίζουν να δοθούν. Αυτές μέσω των οποίων δεν αναγκάζονται να βάλουν τον αυτοσεβασμό τους στο ψυγείο, αλλά ούτε και να κρύψουν τον αληθινό τους εαυτό πίσω από μάσκες υποκρισίας, μόνο και μόνο για να ευχαριστήσουν κάποιον άλλο. Δεν εξαρτιούνται από ανθρώπους και πόσο μάλλον από καταστάσεις. Αντιθέτως, βασίζονται πλήρως στον ίδιο τους τον εαυτό και μόνο, δείχνοντάς του την απόλυτη εμπιστοσύνη, αφού ξέρουν πως είναι ο μόνος που ποτέ δε θα τους πληγώσει σε σημείο που δε θα υπάρχει επιστροφή.

Άλλοι θα συσχέτιζαν αυτή τη στάση με ένα είδος εγωισμού. Αν το καλοσκεφτούμε, όμως, δεν είναι έτσι. Το να βασίζεσαι στον εαυτό σου δεν είναι κακό. Κάπως έτσι μένεις σταθερός στο ποιος είσαι. Κάπως έτσι, καταλήγεις να βρεις αυτό –ή αυτόν– που σου αξίζει, ίσως κι από ‘κει που δεν το περιμένεις.

Αφήνεις την ευτυχία που σου αξίζει να τρυπώσει στη ζωή σου, περιτριγυρισμένος από ανθρώπους αληθινούς, που σε νοιάζονται όσο νοιάζεσαι εσύ τον εαυτό σου. Όπως είχε πει κι ο Νίκος Καζαντζάκης: «Μην εξαρτάσαι από κανέναν κι από τίποτα. Από εμπειρία, ή ανάμνηση. Η εξάρτηση από το παρελθόν, όσο ευχάριστη κι αν είναι, το μόνο που κάνει είναι να κομματιάζει το παρόν».

Οι αξιοπρεπείς άνθρωποι δε λειτουργούν έτσι ούτε γιατί είναι εγωιστές ούτε για να κάνουν φιγούρα στους υπόλοιπους, θεωρώντας τους εαυτούς τους ανώτερους. Είναι αυτοί που είναι, συνειδητά και περήφανα, χωρίς να λυγίζουν απ’ τα εμπόδια που παρουσιάζονται στο δρόμο τους.

Περπατάν πάντα με το κεφάλι ψηλά, αληθινοί κι όχι δήθεν, με τη συνείδησή τους πάντα καθαρή. Αυτούς τους ανθρώπους, να τους θαυμάζεις και να τους σέβεσαι. Γιατί όσα κι αν έχουν περάσει, όσα κι αν έχουν ακόμα να ζήσουν, είτε καλά είτε κακά, εξακολουθούν είναι παραδείγματα. Όχι για τους άλλους, μα πάνω απ’ όλα, για τον ίδιο τους τον εαυτό.