Oι υπερενθουσιασμοί σπανίως υπόσχονται σταθερότητα

Η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες εξομολογήσεις μας, αυτές που περιλάμβαναν μια γερή δόση αλήθειας, μας βγήκαν αυθόρμητα. Όσο αποθαρρυντικές, όμως, μπορούν να θεωρηθούν αυτές που καθυστερούν να γίνουν, ακόμα πιο ύποπτες μπορούν να χαρακτηριστούν όσες ξεφυτρώνουν νωρίς και στα ξαφνικά, εκεί που κανείς δεν τις περιμένει.

Είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου να αναλύει πράγματα και να υπεραναλύει μερικές φορές, σκεπτόμενος κάθε πιθανό –κι απίθανο– σενάριο και κάνοντας δεύτερες σκέψεις, ειδικά σε θέματα σχέσεων.

Οι ανησυχίες πολλές κι οι λόγοι επίσης. Αναρωτιόμαστε αν υπάρχει μια δόση ψέματος σε όλα αυτά τα ωραία λόγια. Ποιοι είναι –αν υπάρχουν– οι απώτεροι σκοποί. Μήπως ξεκινάει απ’ την ανασφάλεια του συντρόφου μας –λέει όσα θέλει να ακούσει;– ή οι δικές μας ανασφάλειες μας κάνουν να τα αμφισβητούμε όλα;

Μήπως είναι αλήθεια, τελικά, αυτό που λένε πως οι υπερβολικοί ενθουσιασμοί δεν υπόσχονται σταθερότητα; Στους περισσότερους από μας λογικά έχει τύχει, έστω και μία φορά, να βγάλουμε σε έναν άνθρωπό τα εσώψυχά μας, να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας γι’ αυτόν, τελείως αυθόρμητα, χωρίς να ήταν καθόλου προσχεδιασμένο.

Ίσως να έγινε πάνω στην ένταση της στιγμής, ίσως να παρασυρθήκαμε ή ίσως όσα νιώθαμε και καταπιέζαμε να έκαναν μέσα μας ένα μεγάλο «μπαμ». Όταν αφορά σε αισθήματα δεν μπορείς πάντα να τα ελέγχεις ούτε να σχεδιάσεις κάθε κίνηση. Ούτε το πότε, ούτε το πού, ούτε το πώς. Ακόμα κι αν καταφέρεις να ετοιμάσεις ολόκληρο διάλογο –ή καλύτερα μονόλογο– μέσα στο μυαλό σου, κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί πως όλα θα πάνε όπως τα ‘χεις σχεδιάσει.

Εξάλλου, το αποτέλεσμα, δεν εξαρτάται μόνο από σένα, αλλά κι απ’ το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου. Εξαρτάται επίσης κι απ’ το αν θα κομπλάρεις πλήρως ή θα έχεις το θάρρος να ξεστομίσεις όλα όσα σκέφτεσαι.

Όπως και να ‘χει, όταν βρισκόμαστε στην άλλη πλευρά, όταν δεχόμαστε μια εξομολόγηση, μας πιάνουν οι ανασφάλειες. Ανάλογα με την περίπτωση, αρχίζουμε να κάνουμε άπειρα σενάρια και σκέψεις, ψάχνοντας μέχρι και τους βαθύτερους απώτερους σκοπούς, που ίσως και να κρύβονται από πίσω. Ειδικά, όταν πρόκειται για ένα άτομο πληγωμένο, κλειστό, που αναζητεί τη σταθερότητα στη ζωή του και φοβάται το ρίσκο. Τότε, τρέχα γύρευε, γιατί στην πρώτη βιαστική αναφορά σε μεγάλα λόγια κι υποσχέσεις, τον πιάνει ο απόλυτος πανικός!

Το θέμα είναι να ‘σαι σίγουρος για όσα λες είτε πρόκειται για μια εξομολόγηση αυθόρμητη είτε προσχεδιασμένη και να ‘σαι πρόθυμος να τα στηρίξεις. Να κάνεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου να πιστέψει σε σένα, στην ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα των προθέσεών σου.

Αν αφήσεις το άγχος, τις ανασφάλειες και το φόβο να σε καταβάλει, τότε έχεις ήδη χάσει. Είναι λογικό, ως άνθρωπος, να φοβάσαι τα μεγάλα λόγια, γιατί συνήθως έχουν την τάση να συνοδεύονται από μικρές πράξεις. Σκέψου το, όμως, διαφορετικά. Τι περισσότερο έχεις να χάσεις;  Κανείς δεν είναι φαν της απόρριψης. Παρ’ όλα αυτά, καλύτερα να δοκιμάσεις, να τολμήσεις κι ας μη σου βγει, παρά να μένεις με απωθημένα.

Γι’ αυτό, λοιπόν, τόλμα. Κι όπου βγει.