Πήγα πίσω στις στιγμές μας κι έλειπαν οι λύπες

Τόλμησα να κάνω κάτι που είχα να κάνω καιρό. Πήγα πίσω στις στιγμές μας. Τις έζησα μία προς μία, ξανά, μέσα στο μυαλό μου. Έκλεισα τα μάτια και θυμήθηκα τα πάντα, με κάθε λεπτομέρεια. Εξάλλου, αν έλεγα πως είχα ξεχάσει, δε θα ‘λεγα ψέματα μόνο σε σένα, αλλά και στον ίδιο μου τον εαυτό.

Καθώς, λοιπόν, χανόμουν μέσα στις αναμνήσεις μου και σε όλα όσα ζήσαμε μαζί, συνειδητοποίησα κάτι. Έλειπαν οι στενάχωρες. Σίγουρα δεν ήταν όλες οι στιγμές μας ευχάριστες. Υπερτερούσαν, όμως. Αυτό, σε συνδυασμό με το συναίσθημα αυτής της γλυκόπικρης νοσταλγίας που με κατέβαλε, αποδεικνύει το πόσο πολύ, πραγματικά, αγαπηθήκαμε.

Είσαι ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους που μ’ έχουν σημαδέψει και δεν το μετανιώνω ούτε και για ένα λεπτό. Επέλεξα, λοιπόν, να μη σε αφήσω απλά κρυμμένο στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Επέλεξα ν’ αφήσω το κουτάκι μέσα στο οποίο έβαλα τη δική μας ιστορία ανοιχτό, ούτως ώστε να μπορώ να πηγαίνω πίσω στις αναμνήσεις μας, αναπολώντας, όπως κάνω και τώρα.

Μ’ αυτόν τον τρόπο, η ιστορία μας, έστω και τελειωμένη, θα ζει παντοτινά, μέσα στο άπειρο. Είμαστε απ’ αυτούς τους ανθρώπους που ακόμα κι αν δε μιλάνε, δεν μπορούν να προσποιηθούν πως είναι δυο ξένοι. Όσος καιρός κι αν περάσει. Είτε είναι βδομάδες, είτε μήνες, είτε χρόνια, δεν έχει σημασία, γιατί αυτά που έχουμε ζήσει δεν μπορούν ποτέ να διαγραφούν.

Δεν ξέρω αν η αγάπη μας ήταν ο ορισμός της απόλυτης. Ξέρω, όμως, πως ήταν ο ορισμός κάτι αληθινού, με αμέτρητες ωραίες στιγμές. Κάτι τέτοιο, λοιπόν, δε χάνεται ποτέ. Αντιθέτως, ριζώνει στα πιο βαθιά σημεία του εαυτού και της καρδιάς μας. Οι ρίζες του είναι τόσο δυνατές, που είναι αδύνατο για τον οποιονδήποτε να τις ξεριζώσει, ή να τις αντικαταστήσει. Είναι απλά μοναδικές

Έχοντας ζήσει κάτι τέτοιο, πώς μπορείς στη θύμησή του να μη χαμογελάς; Απ’ την πρώτη στιγμή, μέχρι και την τελευταία, αλλά και μετά απ’ αυτήν. Δεν προσπαθώ σε καμία περίπτωση να ποτίσω τον εαυτό μου με ανούσια γλυκόλογα, ελπίζοντας πως θα καταφέρω να νιώσω καλύτερα. Δε χρειάζομαι κάτι τέτοιο. Αυτές μου οι σκέψεις, περιέχουν νοσταλγία, όχι όμως λύπη ή απογοήτευση. Κι αν υπάρχει πόνος, είναι γλυκός.

Θα σε κουβαλάω για πάντα μαζί μου, σαν ένα κρυφό φυλακτό, όπως ξέρω πως θα κάνεις κι εσύ. Όπως ξέρω πως ήδη κάνεις κι εσύ. Άλλοι φοράν ένα φυλακτό στο λαιμό με μια ξεχωριστή γι’ αυτούς φωτογραφία. Το δικό μου το φυλακτό δεν είναι ορατό στο ανθρώπινο μάτι του καθενός, παρά μονάχα στο δικό σου. Μέσα του έχει αποθηκευμένες όλες τις ωραίες μας στιγμές.

Τα τρανταχτά γέλια, τα λαμπερά χαμόγελα, οι ξαφνικές εκπλήξεις, όλα τα αστεία μας, οι αγκαλιές, τα φιλιά… Όλα. Είναι τόσα πολλά, που και να θέλουμε δεν μπορούμε να τα ξεχάσουμε. Από ‘δω και πέρα, καθώς προχωράμε ο ένας μακριά απ’ τον άλλο, τόσο πιο όμορφες θα φαντάζουν κι οι κοινές μας αναμνήσεις.

Εγώ πάντα θα νοιάζομαι για σένα και θα θέλω το καλό σου. Μόνο και μόνο στη σκέψη πως το ίδιο θες κι εσύ για μένα, –γιατί ξέρω πως το θες– εγώ χαμογελάω. Σ’ ευχαριστώ λοιπόν, γι’ αυτό που ζήσαμε και για τη ζεστασιά που μου χάρισες. Σ’ ευχαριστώ που για όσο διήρκησε μ’ έκανες να ξεχάσω τι σήμαινε η στεναχώρια. Θα σου είμαι για πάντα ευγνώμων.