Στην εργένικη ζωή κάποτε μας λείπει ένα ακόμα σώμα στο κρεβάτι

Ο έρωτας (κι οι απομιμήσεις του) δε σταματά ποτέ να κάνει βόλτες στα σοκάκια. Ζευγαράκια συχνά-πυκνά περιτριγυρίζουν τους δρόμους και τις οθόνες μας. Ωραία είναι, δε λέμε. Ρομάντζα, βλέμματα κι αγγίγματα,  αισθήματα που κάποτε φαίνονται στα μάτια τους κι άλλοτε γεμίζουν με απορία τα δικά μας. Αγκαλιές, ραντεβουδάκια και κάποια γνήσια «μαζί» που τα θαυμάζουμε. Άλλοτε πάλι μας κουράζουν ή δε μας τυχαίνουν κι έτσι τα αποφεύγουμε ή μας αποφεύγουν εκείνα πρώτα.

Όσο να ‘ναι, η single ζωή έχει τα ωραία της και φυσικά και μπορεί –κι επιβάλλεται– να ‘ναι επιλογή. Πράττεις και ζεις για σένα και μόνο για σένα, με τη συνειδητοποίηση πως μόνο σύμμαχο έχεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Κοιτάς το καλό σου, χωρίς να χρειάζεται να το παζαρέψεις για χάρη κανενός, αγχώνεσαι λιγότερο και δεν έχεις κανένα να σε πιέζει για όσα δίνεις ή δε δίνεις. Μπορείς να βγεις έξω και να περάσεις καλά ή μπορείς να μείνεις στο σπίτι και να λιώσεις με ταινίες και junk food. Η επιλογή είναι δική σου και δε θα την κρίνει κανείς, γιατί εσύ είσαι το αφεντικό του εαυτού σου.

Μα κάπου εκεί, μέσα σ’ όλη τη μοναδικότητα και την ελευθερία της single ζωής, τρυπώνει κάπου-κάπου κι η μοναξιά. Αυτή η νοσταλγία του να νιώσεις ένα άτομο στο πλάι σου μετά από καιρό. Η επιθυμία της ζεστασιάς ενός ακόμα κορμιού στο κρεβάτι σου κάθε βράδυ. Εκείνα τα χέρια, πρόθυμα να σε κρατήσουν και να σε σηκώσουν κι εκείνα τα αφτιά αχόρταγα να ακούσουν τα πάντα για τη μέρα σου.

Όσο πλήρεις κι ολοκληρωμένοι κι αν είμαστε είναι αλλιώς εκείνη η ασφάλεια η συναισθηματική που αισθάνεσαι δίπλα στον άνθρωπό σου. Σίγουρα, τη μεγαλύτερη δύναμη την έχει ο ίδιος μας ο εαυτός, μα μία στο τόσο έχει κι αυτός ανάγκη να ξεκουράζεται ακουμπώντας σε ένα στήριγμα.

Ένας άνθρωπος δικός σου είναι η ευκαιρία σου –έστω και προσωρινή– να ξεχάσεις όλες τις ανησυχίες της καθημερινότητάς σου και να αδειάσεις λίγη απ’ αυτήν την τόσο κουραστική ρουτίνα. Να αράξεις λίγο, να επαναπαυτείς, να αφήσεις τον εαυτό σου να ηρεμήσει, έχοντας ένα δίχτυ ασφαλείας, εκείνη τη βεβαιότητα πως αν πας να πέσεις, κάποιος θα σε σηκώσει.

Αυτό είναι που σου λείπει. Είτε το παραδέχεσαι είτε όχι. Δεν είναι τα σαλιαρίσματα για τα μάτια του κόσμου, οι κοινές εμφανίσεις στις κοινωνικές εκδηλώσεις, ούτε οι φωτογραφίες που αυτοπροσδιορίζονται ως couple goals όσο φιγουράρουν στα social media, δίνοντας κάλπικες υποσχέσεις μέσα από πομπώδεις λεζάντες. Αντιθέτως, αυτά είναι που σε κάνουν να κουνάς καταφατικά το κεφάλι στη μοναξιά σου, αφού δεν αντέχεις τις δηθενιές, την επιφάνεια των συμβιβασμών και τις υπερβολές.

Αυτά που νοσταλγείς, λοιπόν, δεν είναι αυτά που κάνουν μπαμ σ’ ένα «μαζί», αλλά τις στιγμές που δε βλέπει κανείς. Εκείνες τις στιγμές που είναι μόνο για δύο ζευγάρια μάτια. Πιο αυθεντικές από εκείνες δε θα βρεις πουθενά, όσο κι αν προσπαθήσεις. Και θα συμβεί κι αυτό μια μέρα, ίσως σύντομα. Γιατί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η ζωή συνεχώς αλλάζει κι αλλάζουμε κι εμείς τρόπο σκέψης, αντοχές κι επιθυμίες.  Κάπου εκεί αντιλαμβανόμαστε τη σημαντικότητα ενός ανθρώπου, μιας αγκαλιάς, ενός χαδιού.

Η νοσταλγία είναι στη φύση του ανθρώπου. Πάντα, εξάλλου, θέλουμε αυτό που δεν έχουμε. Μα δεν είναι κακό, δειλό ή περίεργο το να ζητάς ώρες-ώρες μια συντροφιά στο διπλανό σου μαξιλάρι. Εκείνες τις ώρες τις μικρές μα πολύ μεγάλες, που θες να μιλήσεις, να ακουμπήσεις, να καθησυχαστείς ακόμη κι από οικείες σιωπές. Δεν είναι αδυναμία το να παραδέχεσαι πως σου λείπει να ξεκινήσεις διαφορετικά τη μέρα σου, με ένα χαμόγελο που περιμένει να το μοιραστείς μαζί με δύο κούπες καφέ.