Το φαγητό ταιριάζει σε κάθε καλή στιγμή

Κάθε περίοδο γιορτών καταλήγουμε να τρώμε όλα όσα δεν είχαμε φάει στην καθημερινή ρουτίνα της ζωής μας όλο το χρόνο. Εξάλλου, όλοι αγαπάμε το φαγητό, αλλά και τις γιορτές. Ο συνδυασμός αυτών των δύο, λοιπόν, είναι άκρως επικίνδυνος.

Φαγητό, γιορτές, γλυκά, ποιοτικός χρόνος με φίλους κι οικογένεια, νέες κι αξέχαστες αναμνήσεις. Όλα αυτά είναι για να τα χαίρεσαι. Κι αν δεν τα χαρείς όσο προλαβαίνεις, μετά θα τα κλαις. Το φαγητό ταιριάζει παντού. Σε τραπέζι με την οικογένεια, σε έξοδο με φίλους, ή με το άλλο σου μισό, ακόμα κι όταν είσαι παρέα με τον εαυτό σου και βλέπεις ταινία. Ναι, μας καταστρέφει. Ναι, ενώ αυτό τελειώνει, πίσω του, για παρέα, μας αφήνει μερικά παραπανίσια κιλά. Αλλά ποιος μπορεί να αντισταθεί με απόλυτη ευκολία στην τόσο έντονη ηδονή που μας προσφέρουν όλα αυτά;

Κλείνεις, λοιπόν, το διακόπτη της συνείδησής σου, αφήνεσαι ελεύθερος και για όλα τα υπόλοιπα, ανησυχείς αργότερα. Σαν δικαιολογία και για να νιώσεις εσύ καλύτερα, δίνεις προσοχή και σε όλους τους άλλους γύρω σου. Το πόσο ευτυχισμένοι και ξέγνοιαστοι φαίνονται τρώγοντας και το πόσο αδιάφοροι φαίνονται για τις συνέπειες. Κάπως έτσι πνίγεις κι εσύ τον πόνο σου κι ενώ η σκέψη για το μετά είναι πάντα μαζί σου, την κρύβεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και προσπαθείς να πείσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό πως μαζί της θα ασχοληθείς μετά.

Κάθεσαι, σκέφτεσαι και καταλήγεις στο συμπέρασμα πως στο κάτω-κάτω, δε θα πρέπει να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες μόνο εσύ, αλλά κι όλοι οι άλλοι μαζί. Δεν είναι και το καλύτερο πράγμα, αλλά είναι κι αυτό μια μικρή παρηγοριά, έστω κι αν κάπου στο βάθος είναι πικρή. Όπως και να ‘χει, την ώρα που τρως κι είσαι με τους ανθρώπους σου, οι ενοχές αυτόματα εξαφανίζονται, μόνο και μόνο βλέποντας τα χαμόγελα που έχουν στα πρόσωπά τους. Λέτε αστεία, γελάτε, μοιράζεστε τα νέα σας, αφήνεστε για λίγο ελεύθεροι και ξεφεύγετε απ’ την, ίσως, πλέον βαρετή ρουτίνα της καθημερινότητας. Αναπολείτε παλιές αναμνήσεις, ενώ, ταυτόχρονα, δημιουργείτε καινούργιες, εξίσου όμορφες και μοναδικές.

Στο τέλος, με τον ίδιο τρόπο που λατρεύεις στιγμές σαν κι αυτές μαζί με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, μαθαίνεις να αγαπάς και τον εαυτό σου, όπως και να ‘ναι. Μετά απ’ αυτό, εσύ επιλέγεις το τι θέλεις να κάνεις. Ό,τι κι αν κάνεις, όμως, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς το πόσο ξεχωριστός είσαι και πως οι άνθρωποί σου, σ’ αγαπάνε και με τον ένα, αλλά και με τον άλλο τρόπο.

Κάπως έτσι, συνεχίζουμε να αφήνουμε όλο αυτό το φαγητό και τις υπέροχες στιγμές να μας ενώνουν. Λέμε «αντίο» στις τύψεις και καλωσορίζουμε μόνο τις ευχάριστες στιγμές. Κι όταν το τραπέζι φτάνει στο τέλος του, ενώ από δική μας επιλογή έχουμε κατεβάσει ό,τι υπήρχε πάνω σ’ αυτό, αρχίζουμε να διαμαρτυρόμαστε πως έχουμε σκάσει στο φαΐ. Μαζί με μας, συμφωνούν κι όλοι οι άλλοι.

Ενώ εσύ λοιπόν γελάς, κάπου, στο πίσω μέρος του μυαλού σου, γελάς ακόμα περισσότερο, αφού συνειδητοποιείς το πόσο κωμικοτραγική είναι η κατάσταση αυτή. Στο τέλος της ημέρας, όμως, εκτός από ένα γεμάτο στομάχι, έχεις κι ένα λαμπερό χαμόγελο. Ένα χαμόγελο αληθινό και μια γαλήνη που σε κάνει να νιώθεις πραγματικά ευτυχισμένος. Κι όλα αυτά, χάρη στους ανθρώπους μας.

Α! Και στο καλό φαγητό…