Το πράγμα σοβαρεύει όταν αρχίζετε να μοιράζεστε το φαγητό

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως το φαγητό είναι κάτι τουλάχιστον ιερό. Όχι μόνο σήμερα, ανέκαθεν ήταν απόλαυση αλλά κυρίως ανάγκη, έτσι η αξία του κι η αδυναμία μας παραμένουν διαχρονικές. Υπάρχει πάντα στη ζωή και στο μυαλό μας. Το σκεφτόμαστε πριν κοιμηθούμε, εκεί που γουργουρίζει το στοματάκι μας, κάποτε και με το που ξυπνήσουμε, υπάρχουν νύχτες μάλιστα που το βλέπουμε και στα όνειρά μας. Παρόν στην καθημερινότητά μας, κόβει αρκετές βόλτες στο κεφαλάκι μας και δεν ντρεπόμαστε καθόλου να το παραδεχτούμε.

Άλλοι λειτουργούν με το βιολογικό τους ρολόι, άλλοι μετρούν το χρόνο με τις υποχρεώσεις τους. Εμείς πάλι περιμένουμε πώς και πώς αυτό που χτυπάει σηματοδοτώντας την ώρα του πρωινού, του μεσημεριανού και του βραδινού μας -εννοείται χωρίς να παραλείψουμε τα ενδιάμεσα τσιμπηματάκια μας. Σπρώχνουμε ανυπόμονα τους δείκτες για να απολαύσουμε έναν ακόμη γευστικό πειρασμό. Κι αν για κάποιους ακούγεται υπερβολικό και παρατραβηγμένο, κάποιοι άλλοι ταυτίζονται μια χαρά μαζί μας, θεωρώντας τη διαρκή πείνα μας το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο.

Γι’ αυτό, λοιπόν, όταν έρχεται επιτέλους αυτή η ιερή για μας στιγμή που θα γεμίσουμε τις κοιλίτσες μας μάς φαίνεται εξωπραγματική η ιδέα του να πρέπει να μοιραστούμε το φαγητό μας με κάποιον άλλον. Κοιτάμε με βλέμμα θανατηφόρο όποιον τολμήσει να κάνει βόλτες με το πιρούνι του στο πιάτο μας, πόσο μάλλον αν έχει το θράσος να επιχειρήσει να μας κλέψει τις τηγανιτές μας πατάτες! Μπορεί στην πραγματικότητα (γιατί είμαστε κι ήσυχα παιδιά) να μην ανοίξουμε το στόμα μας, είτε από ευγένεια είτε από ντροπή, μα μέσα μας καίμε και κλαίμε. Ξέρουμε πως αν πούμε κάτι, θα φανούμε υπερβολικοί, γι’ αυτό και κρατάμε την ανάσα και το δάκρυ μας για να μη σκάσουμε απ’ το παράπονο.

Όλα, όμως, ανατρέπονται όταν έρθει εκείνη η περίοδος στη ζωή σου που όχι μόνο δε σε πειράζει να δώσεις μερίδιο απ’ το φαγητό σου σε κάποιον, αλλά το προτείνεις μάλιστα πρώτος εσύ ο ίδιος! Τότε τέρμα τα αστεία, ξέρεις πως το πράγμα έχει σοβαρέψει. Αυτός με τον οποίον προτίθεσαι να μοιραστείς το φαγητό σου, αυτομάτως επιβεβαιώνεται πως έχει καταλάβει μία πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου. Αλίμονο αν κάναμε τέτοιες θυσίες για όλους, νηστικοί θα μέναμε.

Το πιο σοβαρό στάδιο σε μία σχέση είναι αυτό, μην το ψάχνεις. Δεν είναι ούτε το να γνωρίσεις το ταίρι σου στους φίλους σου, ούτε το πρώτο τραπέζι με τους γονείς σου, ούτε καν το να μετακομίσετε μαζί. Η ουσιαστικότερη στιγμή στην κοινή ζωή ενός ζευγαριού είναι η συνειδητοποίηση πως ο άνθρωπός σου είναι σημαντικότερος απ’ τη νόστιμη λιχουδιά που στολίζει το πιάτο σου κι έτσι διατίθεσαι να κάνεις τη θυσία να στερηθείς τη μισή για να την απολαύσει εκείνος. Ο ορισμός της δυάδας που λειτουργεί σαν μονάδα. Εξάλλου, πλέον σε καλύπτει ο σύντροφός σου κι έτσι δεν ψάχνεις τη χαρά στον ουρανίσκο σου.

Όχι ότι θα σταματήσετε φυσικά να τρώτε, όλα κι όλα. Ο έρωτας έρωτας αλλά και τα μπέργερ καψούρα είναι. Απλά θα τρώτε ο ένας μπροστά στον άλλον κι ας μοιάζετε με μικρά γουρουνάκια. Στο σεξ και το φαγητό δε χωράνε ντροπές. Το πολύ-πολύ να γελάσει ο ένας που ο άλλος λερώθηκε με κέτσαπ και το ταίρι του να ανταποδώσει με ένα φιλί που θα τον γεμίσει μουστάρδες. Τόσο απλό!

Με το να μοιραζόμαστε το φαγητό μας, κάνουμε μια αρχή στο γενικότερο μοίρασμα που απαιτεί η σχέση –μοίρασμα ευθυνών, επιθυμιών και συναισθημάτων– κι έτσι δενόμαστε περισσότερο. Από ‘κει που δεν μπορούσαμε ούτε να φανταστούμε πως θα ερχόταν η μέρα που θα ανεχόμασταν συνέταιρο στο πιάτο μας, φτάνει η στιγμή που πλέον μας βγαίνει φυσικά, χωρίς καμία απολύτως δυσκολία ή δεύτερη σκέψη.

Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα απ’ το να μοιράζεσαι∙ φαγητό, όνειρα κι έρωτα!