Αγαπώ ως και το ροχαλητό σου

Επιτέλους. Η ώρα να πέσουμε στο κρεβάτι μετά από μια κουραστική μέρα. Καθόλου βαρετή διαδικασία ή απλή ξεκούραση. Για μας είναι η καλύτερη στιγμή της μέρας, αφού μπορούμε να χαλαρώσουμε αγκαλιά μέχρι να μας πάρει ο ύπνος. Μπορούμε να δούμε καμία ταινία, να χαζέψουμε στην τηλεόραση ή να βγάλουμε χαζές φωτογραφίες.

Κάθε βράδυ μας, ωστόσο, είναι μια μάχη με άνισους αντιπάλους. Ξέρεις, εκείνη η μάχη για το πάπλωμα -τέτοια εποχή, δηλαδή, για το σεντόνι. Όταν, λοιπόν, αποφασίσουμε να πέσουμε για ύπνο ξεκινάει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Αρχίζει ύπουλα, με πειράγματα και φιλιά, δωροδοκία, δηλαδή, κανονικότατη. Κάτι που για να λέμε κι αλήθειες, απολαμβάνω κι ανταποδίδω τα χάδια και τις προκλήσεις, που σταδιακά γίνονται πιο επιθετικά.

Μου αρέσει να σου γυρνάω πλάτη ξαπλωμένη, λες και σου κρατάω μούτρα σαν μωρό και σταδιακά να ακουμπάω λίγο μόνο το σώμα σου. Καταλαβαίνω πως σου αρέσει κι εσένα και πως μετά από τέτοιο σκέρτσο έπεται συνέχεια. Γενικά, το κρεβάτι είναι ο καλύτερος χώρος για να χαλαρώνεις, με όποιον τρόπο θες, ιδιαίτερα όταν είστε δυο. Όχι ότι μόνος σου δεν το απολαμβάνεις. Έτσι είχα μάθει κι εγώ, όλο το στρώμα δικό μου.

Ξέρεις, προσωπικά το να μοιράζομαι το κρεβάτι μου δεν είναι απλά δύσκολη υπόθεση, αλλά το λες κι ένα είδος εισβολής. Δηλαδή δε φτάνει που δεν μπορώ να απλωθώ όσο θέλω, μου κλέβεις και τα σκεπάσματα; Να έπαιρνες δικό σου σεντόνι. Και για να σε προφτάσω, ότι τάχα δεν υπάρχουν δικά μου και δικά σου σε μια σχέση, αυτό να το θυμάσαι και να μη μου γκρινιάζεις την επόμενη μέρα ότι στο κλέβω.

Κι άντε το ξεκαθαρίσαμε κι αυτό, πάμε στα άλλα. Τα ωραία, εξάλλου, ξεκινάνε όταν σε πάρει ο ύπνος. Αρκούν λίγα μόνο λεπτά ως ότου ξεκινήσει το πάρτι, που φυσικά κρατάει ως το πρωί. Κάθε φορά οι ήχοι διαφέρουν κι έχουν πολλές αυξομειώσεις ανάλογα με την κούραση. Κάποιες φορές κάνεις ένα ελαφρύ ρουθούνισμα, σαν κάτι να σε ενοχλεί στη μύτη κι άλλες του δίνεις και καταλαβαίνει, αφού κάνεις σαν κομπρεσέρ σε οικοδομή. Ναι, αγάπη μου, ροχαλίζεις, τώρα το ‘μαθες;

Θα μου πεις εγώ δεν το κάνω ποτέ; Εντάξει, όλοι κουρασμένοι ή μη κάποτε ροχαλίζουμε, αλλά στην περίπτωσή σου είναι καθημερινότητα και μάλιστα θορυβώδης. Κάθε βράδυ οι ίδιες μηχανικές κινήσεις, με ελάχιστες αλλαγές κάθε φορά. Γνωρίζω πότε θα αλλάξεις πλευρό, πότε θα δαγκώσεις τα χείλη σου και θα πάρεις αγκαλιά το μαξιλάρι και φυσικά πότε θα αρχίσεις να κάνεις σαν κατσαρόλα που κοχλάζει.

Κι έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να σε παρατηρεί όταν κοιμάσαι. Μου αρέσει να βλέπω τις κινήσεις σου, τις περίεργες εκφράσεις που κάνεις, ακόμη και να προσπαθώ να καταλάβω τι λες όταν παραμιλάς. Ονόμασα και το ροχαλητό σου μουσική, μάλλον κάποιοι χέβι μέταλ συγκροτήματος.  Τέτοιος μαζοχισμός.

Σε όλα μαζί, ακόμα και στον ύπνο. Κι ας ξέρω ότι η επόμενη μέρα θα ξεκινήσει με χαζοδιαφωνία για το ποιος πήρε περισσότερες φορές το σεντόνι και δήθεν μούτρα απ’ την πλευρά μου που πάλι είχες συναυλία χθες βράδυ και δε μ’ άφησες να κοιμηθώ. Αρκεί που θα ξυπνήσουμε αγκαλιά.

Όσο κι αν γκρινιάζω καμιά φορά, για κανέναν λόγο δε θα άλλαζα τις μικρές στιγμές μας. Γιατί τι μπορούν να πουν οι λέξεις όταν δυο σώματα γίνονται ένα; Τίποτα πιο ανιδιοτελές απ’ το ένα. Ας είμαστε μαζί ακόμα κι άυπνοι.