Οι ώρες στο αμφιθέατρο περνάνε με καφέ, selfies και κουτσομπολιό

Στη φοιτητική ζωή δύο είναι οι σταθερές (σχεδόν καθημερινές) στάσεις που θα κάνει κανείς, το κυλικείο και το αμφιθέατρο. Η παρουσία στο αμφιθέατρο είναι το must ενός καλού και συνεπούς φοιτητή, ιδίως τα πρώτα χρόνια -ή, ειλικρινέστερα, το πρώτο εξάμηνο. Διότι όσο περνάνε οι μήνες, τόσο εσύ σταματάς να πηγαίνεις. Γίνεται κάτι σαν την απόφαση για δίαιτα. Λες από Δευτέρα θα ξεκινήσεις αυστηρά και με πειθαρχεία, αλλά αυτή η Δευτέρα δεν έρχεται ποτέ.

Είναι και το πρωινό ξύπνημα που δε συνηθίζεται, παραμένει το ίδιο μεγάλο πλήγμα κάθε φορά. Χτυπάει το ξυπνητήρι κι οι αναβολές διαδέχονται η μία την άλλη μέχρι να αποφασίσεις να σηκωθείς. Όταν, όμως, πάρεις αυτή τη γενναία απόφαση και φτάσεις επιτέλους στη σχολή, πρώτα θα πας μια βόλτα απ’ το κυλικείο. Χωρίς καφέ δε λειτουργεί ο οργανισμός σου κι ιδίως όταν το προηγούμενο βράδυ ήπιες τα κοινόχρηστα σε σφηνάκια. Μόλις, λοιπόν, πιεις την πρώτη σωτήρια γουλιά καφέ ξεκινάς για το μάθημα.

Κάποιες φορές (αν όχι όλες) οι καθηγητές έχουν τη τάση να κάνουν το μάθημα να μοιάζει σαν να διαρκεί τρεισήμισι αιώνες. Για το λόγο αυτό ως σωστός φοιτητής, που δε θέλει να σηκωθεί να φύγει, ψάχνεις να βρεις δημιουργικούς τρόπους έστω διαφυγής του νου, αφού την ευκαιρία για την κανονική την έχασες. Ένας απ’ τους συχνότερους τρόπους για να περάσει η ώρα ταξιδεύοντας αλλού είναι να εξωτερικεύσεις τον καλλιτέχνη που κρύβεις (ίσως πολύ βαθιά) μέσα σου. Ξεκινάς να ζωγραφίζεις ό,τι σου έρχεται στο μυαλό εκείνη την ώρα. Από μέρη που θα ήθελες να βρίσκεσαι τώρα μέχρι γελοιογραφίες του καθηγητή που έχεις μπροστά σου να σε βασανίζει.

«Google is your friend». Το κινητό γίνεται για άλλη μια φορά ο καλύτερος σύμμαχος σε αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάς. Μπορείς να βρεις ό,τι θες μόνο με ένα κλικ. Να ψάξεις κριτικές για τη σειρά που θες να ξεκινήσεις μέχρι ελληνικούς στίχους δημοφιλών ξένων τραγουδιών, όπως το Despacito. Παράλληλα μπορείς να στέλνεις μηνύματα σε φίλους ή ακόμα και στους συμφοιτητές που κάθονται ακριβώς μπροστά σου. Δεν υπάρχει κάτι πιο διασκεδαστικό απ’ το να στέλνεις διάφορα άκυρα στον άλλον και να βλέπεις live την αντίδρασή του. Εκτός απ’ αυτά η ώρα του μαθήματος είναι πάντα η καλύτερη στιγμή για να δεις τι κάνουν οι κολλητοί σου που είναι μακριά και σου λείπουν. Διότι χωρίς φίλους πού πάμε;

Κι εδώ έρχεται το φιλαράκι σου που κάθεται δίπλα σου και που κατά πάσα πιθανότητα χασμουριέται κι αυτό. Σε νιώθει και το νιώθεις, άρα και στραβά να ξυπνήσατε, θα τη βρείτε την άκρη. Μιλάτε για ό,τι άσχετο σας σκάει στο μυαλό, απ’ το τι κάνατε χτες βράδυ, τι χαζομάρες κάνατε μικροί, φτάνοντας να σχολιάζετε τι είναι αυτό που φοράει ο καθηγητής. Ε, θα πέσει και λίγο κουτσομπολιό, άνθρωποι είμαστε, μας διακατέχει ένα κοινωνικό ενδιαφέρον. Ψίθυροι και πνιχτά γέλια, λοιπόν, μπας και γλυτώσετε την παρατήρηση απ’ τον καθηγητή και με καλή παρέα θα περάσει κι αυτό.

Αν βαρεθείτε το μπίρι-μπίρι, μπορεί να αρχίσετε να παίζετε κανένα παιχνίδι στο (πάντα κρυμμένο κάτω απ’ το έδρανο) κινητό ή κάτι με άλλους συμφοιτητές, σε στιλ τρίλιζας ή «όνομα-πράγμα-φυτό», που είναι και σχετικά αθόρυβα.

Ε, κι αφού ήρθαμε, ας βγάλουμε και μια selfie. Ξεκινάς να βγάζεις φωτογραφίες τον εαυτό σου ή τις σημειώσεις που είχες προλάβει να γράψεις απ’ το προηγούμενο μάθημα (γιατί σε αυτό πετάς χαρταετό) δίπλα απ’ τον καφέ σου. Πρέπει να ενημερώσεις τους ακολούθους σου στο instagram  ότι πήγες στο μάθημα με hashtags #goodmorning, #university_life κλπ. Μπορείς να βγάλεις και κανένα βίντεο τα νυσταγμένα μούτρα των φίλων σου. Δεν είναι ό,τι πιο ευγενικό, αλλά όλοι το έχουμε κάνει.

Κάπως έτσι, με λίγη βαρεμάρα, λίγη γκρίνια και με μερικά ακόμη χασμουρητά περνάνε οι ώρες στο αμφιθέατρο. Μέχρι το διάλειμμα κι αυτόν τον δεύτερο καφέ που, κατά πάσα πιθανότητα, θα πιούμε εκτός πανεπιστημίου.