Ο χωρισμός αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση

Είναι περίεργο να προσπαθείς να μιλήσεις για πράγματα που έχεις καταχωνιάσει βαθιά στα μπαούλα των σκέψεών σου. Αισθήματα και γεγονότα που αν τα έφερνες στην επιφάνεια θα κατέληγες δέσμιος του παρελθόντος. Στη σκέψη εκείνου του όμορφου ζευγαριού που κάποτε χωρίστηκε.

Κάποιοι λένε πως για να είναι μια σχέση επιτυχημένη πρέπει ο καθένας να μάθει να στηρίζεται ο ίδιος στον εαυτό, ώστε να ικανοποιεί τις ανάγκες και τις επιθυμίες του και την ίδια στιγμή να ενδιαφέρεται και για ό,τι είναι σημαντικό για το σύντροφό του. Με αυτό το τρόπο το ζευγάρι θα κατακτά γερές βάσεις για το μέλλον, που το φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στη σταθερή ευτυχία.

Τελικά, πρέπει είμαστε με εκείνους που μπορούμε κι όχι με αυτούς που πραγματικά ποθούμε; Γιατί ποιος θα ξεβολευτεί απ’ το σιγουράκι του και θα αρχίσει να παλεύει για το απόλυτο πάθος και την ακραία επιθυμία; Κάποιοι την αποφυγή αυτή την ρίχνουν στο σύμπαν ενώ στην πραγματικότητα δεν πρόκειται παρά για τον ισχυρό εγωισμό τους, εκείνον που δεν τους το επιτρέπει. Χωρίς αυτόν θα λειτουργούσαμε μόνο με την καρδιά, που δεν κοιτάει βολέματα και συμφέροντα, αλλά μόνο αισθήματα.

Μια σχέση δεν την ξεκινάς για την δείχνεις ούτε για να νιώθεις ασφαλής, αλλά απ’ την ανάγκη σου να αγγίξεις τον άλλον. Προφανώς, όχι απλώς σαρκικά, αλλά το μυαλό του, τους φόβους και τις σκέψεις του. Αλλά ακόμα κι αν μπεις με τη σωστή πρόθεση σε μια σχέση, ποιος σου έγκειται πως θα είσαι ευτυχισμένος; Ή καλύτερα ποιο είναι αυτό που θα κρατήσει μια σχέση σταθερή στο πέρασμα του χρόνου;

Είναι η ανάγκη σου να είσαι με τον άλλον –με ό,τι συμπεριλαμβάνει αυτή– ή απλά είναι ένας τρόπος διαφυγής απ’ τη μοναξιά σου; Κι αν δεν είναι, τελικά, αυτό που φαντάστηκες, τι κάνεις; Μένεις και ψάχνεις τρόπους με τους οποίους μπορείς να καλύψεις τις ανάγκες σου ή φεύγεις;

Όλοι είμαστε εγωιστές και συχνά, ακόμη κι ασυνείδητα, αρνούμαστε να υποβαθμίσουμε τα standard που οι ίδιοι έχουμε θέσει σε μια σχέση. Θέτουμε προσδοκίες για τον άλλον και περιμένουμε πως θα είναι ικανός να ανταποκριθεί στη ματαιοδοξία μας. Εντάξει, ως σε ένα σημείο είναι λογικό, αρκεί να υπάρχει ένα όριο και σύνεση. Γιατί αν στηριχθούμε τελείως στα υποτιθέμενα στάνταρ  μας χωρίς να λογαριάσουμε τι πραγματικά λαχταράμε κι επιθυμούμε, δεν αργούμε να φτάσουμε στο χωρισμό.

Ο χωρισμός, ουσιαστικά, είναι η διαίρεση του «εμείς». Είναι εκείνα τα ανάμεικτα συναισθήματα που κάπως χαίρεσαι αφού βγήκες από μια άβολη κατάσταση –λογικά δεν ήταν όλα τέλεια για να φτάσατε εδώ–, παράλληλα αρνείσαι να δεχτείς πως ένας άνθρωπος, που κάποτε επέλεξες, θα φύγει απ’ τη ζωή σου. Άλλες φορές καθαρά λόγω αγάπης κι αφοσίωσης κι άλλες διότι ο εγωισμός αρνείται την ήττα.

Σίγουρα, δύο άνθρωποι ξεπερνάνε την απογοήτευση και τη θλίψη τους με διαφορετικό τρόπο. Το χειρότερο, ωστόσο, είναι κάποιος να αρχίσει να αμφισβητεί τις πράξεις και το ενδιαφέρον σου για εκείνον. Να πιστεύει πως οι τόσες λέξεις που του είχες πει ήταν απλώς ένα ηχογραφημένο μήνυμα με πολλούς παραλήπτες.

Κι εσύ αρχίζεις να αμφισβητείς τους ανθρώπους και τις περιορισμένες σχέσεις που μπορούν να αναπτύξουν. Γιατί ακόμα και με ένα δανεικό πανωφόρι μπορείς να ζεσταθείς ξανά, χωρίς ωστόσο  να ξεχάσεις εκείνο που σου πρόσφερε τη μεγαλύτερη ζεστασιά.

Εκείνον που παρά την απουσία του, ίσως ξαναγυρίσει.