Οι τοίχοι φωνάζουν έρωτα

Ο έρωτας, το συναίσθημα που εξυμνεί κάθε καλλιτέχνης, συγγραφέας και ποιητής, μετατρέπει άθελά του τους ανθρώπους σε επαναστάτες. Όταν τα λόγια αδυνατούν να ακουστούν στη βουή της καθημερινότητας κι οι πράξεις φαντάζουν μικρές, μόνο οι τοίχοι τολμούν να μιλήσουν απροκάλυπτα για όσα νιώθουμε.

Ένας ερωτευμένος, ευάλωτος, εύπλαστος κι ανιδιοτελής, δε θα μπορούσε να περιορίσει την έλξη του αυτή μονάχα σε λέξεις. Εκτός από φτωχές ή περιττές κάποτε ντρέπονται κι οι ίδιες μπροστά στο μεγαλείο του πιο δυνατού συναισθήματος. Σίγουρα πάντως δεν αρκούν για να εξηγήσουν και να μεταφέρουν τις εκρήξεις πόθου, στοργής, θύμου κι απογοήτευσης που ταλαιπωρούν το νου μας.

Μία απ’ τις μεγαλύτερες αδυναμίες του σύγχρονου ανθρώπου είναι η εσωστρέφειά του, η ανασφάλεια να μιλήσει ανοιχτά για όσα νιώθει, η φοβία του να παραδοθεί σε ένα τόσο δυνατό συναίσθημα με την ανησυχία να μην εκτεθεί να τον κρατά πίσω. Ο έρωτας μοιάζει με μια τραμπάλα, τη μία στιγμή σε πάει στα ψηλά και την άλλη σε κατεβάζει στα (πολύ) χαμηλά. Αυτή η αβέβαιη εξέλιξή του μεγαλώνει τις αμφιβολίες και συντηρεί τη δειλία μας, περιορίζοντάς μας σε σκόρπιες λέξεις κι αφηρημένες σκέψεις.

Όλα αυτά, όμως, που επιμελώς κρύβουμε μέσα μας ψάχνουν απελπισμένα διέξοδο. Αν κάνεις μια βόλτα στη γειτονιά σου, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι η πόλη σου, θα παρατηρήσεις πως οι περισσότεροι τοίχοι είναι καλυμμένοι από ερωτικά συνθήματα, από βαθιές εξομολογήσεις. Ατάκες που ίσως να μην έχουν πάντα σταθερό παραλήπτη, βρίσκουν όμως πολλούς, αφού ταυτίζονται με τη δική σου καψούρα ή το δικό σου παράπονο.

Στον έρωτα όλοι γινόμαστε καλλιτέχνες κι αρκεί μία εμπειρία κι ένα δυνατό συναίσθημα για να θελήσει κάποιος να εξωτερικεύσει τις σκέψεις του, ψάχνοντας ίσως κατανόηση ή απλά εκτόνωση. Αρκεί ένα σπρέι ή ακόμα κι ένα στιλό ώστε να πάρουν ζωή κι υπόσταση οι φωνές στο κεφάλι του.

Ως μαθητές συνηθίζαμε να μουτζουρώνουμε τα θρανία μας με σκέψεις ή ζωγραφιές που λειτουργούσαν ως σωσίβια ελπίδας τις πιο ανιαρές ώρες μας. Ίσως κάπως έτσι να μάθαμε τα αισθήματα που έτρεφε για μας εκείνος ο συμμαθητής μας στον πρώτο μας εφηβικό έρωτα ή έτσι να κάναμε εμείς κάποιον να χαμογελάσει. Ακόμα και τα πιο μικρά σημειώματα στις τουαλέτες του σχολείου και τα παγκάκια του πάρκου σε στιλ Β+Γ=LFE, που υποσχόντουσαν μια αιωνιότητα μαζί, πλέον μπορεί να μας φαντάζουν αστεία, αλλά για εκείνους τους μικρούς ήρωες ήταν οι μεγαλύτερες επιθυμίες κι αλήθειες. Ο τρόπος τους να εκφράσουν όσα ζουν ή όσα δεν τόλμησαν να ζήσουν.

Όταν το συναίσθημα είναι ελεύθερο, μπορεί να κάνει θαύματα. Να μας απελευθερώσει απ’ ό,τι βαραίνει τις ψυχές μας. Μουντοί τοίχοι γεμίζουν με έντονα χρώματα ακόμη πιο έντονων συναισθημάτων αποκαλύπτοντας μια ιστορία. Μια ιστορία που τελείωσε ή ίσως δεν άρχισε ποτέ, μια ιστορία που μοιάζει με τη δική σου ή ίσως και να ‘ναι η δική σου. Κανείς δεν ξέρει τον πραγματικό παραλήπτη αυτών των μηνυμάτων, είναι πολλοί, όσοι κι οι ερωτευμένοι σ’ αυτή την πόλη.

Είναι ωραία η ησυχία των τοίχων, αφού μιλούν κατευθείαν στην καρδιά χωρίς να χρησιμοποιούν το στόμα. Μια άηχη κραυγή που μπορεί να γίνει αφορμή κι έμπνευση για την τόλμη κάποιου άλλου.

Μην προσπερνάς τους τοίχους. Δεν έχουν στόμα αλλά έχουν να σου διηγηθούν ιστορίες.