Φτάνουν πια οι συγκρίσεις

Όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας, έχουμε βιώσει τη διαδικασία της σύγκρισης. Μηδενός εξαιρουμένου, έχει τύχει να συγκρίνουμε πράγματα, μέρη, καταστάσεις και κυρίως ανθρώπους, ενώ έχουμε φυσικά γίνει και μέτρο σύγκρισης.

Η σύγκριση δε θεωρείται σε καμία περίπτωση κάτι μεμπτό, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι σωστό να την εφαρμόζουμε παντού. Συγκεκριμένα, το να συγκρίνουμε, ορισμένες φορές μάς ωθεί προς την εξέλιξη, καθώς βλέπουμε κάτι διαφορετικό και αναγνωρίζουμε την αξία του, με αποτέλεσμα να επιθυμούμε να φτάσουμε σε ανώτερο επίπεδο από αυτό που είμαστε στην παρούσα φάση. Αυτή η πλευρά της σύγκρισης είναι η αποδεκτή, επειδή μας βοηθά να ανελιχθούμε επαγγελματικά, ψυχολογικά ή σε  άλλους τομείς της ζωής μας.

Όμως, υπάρχει και η μη αποδεκτή πλευρά, η οποία έχει δυσδιάκριτες διαφορές από την αποδεκτή. Υπάρχει μια πολύ λεπτή ισορροπία και είναι πολύ δύσκολο να τηρηθεί. Είναι η πλευρά αυτή που δε μας βοηθά να εξελιχθούμε, αλλά ίσα-ίσα μας εμποδίζει να προχωρήσουμε. Μας κρατάει στάσιμους, κολλημένους στην προσπάθεια να γίνουμε κάτι που δε θέλουμε και που δε μας ταιριάζει, απλώς γιατί μας το επιβάλλει κάποιος άλλος ή η ίδια η κοινωνία.

Η σύγκριση τις περισσότερες φορές χρησιμοποιείται, δυστυχώς, λανθασμένα με αποτέλεσμα να μας αποπροσανατολίζει από τους στόχους μας ή τις αξίες μας και να αλλάζουμε την προσωπικότητά μας στο βωμό της ομοιότητας της αγέλης. Επειδή κανείς δε διδάχθηκε τη σωστή χρήση της σύγκρισης, καλό θα ήταν να μην την χρησιμοποιούμε μεταξύ ανθρώπων, καθώς σε αυτές τις περιπτώσεις περισσότερα μάς στερεί παρά μάς προσφέρει. Κατανοούμε ότι πολλοί το κάνουν λόγω άμυνας ή επειδή έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν στην καθημερινότητα, όμως αν το καλοσκεφτούμε, η σύγκριση δεν ωφελεί κυρίως αυτόν που την ασκεί και έπειτα αυτόν στον οποίον ασκείται.

Ας αφήσουμε πίσω τις ανόητες συγκρίσεις και ας αποδεχτούμε επιτέλους το πρόσωπο βρίσκεται μπροστά μας. Ο καθένας πρέπει να αναπτύξει αίσθημα ανοχής στη διαφορετικότητα και να εκτιμήσουμε την αξία του καθενός. Η σύγκριση, έστω και μια φορά, κατάφερε να μας κρατήσει πίσω. Ας καταλάβουμε επιτέλους πως δε μας εξελίσσει, αλλά στην πραγματικότητα μάς πληγώνει και μάς φθείρει με το πέρασμα του καιρού. Οι γονείς που συμβάλλουν ενεργά στην διαμόρφωση της παιδικής προσωπικότητάς, ας κατανοήσουν πως τα παιδιά δεν εξελίσσονται με τη σύγκριση, η οποία μάλιστα τα μπλοκάρει, αλλά με την αποδοχή και τη στήριξη. Πότε δεν είναι αργά να αλλάξουμε συνήθειες και να κάνουμε στην άκρη συμπεριφορές που δε βγάζουν σε καλό.

Όσοι δέχεστε σύγκριση, βάλτε όρια και μην επιτρέπετε να σας επηρεάζει. Μην αφήνετε κανέναν να σας αμφισβητεί και να προσπαθεί να αλλάξει την προσωπικότητά σας θέλοντας να σας κάνει όμοιους με άλλους. Είναι σεβαστό να μη συμφωνεί κάποιος με στοιχεία της συμπεριφοράς μας, αλλά δε νοείται να προσπαθεί να μας αλλάξει εξ ολοκλήρου. Η προσωπικότητά μας μάς κάνει να ξεχωρίσουμε από τους άλλους και μας βοηθά να εξελιχθούμε. Ας μην μπούμε λοιπόν στη διαδικασία να βγάλουμε ένα φύλλο χαρτί για να δούμε τι έχουμε όμοιο, τι διαφορετικό και σε τι βαθμό.