Κάνοντας τους ανθρώπους γύρω μας σάκους του μποξ

Όλοι είμαστε πιεσμένοι. Θέλεις η καθημερινότητα; Θέλεις η ρουτίνα που μας σφίγγει όλο και πιο πολύ τον λαιμό μέρα με την ημέρα; Όλες αυτές οι υποχρεώσεις, οι σύγχρονες επιταγές που προστάζει η εποχή μας να φέρουμε εις πέρας κι όλοι εκείνοι οι διαφορετικοί χαρακτήρες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά, σίγουρα έχουν και κάποιο αντίκτυπο στη διάθεσή μας.

Με όλα αυτά, λοιπόν, είναι απολύτως φυσιολογικό να μας πιάνουν τα νεύρα μας, η κυκλοθυμία μας, η αλλόκοτη τρέλα μας ή αν θέλεις, τα ψυχολογικά μας και να νιώθουμε πως θέλουμε να σπάσουμε ό, τι βρεθεί στο διάβα μας. Όμως. Υπάρχει ένα τεράστιο όμως. Δε γίνεται να ξεσπάς τον θυμό σου σε κάποιον που δε φταίει. Είναι κατανοητό πως όταν βάλλεσαι από έντονες περιστάσεις, καμία φορά είναι αδύνατον να τις διαχειριστείς. Επίσης, είναι κατανοητό πως όταν περιβάλλεσαι από αγχώδεις ανθρώπους με μαυρισμένες αύρες, αισθάνεσαι θυμωμένος σε σημείο που όλα γύρω σου μετατρέπονται, αυτόματα, σε σάκους του μποξ.

Λένε, πως ο θυμός είναι σαν το ντόμινο. Ξέρετε, αυτό το παιχνίδι που παίζαμε στα ανέμελα παιδικά μας χρόνια. Δηλαδή, ένας εξαγριωμένος άνθρωπος μπορεί, άθελα του, να εξαγριώσει μία τεράστια μερίδα ανθρώπων. Το παιχνίδι αυτής της αλυσιδωτής αντίδρασης δε σταματάει. Για την ακρίβεια τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέχρι να επεξεργαστεί κάποιος τον θυμό του. Μόλις συμβεί αυτό, το ντόμινο σταματάει.

Ο θυμός είναι αναμενόμενο συναίσθημα και πρέπει να εκδηλώνεται. Όλοι οι άνθρωποι, εκ φύσεως, έχουμε τη γέννησή του μέσα μας. Δε χρειάζεται να καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας, απλώς να τα ελέγχουμε. Εκτόνωσε τον θυμό σου σε ένα άθλημα και όχι στην οικογένειά σου. Φανέρωσε τον θυμό σου μέσω της τέχνης κι όχι του συναδέλφου σου. Εκδήλωσε τον θυμό σου κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας και όχι στον διπλανό σου στο μετρό. Εν ολίγοις, όσο αδικημένος, όσο θυμωμένος και όσο εξοργισμένος και αν νιώθεις βγάλ’ το από μέσα σου με δημιουργικό τρόπο. Μην το κρατήσεις, ελευθερώσου. Μόνο μη βάλεις την απελευθέρωση τη δικιά σου, πάνω από του συνάνθρωπου σου.

Δε χρειάζεται να ξεσπάς στον άλλον, μακροπρόθεσμα, δε θα βοηθήσει κανέναν άλλωστε. Σκέψου, απλά, τι επίδραση μπορεί να έχει το δικό σου το ξέσπασμα στην ημέρα και κατά συνέπεια στη ζωή του άλλου. Κάτι που θα πεις, πάνω στην ώρα της έκρηξης, κάτι που σε εσένα τον ίδιο θα φανεί κάπως ασήμαντο για τον δέκτη μπορεί να είναι κάτι πολύ βαθύ για τον ίδιο, να αγγίξεις ευαίσθητες χορδές και να τον πληγώσεις ανεπανόρθωτα. Αυτό μπορεί και να μην το μάθεις ποτέ, αν τον πλήγωσες ή όχι. Όμως, πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε και τους άλλους όπως εμάς τους ίδιους.

Εν τέλει ένα οποιοδήποτε μπαμ μικρής ή μεγάλης έντασης, δεν έχει και ιδιαίτερη αξία, μόνο καταστρέφει και τίποτα δε διορθώνει. Εκτονώσου σε πιο δημιουργικές ασχολίες και θυμήσου πως όποιος έχει εξωτερικεύσει τον θυμό με δημιουργικό τρόπο, κατάφερε σπουδαία πράγματα στην πορεία της ζωής του, ενώ, όποιος εξωτερίκευσε τον θυμό του σε ανθρώπους δεν κατάφερε απολύτως τίποτα. Τελικά, ο θυμός είναι ωραίο αλλά και χρήσιμο συναίσθημα, αρκεί να μάθουμε να τον διαχειριζόμαστε. Όπως κι όλα τα πράγματα στη ζωή έτσι είναι.  Αποκοτούν λόγο ύπαρξης, από τη στιγμή που μαθαίνουμε την αξία τους και τη χρησιμότητά τους.