Λίγο περισσότερο μέλι, λίγη λιγότερη χολή

Τον όρο ευγένεια τον ακούμε, ίσως, από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Η οικογένειά μας, μάς παρότρυνε να είμαστε ευγενικοί, σε σημείο που ίσως μας ενοχλούσε αυτή η συμβουλή. Νιώθαμε πως με το να συμπεριφερόμαστε διαρκώς ευγενικά, ακόμα και σε άτομα που δε μας φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο, ήταν στάση τελείως ανόητη. Αισθανόμασταν αδικημένοι, υποβιβασμένοι, νευριασμένοι και δέσμιοι σε μία παρωχημένη συμβουλή των ανθρώπων που μας μεγάλωσαν.

Όμως, δε μας έχει περάσει από το μυαλό πως, πιθανότατα, είναι η πιο σωστή συμβουλή που μας έχουν δώσει ποτέ. Διότι, δε συμπεριφερόμαστε ευγενικά, αποκλειστικά για το καλό των άλλων, αλλά κυρίως για το καλό το δικό μας. Η ευγένεια, είναι μία αρετή. Μία αρετή που παρεξηγήθηκε με τον καιρό γιατί υπήρξε στη ζωή μας με λάθος τρόπο και μπερδεύτηκε με τους τύπους. Ταυτίστηκε με το ψέμα, με τη δηθενιά, με την ένδειξη αδυναμίας ίσως σε περιπτώσεις. Όμως, στην πραγματικότητα, η αγένεια είναι αδυναμία. Άλλο ένα ακόμη λάθος των καιρών μας, καθώς πίσω από τη δήθεν αφοπλιστική αγένεια κρύβεται ένας πληγωμένος εγωισμός, πολλά συσσωρευμένα κόμπλεξ κατωτερότητας και μία βαθιά έλλειψη παιδείας.

Ο πραγματικά ευγενικός άνθρωπος, δηλαδή το άτομο που συμπεριφέρεται με ευγένεια χωρίς να έχει κάποιο προσωπικό όφελος από τον άλλον, είναι ψυχικά και διανοητικά πιο κατασταλαγμένος. Τοποθετεί στην άκρη τα εγωιστικά ένστικτα και συμπεριφέρεται με σεβασμό πρώτα- πρώτα στον ίδιο του τον εαυτό και μετέπειτα στο συνάνθρωπό του. Ο ευγενής, γνωρίζει πως ο σεβασμός προς τους άλλους σημαίνει ισορροπία κι αρμονία, καθώς η αγένεια μειώνει πρώτα τον πομπό και ύστερα τον δέκτη.

Είναι ένα κακοτράχαλο μονοπάτι το να παραμείνεις ευγενής, με πολλές στροφές κι ανηφόρες ενώ η αγένεια είναι η εύκολη λύση γιατί ενδεχομένως να θέλει λιγότερη επεξεργασία. Δεν είναι πάντα εύκολο να είναι σε ετοιμότητα η καρδιά σου να κατανοήσει τους άλλους και πάνω από όλα, να ασκείς έλεγχο πάνω στον εγωισμό σου. Η ευγένεια, λοιπόν, θέλει κότσια, θάρρος και πάνω από όλα θέληση για να κατακτηθεί, σε αντίθεση με την αγένεια που δε θέλει καμία απολύτως προσπάθεια. Κι αυτό γιατί ο κόσμος έχει μέσα του θυμό, που ψάχνει να τον εκτονώσει όπως μπορεί, θέλει να βρει ποιος φταίει γιατί πέρασε πολύ καιρό να ψάχνει. Ανθρώπινο κι αυτό, μα δε θα παραδοθούμε στα πάθη μας αμαχητί.

Αν μπορούσαμε να παρομοιάσουμε κάπως την ευγένεια, θα τη χαρακτηρίζαμε ως θησαυρό. Για να τον βρεις χρειάζεσαι έναν χάρτη, υπομονή, επιμονή, θέληση και χρόνο. Όμως, όταν βρεις τον θησαυρό, αποκτάς πλούτο κι όχι στη μορφή του φθαρτού υλικού, μα από εκείνους που διαρκούν για πάντα και μεταφέρονται με την αύρα σου.

Είναι μία ευκαιρία να ανακτήσουμε τη χαμένη ισορροπία μας, την κρυμμένη αυτοπεποίθηση κι αυτοεκτίμηση και πάνω από όλα, να καταλάβουμε πως όλοι είμαστε άνθρωποι και πάνω- κάτω αναζητάμε τα ίδια πράγματα. Μήπως να ψαχτούμε λίγο παραπάνω; Μήπως να κάνουμε μια βουτιά στον εσωτερικό μας κόσμο; Μήπως να σταματήσουμε να κοιτάμε τους γύρω μας, να αποπροσανατολιζόμαστε στο χαοτικό πλήθος και να επικεντρωθούμε στις αξίες και στις αρετές που είναι η βάση για την πολυπόθητη ευτυχία αυτής της σύντομης ζωής; Η ευγένεια, θα λειτουργήσει σαν μια αλυσίδα γιατί όλοι οι άνθρωποι ανέκαθεν χρειαζόμασταν ένα δυνατό καλό παράδειγμα για να αρχίσουμε να λειτουργούμε με τον αντίστοιχο τρόπο. Για σκέψου, μήπως να γίνεις ο πρώτος κρίκος;