Ψάχνοντας να βρούμε την «απαραίτητη προϋπηρεσία»

Η εργασία, ανέκαθεν, είναι για τον άνθρωπο πολύ σημαντική. Μέσω της εργασίας μας δίνεται η ευκαιρία να μάθουμε και να αναγνωρίσουμε τις δυνατότητές μας. Μας βοηθάει να διακρίνουμε τα όριά μας, τις διάφορες πλευρές της προσωπικότητάς μας και μας δείχνει τον δρόμο της προσωπικής μας ανεξαρτησίας. Με λίγα λόγια, όσο και αν ορισμένες φορές, αρνούμαστε πεισματικά τα οφέλη της, πάντα μας είναι απαραίτητη, γιατί γνωρίζουμε ενδόμυχα πως μας προσφέρει ψυχολογική και οικονομική ανάταση.

Όσο κι αν υποστηρίζουμε ένθερμα πως σιχαινόμαστε τη ρουτίνα και όσο και αν δηλώνουμε υποστηρικτές της ξέφρενης, καθημερινής περιπέτειας, ξέρουμε πως η ρουτίνα είναι αναγκαία. Είναι η ζώνη ασφαλείας μας. Κάθε μέρα, ξέρουμε ότι έχουμε ένα στόχο, ένα σκοπό. Έχουμε ένα κίνητρο να σηκωνόμαστε από το κρεβάτι μας. Δεν είμαστε έρμαια μίας ουτοπικής περιπέτειας κι αυτό μας δίνει δύναμη να συνεχίζουμε, λειτουργώντας ως προσωπικό στήριγμα.

Τι γίνεται, όμως, όταν μας αφαιρείται το δικαίωμα της ρουτίνας; Τι γίνεται, όταν δε μας αφήνουν να εξελιχτούμε και να δημιουργήσουμε μέσα από την εργασία, με τη χαριτωμένη δικαιολογία της απαραίτητης προϋπηρεσίας; Όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής μας, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με αυτό το πρόσχημα. Πλέον, χωρίς προϋπηρεσία, δεν πας πουθενά. Αλλά κανείς δε μας είπε το πώς θα την αποκτήσουμε. Οι περισσότεροι εργοδότες, αναζητούν τον τέλειο εργαζόμενο, με την κατάλληλη μόρφωση, με προϋπηρεσία, τουλάχιστον 5 έτη και να είναι μόλις 18 χρονών. Αλλά στις μέρες μας,  όπου σταματάει η λογική ξεκινάει το σκεπτικό των προσλήψεων.

Ίσως όσοι διαμορφώνουν την αγορά εργασίας να ξέχασαν το πώς ξεκίνησαν. Ξέχασαν την απειρία σε συνδυασμό με τις δυνατότητες της νιότης. Λησμόνησαν το τι θα πει είμαι άπειρος, άλλα θέλω να μάθω. Έβαλαν παρωπίδες, σε οτιδήποτε τους ενοχλεί.  Έγιναν σκληροί γιατί τους πίεσε ο χρόνος κι οι συνθήκες και κατέληξαν να αρνούνται να δώσουν ευκαιρίες. Κανείς, όμως, δε γεννήθηκε έμπειρος. Κανείς δε γεννήθηκε τέλειος. Όλοι γίναμε και γινόμαστε καλύτεροι μέσα από την τριβή της καθημερινότητας. Όσο χρονών και να είμαστε, θέλοντας ή μη εξελισσόμαστε και είναι αποκλειστικά στο χέρι μας το πού θα φτάσουμε. Οπότε, δεν έχει καμία απολύτως σχέση ούτε η προϋπηρεσία, ούτε η ηλικία. Το μόνο που έχει σημασία, είναι το πού είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε. Αν είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε στο φεγγάρι, εκεί θα πάμε. Μην αναλωνόμαστε άλλο σε ανόητα και παρωχημένα στερεότυπα.

Κι όλους εκείνους τους ανθρώπους που διψούν να ξεκινήσουν, μην τους αγνοείτε. Μόνο μαζί τους μπορείτε να πάτε ψηλά, να μεγαλουργήσετε. Δώστε απλόχερα ευκαιρίες  στα νέα παιδιά να εργαστούν. Αφήστε πίσω κατάλοιπα χρόνων. Αφήστε χώρο στο καινούργιο να ανανεώσει με το πέρας του καιρού το παλιό, το δοκιμασμένο. Κι αν είναι κάτι να ζητήσετε, ας είναι όρεξη για εξέλιξη, εργασία κι όραμα. Ανταμείψτε την καλή και τίμια προσπάθεια. Και πάνω από όλα, θυμηθείτε πως από κάπου όλοι ξεκινήσαμε και ήταν το μηδέν. Βρείτε, εκείνο το παιδάκι που χάθηκε, πριν πολλά- πολλά χρόνια, γιατί μόνο αν συνδεθεί το παρελθόν με το παρόν, μπορούμε να διακρίνουμε το μέλλον.

Η αγορά δεν κινήθηκε με σκληρότητα. Η οικονομική άνοδος δεν ήρθε με μείωση μισθών κι απόρριψη των νέων. Η ευμάρεια έρχεται μόνο με την αλληλοκατανόηση, τη σωστή συνεργασία, με τις καλές προθέσεις και με τις συνεχόμενες ευκαιρίες. Η λεγόμενη ανθρώπινη ζούγκλα και το εργασιακό χάος δεν ωφέλησε κανέναν. Είμαστε άνθρωποι και αυτό κάποια στιγμή να γίνει κατανοητό εις βάθος. Ας δημιουργηθούν ισότιμες σχέσεις μεταξύ των εργαζομένων και των εργοδοτών, καθώς όλοι έχουμε ένα κοινό σκοπό. Όλοι ανήκουμε στην ίδια ομάδα. Ας αφήσουμε, λοιπόν, να μπουν και νέοι παίκτες. Και, πού ξέρετε, ίσως μας οδηγήσουν σε πρωτάθλημα.