Ένα like δε σημαίνει τίποτα

Ζούμε στον 21ο αιώνα, η τεχνολογία εξελίσσεται συνεχώς κι εμείς τρέχουμε από πίσω της λαχανιασμένοι προσπαθώντας να συμβαδίσουμε με το τέμπο της. Την τελευταία δεκαετία τα social media έχουν για τα καλά ριζώσει στις ζωές μας επιτρέποντάς μας την πρόσβαση σε έναν παράλληλο κόσμο. Κάποτε τους πρωινούς καφέδες για να ανοίξει το μάτι τους συνοδεύαμε με κουλουράκια κι εφημερίδες, τώρα στην πρώτη γούλια ανοίγουμε την αρχική μας και στη δεύτερη έχουμε ήδη μετρήσει τα like που μαζέψαμε.

Ανεβάζουμε συνεχώς και κάτι καινούριο, μια εικόνα, ένα βίντεο, μια αόριστη σκέψη που μας πέρασε απ’ το μυαλό και θέλαμε να τη μοιραστούμε με τους φίλους μας. Έτσι ζωντανεύει η αρχική μας και γεμίζει χρώματα, ιστορίες και πρόσωπα. Έτσι ενημερωνόμαστε πλέον για τις ζωές των φίλων μας, μέσω Facebook. Έτσι δηλώνουμε και την παρουσία μας στη ζωή τους, με like.

Όλοι μας ασυναίσθητα επιζητούμε την προσοχή, θέλουμε για λίγο τα φώτα να στραφούν επάνω μας για να νιώσουμε ότι μετράμε. Όταν αυτή την προσοχή δεν τη βρίσκουμε στο φυσικό κόσμο αρχίζουμε και την ψάχνουμε στο διαδικτυακό, αφού πλέον έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας. Όλα καλά μέχρι εδώ, εξέλιξη θα το ονόμαζαν κάποιοι, καλό θα ήταν, όμως, να μην παραγίνει το κακό.

Είναι να καβαλήσεις το καλάμι όταν σου έρχονται ειδοποιήσεις κάθε τρεις και λίγο για καινούριες προβολές, comments και likes. Αποκτάς σιγά-σιγά μια έμμονη, έναν εθισμό, βρε παιδί μου, πώς το λένε και κάθε εθισμένος που σέβεται τον εαυτό του ζητεί ολοένα και περισσότερα. Ξαφνικά βλέπεις τσίτσιδες κορασίδες να το παίζουν μοντέλα και χαλβάδες γκόμενους να το παίζουν εραστές σε διάφορες πόζες με βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις.

Στο μυαλό τους η λίστα των φίλων τους γίνεται fan club και μοιράζουν αυτόγραφα αβέρτα με duck face σε φωτογραφίες. Αν στη στοίβα με τα like είναι και το όνομα καμιάς καψούρας εκεί να δεις καμάρι, λες και τους τάξανε γάμο σε εξωτικό ξωκλήσι. Άντε τώρα να τους επαναφέρεις στην πραγματικότητα, με προσοχή μη σπάσει το καλάμι και τους καρφωθεί πουθενά.

Κυρίες και κύριοι του Facebook, πάμε να μάθουμε λιγάκι τα βασικά. Το like σημαίνει «μου αρέσει», είδε κάποιος τι ανεβάσατε, του τράβηξε την προσοχή και σταμάτησε ένα δευτερόλεπτο το scrolling για να το πατήσει το ρημάδι. Τώρα, αν αυτό που τράβηξε την προσοχή του είναι η μουτσούνα σας τότε μπράβο, κερδίσατε από ένα πασχαλινό αβγό –μέρες που είναι– και μια δωροεπιταγή. Τι; Όχι;

Ε, φυσικά κι όχι, κατά πάσα πιθανότητα το like που κάνουμε οι περισσότεροι στα post των φίλων μας οτιδήποτε άλλο σημαίνουν εκτός από πρόταση γάμου. Έχει γίνει επέκταση του χεριού μας το κλικ, το πατάμε πολλές φορές ασυναίσθητα καθώς βαριεστημένοι χαζεύουμε τη ροή να ανανεώνεται περιμένοντας να ανοίξουν οι πόρτες του μετρό ή να ζεσταθεί το φαγητό στα μικροκύματα.

Το θέμα είναι πως μέσα σε όλη αυτήν την τεχνολογική αναμπουμπούλα πρέπει να μάθουμε να κρατάμε τον χαρακτήρα μας ακέραιο.  Δε χρειάζεται να παίρνουν τα μυαλά μας αέρα κάθε φορά που βλέπουμε το κόκκινο σηματάκι στις ειδοποιήσεις μας. Ούτε να δωρίζουμε συκώτια και νεφρά για να εξαγοράσουμε λίγα παραπάνω likes.  Σημασία έχει ο πραγματικός κόσμος κι όχι ο εικονικός, σημασία έχουν οι άνθρωποι στη ζωή μας κι όχι τα μπλε χεράκια  –που κανένας, τελικά, δε συμπαθεί–  στοιβαγμένα στις αναρτήσεις μας.