Ερωτευόμαστε πόλεις που δεν έχουμε δει κι ανθρώπους που δεν έχουμε συναντήσει

Υπάρχουμε κι εμείς που δε θέλουμε να βάλουμε τον κώλο μας κάτω και να βολευτούμε σε ένα μέρος. Που δεν μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας καρφωμένο σε μια καρέκλα κοιτώντας έξω απ’ το παράθυρο. Θέλουμε να βγούμε έξω, να σεργιανίσουμε τους δρόμους και το κάθε στενό της πόλης ή του χωριού μας. Είμαστε εμείς που μικρούς μας φώναζαν οι μανάδες μας και μας έψαχναν στις πιο απίθανες γωνίες. Γωνιές που ήμασταν περήφανοι που ανακαλύψαμε και τις κάναμε δικές μας.

Τώρα που μεγαλώσαμε δε μας αρκεί η πόλη, αυτή την ξέρουμε, την περπατήσαμε ολόκληρη με την παρέα μας. Τώρα θέλουμε να ταξιδέψουμε, να πάρουμε λεωφορεία, τρένα κι αεροπλάνα και να πατήσουμε το πόδι μας σε νέους τόπους. Κλείνουμε τα μάτια και φανταζόμαστε μέρη που έχουμε δει μόνο σε φωτογραφίες. Χανόμαστε στις εικόνες του διαδικτύου, διαβάζουμε βιβλία και ταξιδιωτικά περιοδικά και μαγευόμαστε απ’ τα χρώματα και την ομορφιά τους.

Δεν είναι τυχαίο, σαφώς, που οι περισσότεροι έχουμε παίξει το παιχνίδι με την υδρόγειο σφαίρα. Τη γυρίζαμε, την ξαναγυρίζαμε και τη σταματούσαμε τυχαία με το δάχτυλο. Ο επόμενος φανταστικός προορισμός μας θα ήταν αυτός, μας έφτανε μόνο μία στιγμή και πουφ, ήμασταν ήδη εκεί.

Οι ταινίες ξένων παραγωγών είναι οι αγαπημένες μας, σκηνές που διαδραματίζονται σε φωταγωγημένες πλατείες και σκοτεινά σοκάκια. Μεγάλα σπίτια, κτίρια, ουρανοξύστες, αλλά και μικρές αγροικίες στέκονται αγέρωχα, άγνωστη αρχιτεκτονική για εμάς. Κάθε πόλη και διαφορετική κουλτούρα, διαφορετικές συνήθειες, διαφορετικοί άνθρωποι που τριγυρνούν στους δρόμους. Μπορεί να είναι μόνο πρωταγωνιστές και κομπάρσοι στα φιλμ αλλά υπάρχουν στ’ αλήθεια εκεί έξω. Εκεί, στα μέρη τους, στα δικά τους λημέρια, μοναχικοί και θλιμμένοι ή χαρούμενοι με την παρέα και την οικογένειά τους. Ζουν τους έρωτες τους και δίνουν τα πρώτα τους φιλιά σε πεζοδρόμια που εμείς σκοπεύουμε να περπατήσουμε μια μέρα.

Άραγε να σκέφτονται το ίδιο με εμάς; Ίσως κι αυτοί να εύχονται να δουν μέσα απ’ τα μάτια μας τη δική μας πόλη. Να έπαιζαν κι εκείνοι το παιχνίδι με την υδρόγειο και το δάχτυλό τους να έχει πετύχει κάποια στιγμή τη δική μας γωνίτσα. Ίσως ανήκουμε στην ίδια κατηγορία, να χρειαζόμαστε τζούρες ελευθερίας. Μικρά ταξιδάκια να μας ανοίξουν τους ορίζοντες, να μυρίσουμε καινούρια αρώματα και να γνωρίσουμε καινούριους ανθρώπους. Ανθρώπους που θα μας ξεναγήσουν στο άγνωστο, που θα γίνουν οι καλύτεροι φίλοι μας ή θα μας αφήσουν να πλαγιάσουμε κοντά τους και να τους ανοίξουμε την καρδιά μας.

Κάποια στιγμή θα φτιάξουμε βαλίτσες, θα κόψουμε τα εισιτήρια και θα βρεθούμε εκεί που θέλουμε. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας να ζήσουμε αυτό το όνειρο. Θα γνωρίσουμε τους πιο μίζερους ανθρώπους και θα τους κερδίσουμε με το χαμόγελό μας. Θα πιούμε και θα φάμε μέχρι σκασμού και στην τελευταία επαρχιακή ταβερνίτσα με παραδοσιακά εδέσματα. Θα μοιραστούμε τις στιγμές μας με όλους όσοι έχουν την όρεξη να τις περάσουν μαζί μας ακόμα κι αν χρειαστεί να συνεννοούμαστε με νοήματα. Θα γελάμε με τις γκριμάτσες τους όταν ψελλίζουμε τη γλώσσα τους ή όταν ψάχνουμε απεγνωσμένα στο λεξικό να βρούμε τι σημαίνουν αυτά που μας λένε.

Ίσως μέσα στη ζάλη του ταξιδιού αγκαλιά με τον χάρτη να στρίψουμε σε μια διασταύρωση και να πέσουμε πάνω στον έρωτα. Να στέκεται εκεί, αυτός ο μόνος άνθρωπος που δεν έχουμε γνωρίσει ακόμα, λες και μας περίμενε. Ίσως γίνει κι η αιτία να μείνουμε παραπάνω απ’ το προγραμματισμένο. Να μας ξεναγήσει με τον τρόπο του εκεί που δεν έφτασε η χάρη μας ακόμα. Τότε είναι που θα απογειωθούμε, όλα θα μοιάζουν με τα όνειρά μας.

Αγκαλιές και φιλιά σε ξύλινα ή πέτρινα παγκάκια, φωτογραφίες σε αγάλματα που θα γίνουν οι καλύτερες καρτ ποστάλ μας. Τον έχουμε το ρομαντισμό μέσα μας, ανάθεμά μας, ρέει στο αίμα μας και θέλουμε να τον αφήσουμε ελεύθερο να κάνει το κομμάτι του.

Βοηθά και το γεγονός ότι δε μας ξέρει κανένας, κάποιοι ίσως μας ξαναδούν, κάποιοι άλλοι πάλι όχι. Μπορούμε να κάνουμε τις τρέλες μας άφοβα, να αφεθούμε και να ζήσουμε όλες τις στιγμές στο έπακρο. Ακόμα και τις πιο εξευτελιστικές, που θα θυμόμαστε, θα γελάμε και θα κοκκινίζουμε ολόκληροι.

Μέχρι το επόμενο ταξίδι μας θα συνεχίσουμε να γυρίζουμε την υδρόγειο, μέχρι να ζήσουμε αυτά που θέλουμε θα συνεχίσουμε να τα ονειρευόμαστε. Δε θα μπορέσουμε να βολευτούμε πουθενά αν δε μάθουμε όλες τις προοπτικές μας.

Πάντα θα υπάρχει έτοιμη η βαλίτσα μας στην ντουλάπα κι ένας καινούριος προορισμός στο μυαλό μας. Κοτζάμ Φιλέας Φογκ κατάφερε να γυρίσει τον κόσμο σε 80 ημέρες κι ήταν απλά ένας χαρακτήρας του Βερν. Εμείς δε θα τα καταφέρουμε που έχουμε ολόκληρη ζωή μπροστά μας;