Η χημεία δεν κρύβεται

Τη λαμαρίνα τη δαγκώνεις εκεί που δεν το περιμένεις, φτάνει μία στιγμή να το συνειδητοποιήσεις, αλλά ώρες ολόκληρες να καταλάβεις από ποια μεριά σου ήρθε το χτύπημα. Απορείς πώς το έπαθες εσύ αυτό, όχι ότι σε χαλάει –άλλωστε, είναι ο λόγος που κάθε σου μέρα ξεκινάει με χαμόγελο–, αλλά νόμιζες ότι τα πράγματα ήταν υπό τον έλεγχό σου.

Κανένας, όμως, δεν έλεγξε ποτέ την έλξη, ούτε μπόρεσε να την εξηγήσει. Ίσα-ίσα που όταν προσπαθείς να εκλογικεύσεις τα συναισθήματα, μπερδεύεσαι περισσότερο στα δίχτυα τους, έχοντας ασφαλώς αντίθετα αποτελέσματα. Παράδωσε τα όπλα σου, λοιπόν κι αφέσου στις στιγμές που ξεδιπλώνονται μπροστά σου.

Χημεία είναι κι ο έρωτας και κάθε ένωση ζητεί δύο σώματα να αλληλεπιδράσουν, δύο στοιχεία να ενωθούν, δύο κορμιά να ιδρώνουν από λαχταρά για ένα βλέμμα περισσότερο. Πώς μπορείς  να αγνοήσεις το τρέμουλο στα γόνατα κάθε φορά που συναντάς τον άλλο, πώς να μην προσέξεις το άγχος που ανεξήγητα σε πιάνει λίγο πριν από κάθε σας συνάντηση. Ξέρεις, όμως, ότι το άτομο απέναντί σου είναι το σωστό όταν συνειδητοποιείς ποσό ηρεμείς όταν βρίσκεσαι κοντά του, όταν όλες σου οι αναστολές μηδενίζονται κι η λογική σου πάει περίπατο.

Δεν έχει σημασία ποσό καιρό γνωρίζεστε, μπορεί να έχουν περάσει ελάχιστες ημέρες από εκείνο το απόγευμα που πέσατε τυχαία ο ένας επάνω στον άλλο και πιάσατε την κουβέντα, μπορεί μέχρι τώρα να βρισκόσασταν αρκετές  φόρες για καφέ με κοινή παρέα, αλλά ποτέ να μην το είχατε προσέξει. Σημασία έχει εκείνη η στιγμή, η στιγμή που ο χρόνος πάγωσε κι η ατμόσφαιρα γέμισε με τον ηλεκτρισμό σας. Φτάνει μονό ένα κλάσμα δευτερόλεπτου για να καταλάβεις ποσό ταιριάζεις με τον άλλο, ποσό αρμονικά συμπληρώνει ο ένας τον άλλο. Δεν κρύβεται, ματιά μου, –και να θέλετε– η χημεία μεταξύ σας.

Αγκαλιασμένοι, τώρα, μεθάτε ο ένας με το άρωμα του αλλού, σπάτε τη βαρετή έως τότε ρουτίνα σας και πλάθετε μια καινούρια πραγματικότητα. Το αίμα κοχλάζει στις φλέβες λίγο πριν το καυτό εκείνο φιλί, οι παλμοί καλπάζουν σε κάθε τυχαίο ή εσκεμμένο άγγιγμα. Τα βλέμματα γεμάτα πόθο κάνουν ακόμα και τους περαστικούς να κοκκινίζουν από ντροπή, όταν άθελά τους διακόπτουν αυτή τη σιωπηλή ανταλλαγή υποσχέσεων.

Οι ώρες της ημέρας που δε σας βρίσκουν μαζί είναι μαρτυρικές.  Οι σκέψεις, όμως, που τρέχουν κοντά σε ‘κείνον τον άνθρωπο γίνονται βάλσαμο και κατασταλάζουν τη διψά σου για το πρώτο φιλί της αντάμωσης. Κάνεις υπομονή μέχρι να βρεθείτε για να ακούσεις και πάλι τη φωνή του να σου ψιθυρίζει στο αφτί ποσό του έλειψες, ποσό σε θέλει.

Και δε χρειάζεται πλέον να ανησυχείς για το μέλλον.  Καμιά μοίρα δεν είναι τόσο δυνατή για να μη νικηθεί απ’ τη δύναμη της δικής σας έλξης. Κανένας λόγος δεν είναι αρκετά σημαντικός για μπει εμπόδιο στην τροχιά που μαζί πλέον χαράζετε.

Καταδικασμένοι να περάσετε το υπόλοιπο τη ζωής σας μαζί, σαν απόδειξη πως τελικά υπάρχει εκείνο το περιβόητο «άλλο μισό» για όλους κάπου εκεί έξω. Ως απόδειξη πως, τελικά, η χημεία είναι αυτή που ενώνει τις ζωές δύο ανθρώπων.