Στην καψούρα όλα επιτρέπονται

Τα φώτα να πέσουν επάνω στην καψούρα. Οι προβολείς να ανάψουν και να αποκαλύψουν τα πιο σκοτεινά μυστικά που κρύβει μέσα της αυτή η λέξη. Αυτή η απόλυτη έλξη που νιώθουμε κάθε φορά που σκαλώνει ο εγκέφαλός μας σε ένα μοναδικό αντικείμενο πόθου και τρέμει η ραχοκοκαλιά μας απ’ την επιθυμία να το κάνουμε δικό μας.

Είναι βαρύ αίσθημα η καψούρα, μπορεί να σε παιδέψει, να σε ρίξει στα πατώματα, αλλά και να σε υψώσει στα ουράνια με το έτσι θέλω. Κατά τη διάρκεια της ζωής μας καψουρευόμαστε ουκ ολίγες φορές, φτάνει μια απλή βόλτα, μια τυχαία στιγμή για να μας γυαλίσει κάποιος περαστικός και να ξυπνήσει μέσα μας πρωτοφανή συναισθήματα. Είναι εύκολο να καψουρευτείς, είναι ακόμα πιο εύκολο να παρασυρθείς και να χάσεις τον εαυτό σου.

Στην καψούρα, μάνα μου, η καρδιά σου παίζει τουμπερλέκι, τα σωθικά σου φλέγονται και το μυαλό σου δεν κάθεται στη θέση του ούτε λεπτό. Τα χέρια σου τρέμουν και τα νύχια σου ζητούν να ξεσκίσουν τη σάρκα του άλλου, το πόδια σου δε σε κρατάνε και με το ζόρι στέκεσαι κάθε φορά που τον βλέπεις. Ξαφνικά όλα γυρίζουν γύρω από ένα άτομο, οι σκέψεις σου και τα όνειρά σου κατακλύζονται απ’ την εικόνα του και μισείς τα ξυπνητήρια που κάθε πρωί σε τραβούν μακριά του με τη βία. Αυτό βεβαία ισχύει μόνο για τις νύχτες που τελικά κατάφερες να κλείσεις τα μάτια σου και δε σε πήραν από κάτω τα παράπονα, κάθε φορά που ο πόθος σου δε βρίσκει ανταπόκριση.

Ο ανεκπλήρωτος πόθος δεν απαλύνεται εύκολα, σε οδηγεί σε μπαρ και ξενυχτάδικα παρέα με τα κολλητάρια σου κι αγκαλιά με ολόκληρα μπουκάλια αλκοόλ. Ακούγοντας τα λεγόμενα καψουροτράγουδα ταυτίζεσαι με τους στίχους, νιώθεις τον πόνο του τραγουδιστή και πίνεις αργά και βασανιστικά το ποτό σου, τραβώντας μια ακόμα τζούρα απ’ το τσιγάρο σου. Βρίσκεις την τέλεια δικαιολογία να κλαψούρισμα. Τι κι αν το κομμάτι μιλά για χωρισμό και εσύ με το αμόρε δεν έχεις ανταλλάξει ούτε ένα μήνυμα; Εσύ θα βρεις κοινά στοιχεία και θα χορέψεις κι ένα ζεϊμπέκικο, εκφράζοντας τον νταλκά σου βουβά και σέρνοντας τα πόδια σου στο ρυθμό του.

Σε αυτή τη φάση όλα επιτρέπονται, ακόμα κι οι πιο παιδιάστικες συμπεριφορές. Μπορείς να διανύσεις χιλιόμετρα μονό και μόνο για να βρεθείς στα ίδια μέρη που συχνάζει. Μπορείς να ξεροσταλιάσεις με τις ώρες κάτω απ’ το σπίτι του έχοντας την ελπίδα πως θα κατεβεί και θα πέσει «τυχαία» επάνω σου. Θα πηδήξεις όλα τα εμπόδια που βρίσκεις μπροστά σου προκείμενου να τον έχεις κοντά σου έστω και για πέντε λεπτά, για μια τζούρα απ’ τη μυρωδιά του. Θα νιώσεις πιο ελεύθερος από ποτέ κι έτοιμος να διεκδικήσεις όλα όσα λαχταράς. Το κακό με την καψούρα, όμως, είναι η εγωιστική πλευρά της, τα θέλεις όλα δικά σου μέχρι να τα αποκτήσεις κι όταν πια τα κατακτήσεις είναι εύκολο να ξενερώσεις.

Στην ουσία η καψούρα είναι περαστική, ένα καπρίτσιο που σβήνει ακριβώς όσο εύκολα πυρακτώνεται. Εμείς αποφασίζουμε πόσο θα τραβήξουμε το σκοινί μέχρι να το κόψουμε και να πάμε παρακάτω.  Εμείς αποφασίζουμε πόση αξία θα δώσουμε σε αυτόν τον τυχαίο ξένο που εμφανίστηκε μπροστά μας και γέμισε πεταλούδες το στομάχι μας μέχρι να μας ξενερώσει και να τις ξερνάμε μία-μία. Εύκολα την μπερδεύεις με τον έρωτα, λάθος τεράστιο που κάνουμε συχνά κι ακούσια. Μα η καψούρα δεν περιέχει απαραίτητα τον έρωτα, ενώ ο έρωτάς περνά πρώτα απ’ τη φάση της καψούρας.

Να ζείτε τις καψούρες σας, μην τις φοβάστε. Κι αν είστε τυχεροί ίσως βρείτε ανταπόκριση κι ανεβείτε το σκαλοπάτι του έρωτα, αν πάλι όχι, δεν πειράζει. Για μια καψούρα αξίζει να χαμογελάμε, όσο κι αν τελικά μας πληγώνει.