Όλοι διαμορφωνόμαστε όσο περνάει ο καιρός. Γνωρίζουμε ανθρώπους, ζούμε καταστάσεις που μας ξεκουνάνε λίγο απ’ τη σταθερότητα μιας ρουτίνας δίχως τέλος κι αυτό σχεδόν αυτόματα, μηχανικά μας ωθεί να μεγαλώνουμε κι από λίγο κάθε μέρα -ευελπιστώ. Όχι μόνο σωματικά, αυτό το κάνει ο χρόνος ό,τι και να πούμε εμείς, όσο και να κοπανιόμαστε. Μας μεγαλώνει ψυχικά, πνευματικά. Μας μπάζει σε μια κατάσταση ενδοσκόπησης, χωρίς απαραίτητα αυτό να γίνεται αντιληπτό με την πρώτη ματιά και μας αναγκάζει σε μια πορεία αξιολόγησης παρελθόντος, παρόντος, μα κυρίως μέλλοντος.
Για να φτάσεις όμως να αναρωτηθείς γι’ αυτό το πολυπόθητο μέλλον, πρέπει πρώτα να ζυγίσεις παρελθόν και παρόν. Κι επειδή οι άνθρωποι για να ζυγίσουμε μια κατάσταση πρέπει να έχουμε απομακρυνθεί κατά πολύ απ’ αυτή, συνήθως το παρόν μπαίνει για λίγο στην άκρη -μέχρι να γίνει παρελθόν- και τείνουμε να αναμοχλεύουμε τα παρελθοντικά, τα σίγουρα, τα τετελεσμένα. Κακό δεν είναι, αν σκεφτείς ότι οι περισσότεροι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να αναλογιστούν όσα τους έχουν συμβεί, παρά μόνο συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους.
Σκεπτόμενη λοιπόν όλα όσα έχουν περάσει δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ· αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, θα ερωτευόσουν τους ίδιους ανθρώπους; Θα έκανες ξανά τις ίδιες επιλογές κι ας ήξερες πώς θα τελείωνε; Αν ναι, τι μας κάνει άραγε να εμμένουμε στην ίδια επιλογή κι ας ξέρουμε ότι έχουμε ήδη ηττηθεί κατά κράτος;
Ξεκινώντας λοιπόν να ανακατεύεις στο συρτάρι της μνήμης, ξεθάβεις παλιές αγάπες. Τα παίρνεις όλα από την αρχή. Πώς γνωριστήκατε, πώς ένιωσες στο πρώτο άγγιγμα, στο πρώτο φιλί; Αυτές οι ριμάδες οι πεταλούδες που όλοι μιλούν γι’ αυτές υπήρξαν ποτέ ή ακόμα αναρωτιέσαι γιατί κάποιοι νιώθουν ζουζούνια στο στομάχι τους; Κι όταν αυτά πέρασαν και πάτησες στα πόδια σου πιο γερά και σιγουρεύτηκες για τα συναισθήματα του άλλου, τον αγάπησες πραγματικά; Κι αν ναι, τι σε έκανε να το πιστεύεις αυτό;
Ερωτήματα ξεπετάγονται συνεχώς απ’ το πουθενά σχεδόν κι η βύθιση σε αναπάντητα ερωτήματα συνεχίζει τον κατήφορο ασταμάτητη. Τι σε έκανε να αγαπήσεις αυτό τον άνθρωπο εξαρχής; Οι περισσότεροι θα σου πουν ο έρωτας, ίσως κι η ασφάλεια αν ποτέ αυτή υπήρξε. Άλλοι θα σου πουν ότι απλά συνέβη κι ούτε που κατάλαβαν πώς. Είπαμε, πολλά πράγματα γίνονται ασυναίσθητα, το υποσυνείδητο είναι μεγάλη κουφάλα.
Υπάρχουν κι αυτοί όμως που αγάπησαν κάποιον γιατί τον εκτίμησαν σαν άνθρωπο, σαν οντότητα. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν ξεαγαπούν, που δεν ξεχνούν έναν άνθρωπο επειδή πλέον δεν υπάρχει στη ζωή τους. Είναι όσοι ένιωσαν παραπάνω απ’ όσο πίστευαν κι ό,τι κι αν συνέβη, δε σταμάτησαν στιγμή να θαυμάζουν ένα άτομο που πέρασε απ’ τη ζωή τους κι ας μην ήρθε για να μείνει.
Μήπως άραγε η εκτίμηση -αν υπήρξε ποτέ- είναι αυτό που μένει, όταν όλα τα υπόλοιπα καταρρέουν; Όταν περάσει ο έρωτας, όταν φύγει η κάψα, όταν έρθουν τα προβλήματα και μπαστακωθούν πεισματικά σαν πεντάχρονα, μήπως η εκτίμηση στο πρόσωπο του ανθρώπου σου είναι αυτό που κρατούσε την αγάπη σας δυνατή;
Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Ποιος ξέρει να πει στα σίγουρα; Είναι μια μεγάλη πιθανότητα οφείλω να ομολογήσω. Όταν εκτιμάς και σέβεσαι τον άνθρωπο που έχεις απένταντί σου, ό,τι κι αν συμβεί αυτός δεν πέφτει ποτέ στα μάτια σου. Ακόμα κι αν χωρίσετε, ακόμα κι αν οι ζωές σας ξαναγίνουν παράλληλες από τέμνουσες.
Σίγουρα όμως κάτι άλλαξε για να μην είναι κομμάτι του παρόντος σου. Σίγουρα η εκτίμηση κι ο σεβασμός δεν είναι αρκετά να κρατήσουν μια σχέση ζωντανή κι ας αποτελούν βασικά συστατικά της συνταγής. Γι’ αυτό και τώρα τους αναπολείς αντί να τους έχεις στην αγκαλιά σου. Ίσως για καλό ίσως κι όχι. Θα δείξει.
Και τώρα που έχεις αποστασιοποιηθεί και βλέπεις τα πράγματα λίγο καθαρότερα, για πες μου. Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, θα ερωτευόσουν ξανά τους ίδιους ανθρώπους; Σκέψου καλά.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
