Παρατηρείτε κι εσείς τους ανθρώπους έξω, έτσι; Αν ναι, τότε σίγουρα θα έχετε προσέξει μερικούς που περνούν και κοιτούν λίγο αδιάφορα, λίγο αφηρημένα. Ξέρετε, αυτούς τους τύπους που λες «Ξεκαβάλα απ’ το καλάμι σου λίγο!», «Ποιος νομίζεις ότι είσαι;» κι ούτω καθεξής. Τους ανθρώπους επονομαζόμενους «ντίβες». Αυτά τα κάπως σνομπ τυπάκια που φαίνεται ν’ αδιαφορούν για τους πάντες και τα πάντα. Μοναδική εξαίρεση, θαρρώ, η περίπτωση που κάτι τους αφορά άμεσα. Τότε και μόνο τότε ίσως δείξουν κάποια ψήγματα ενδιαφέροντος, μα και πάλι θ’ αδιαφορήσουν εν τέλει.
Ε, λοιπόν, ως γνήσια υπερασπιστής του είδους αυτού να σας πω ότι είμαστε πλήρως παρεξηγημένα άτομα και καθόλου καβαλημένοι δεν είμαστε. Το αντίθετο θα έλεγα. Νοιαζόμαστε για πολλά πράγματα, έχουμε ανησυχίες και σκέψεις που ταλανίζουν το μυαλουδάκι μας κάθε βράδυ. Απλά δε γουστάρουμε να τα βγάζουμε προς τα έξω.
Ακόμη κι όταν παίρνουμε αυτό το χαμένο ύφος, αλήθεια νοιαζόμαστε. Μας μιλούν φίλοι, αδέλφια, γκόμενοι και συγγενείς κι ατενίζουμε το υπερπέραν. Ή χαζεύουμε στο κινητό. Ή κοιτάμε τον υπέροχο τοίχο απέναντι. Καταλαβαίνω τι εικόνα δείχνει προς τα έξω, μα σας ορκίζομαι, είναι απ’ τις φορές που τα φαινόμενα όντως απατούν. Δεν είναι ότι δε μας καίγεται καρφάκι για όλα όσα μας λένε οι δικοί μας άνθρωποι. Δείτε το σαν ένα είδος συγκέντρωσης. Δεν μπορούμε να επικεντρωθούμε σ’ ένα πράγμα τη φορά γι’ αυτό κι απασχολούμαστε με πολλά και διαφορετικά.
Δεν είμαστε σνομπ, ρε ‘σεις! Είμαστε απλά στον κόσμο μας. Σε ένα παράλληλο σύμπαν που όλα είναι λίγο καλύτερα, λίγο λιγότερο σοβαρά, ίσως και λίγο περισσότερο αθώα. Τα παίρνουμε όλα στην πλάκα κι ησυχάζει το κεφάλι μας στην τελική. Δεν υπάρχει χώρος ούτε για άγχος, ούτε για σκοτούρες. Εντάξει, ίσως δεν είμαστε και πολύ καλοί στο να το μεταδίδουμε, αλλά η στάση ζωής αυτή κρύβει ολόκληρη φιλοσοφία από πίσω της.
Άνθρωποι αερικά, φερμένοι απ’ άλλη πραγματικότητα. Απαλλαγμένοι από έγνοιες και σκοτούρες, είμαστε λίγο ζαμανφού, από άποψη. Πεπεισμένοι πως τα πράγματα γίνονται με τον τρόπο που γίνονται για κάποιο λόγο, δε δίνουμε και ιδιαίτερη σημασία στην αιτία, ούτε όμως και στο αποτέλεσμα. Δεν σκεφτόμαστε πολύ πριν κάνουμε κάτι, τα πάντα πηγάζουν από τη διαίσθησή μας.
Παρατηρούμε τα πάντα γύρω μας με δικούς μας ρυθμούς. Δείχνουμε ενδιαφέρον σε ό,τι μας ιντριγκάρει σε βάθος και λίγη σημασία δίνουμε σε οτιδήποτε βρίσκουμε ανιαρό. Η συμβατική προσοχή δε μας ταιριάζει, γι’ αυτό κι εμείς την περιφρονούμε τόσο. Δεν είναι ν’ απορείς που μας αποκαλούν σνομπαρίες οι περισσότεροι. Σνομπάρεις ό,τι δεν μπορείς να κατανοήσεις λέω εγώ.
Γι’ αυτό κι είναι τόσο δύσκολο για μερικούς να κατανοήσουν τη φύση των ανθρώπων που δεν μοιάζουν με τους περισσότερους. Είπαμε, είμαστε λίγο στον κόσμο μας κι αυτό από άποψη. Δεν αντέχουν πολλοί στους ρυθμούς μας, ούτε το αφηρημένο μας ύφος. Αυτή η φαινομενική αδιαφορία που τόσο εύκολα μας προσάπτουν είναι ίσως η στάση μας σε οτιδήποτε δε μας εκφράζει. Και στην τελική, ούτε θέλουμε ούτε αναγκαζόμαστε ν’ ακολουθούμε νόρμες που δε μας ταιριάζουν. Παρεξηγημένοι είμαστε. Απλά έχουμε βρει ένα δικό μας κώδικα επικοινωνίας κι αυτό πολλές φορές τρομάζει. Και τι μ’ αυτό; Εμείς περνάμε καλά. Όποιος γουστάρει, ακολουθεί.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
