Μου είπαν κάποτε πως δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο ικανό ν’ αποτρέψει έναν άνθρωπο που προσπαθεί, απ’ αυτά που θέλει. Πως όταν ξέρεις ποιος είσαι και τι κυνηγάς, τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σε σταματήσει απ’ το να κατακτήσεις το στόχο σου. Ίσως καμιά φορά να σε καθυστερήσει. Είναι λογικό να γκρεμοτσακίζεσαι. Είναι απαραίτητο όμως να ορθοποδείς και να συνεχίζεις να τρέχεις.
Κι είναι κάπως αστείο αν σκεφτείς πως μία τέτοια θεωρία μπορεί να εφαρμοστεί ακόμα και στον έρωτα. Μάλλον, το αστείο είναι ότι εφαρμόζεται κατά κόρον στον έρωτα. Κι ας μην ξέρεις πού σου πάνε τα τέσσερα, κι ας μην μπορείς να καταλάβεις τι αισθάνεται ο άλλος απένταντί σου. Η αλήθεια είναι πως λίγο σε νοιάζει. Εσύ βάζεις παρωπίδες και κοιτάς το στόχο σου κατάματα μέχρι το βελάκι να χτυπήσει κόκκινο κύκλο.
Όταν ερωτοχτυπιέσαι, λοιπόν, όλος ο κόσμος ξεκινά να περιστρέφεται γύρω απ’ το δικό σου συναίσθημα και μόνο. Κι όχι γιατί είναι κάτι μοναδικό –κι ας είναι για σένα. Απλά και μόνο γιατί είναι το πιο σημαντικό πράγμα που σε απασχολεί αυτή τη στιγμή. Γι’ αυτό κάνεις πέρα όλα τα υπόλοιπα προβλήματά σου, γι’ αυτό όλα μοιάζουν ανούσια μπροστά στον ένα και μοναδικό σου στόχο.
Μη γελιέσαι όμως. Η διεκδίκηση δεν είναι κάτι μονομερές. Προϋποθέτει ανταπόκριση, διάθεση και κατά κύριο λόγο ειλικρινεία. Μα πάνω απ’ όλα χρειάζεται αυτογνωσία. Ατόφια και πάγια αναγνώριση των επιθυμών και των διαθέσεών σου. Κι όλα αυτά σε αμφίδρομη πορεία. Άρα ξέρεις εξαρχής – και μη γελιέσαι– πως το κυνήγι θέλει κότσια και γνώθι σαυτόν. Γιατί η πιο επιθυμητή λεία δεν πέφτει εύκολα και χρειάζεται να ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι προκειμένου να την κατακτήσεις.
Εξάλλου ακόμα κι ο τρόπος –ή αν θες η τακτική– που θα ακολουθήσεις αντικατοπτρίζει το ποιος είσαι σαν άνθρωπος. Δείχνει βήμα-βήμα, με κάθε στάδιο εξέλιξης, τα χαρακτηριστικά σου που είτε θα ιντριγκάρουν είτε θα αποθαρρύνουν το αντικείμενο του πόθου σου. Ίσως γι’ αυτό να επιλέγεις να δείχνεις την εκδοχή αυτή του εαυτού σου που πιστεύεις θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του άλλου. Ακόμα και να υιοθετήσεις χαρακτηριστικά που μπορεί να μην ενστερνίζεσαι, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Και κάπως έτσι αποδεικνύεται πως δεν έχουν άδικο όσοι λένε ότι δεν μπορείς να προβάλεις αντίσταση σε κάποιον που ξέρει τι θέλει. Αυτή η σιγουριά που αποπνέει σε κάθε του λέξη, σε κάθε του κίνηση, σου προκαλεί το αίσθημα αυτό της ασφάλειας. Απαραίτητη προϋπόθεση, αν με ρωτάς, μιας και δεν είναι εύκολο να παραδοθείς στην αγκαλιά ενός αγνώστου αν δεν τον νιώσεις άνθρωπο δικό σου, έστω και στο μικρό σου δαχτυλάκι.
Ειδικά αν αυτός ο άνθρωπος ανακαλύψει και τα κουμπιά σου, αυτά τα ανεπαίσθητα καμιά φορά χαρακτηριστικά, που σε ξελογιάζουν δίχως δεύτερη σκέψη, το έχασες το παιχνίδι. Όχι ότι είχες επιλογή εξαρχής. Είπαμε, πέρα απ’ το αμφίδρομο του πράγματος, υπάρχει κι η εξουσία που σου ασκεί ο άλλος με την αυτοπεποίθησή του.
Όσο αυταρχικό λοιπόν κι αν ακούγεται, δε θα μπορούσε να ισχύει περισσότερο. Ένας άνθρωπος, άντρας ή γυναίκα, που ξέρει τι θέλει και το διεκδικεί όπως του πρέπει δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Ξέρει πριν καν προβεί σ’ επίθεση κατά μέτωπο πως με λίγο τακτ μπορεί να καταφέρει ό,τι και να βάλει στο μυαλό του. Το όλο στοίχημα παίζεται στην εκτέλεση.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
