Κάπου άκουσα πως είμαστε φτιαγμένοι για να κάνουμε πράξη αυτά που μας τρομάζουν περισσότερο, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι. Ακούγοντάς το, απόρησα και σκέφτηκα πώς είναι δυνατόν να θες να κάνεις αυτά που όταν τα σκέφτεσαι σε τρομάζουν; Γιατί να κάνεις πράξη τους φόβους σου και πολλές φορές μάλιστα συνειδητά;
Πιάνοντας το νήμα απ’ την αρχή του, θεωρητικά, πολλές φορές φοβόμαστε όσα γουστάρουμε περισσότερο με το σκεπτικό ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί για να το καταφέρουμε. Ότι κάπου χωλαίνουμε και φοβούμενοι τις αναποδιές τα κρύβουμε κάτω από την επίστρωση του φόβου, μην τολμώντας καν να τα σκεφτούμε. Τα συμπλέγματα κατωτερότητας μας κυριεύουν κι ο φόβος του νέου, του ανεξερεύνητου μας κατακλύζει. Φοβόμαστε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Μας πιάνει τρόμος για την απόσταση από το άλφα στο βήτα.
Υπάρχουν κι άλλες φορές που δε συνειδητοποιούμε καν την αιτία πίσω απ’ τους φόβους για τις πιο βαθιές μας επιθυμίες. Είναι πράγματα που ποθούμε όσο τίποτα γι’ αυτό και τα κρύψαμε τόσο βαθιά στο υποσυνείδητο που ακόμα κι εμείς οι ίδιοι αδυνατούμε να προσδιορίσουμε. Συνήθως η εξίσωση πάει κάπως έτσι. Όσο μεγαλύτερο είναι το αντικείμενο του πόθου σου, τόσο πιο πολύ το περιορίζεις μέσα στο αχανές του ασυνείδητου.
Κι όμως είναι αστείο αν σκεφτείς ότι είμαστε φτιαγμένοι για να κάνουμε αυτά που μας τρομάζουν περισσότερο όταν τα σκεφτόμαστε. Φταίνε λίγο βέβαια κι οι τάσεις αναβλητικότητας. Αφήνεις πράγματα γι’ αύριο κι αυτό το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Κρύβεις το φόβο σου πίσω απ’ την επίφαση πως θα κυνηγήσεις αύριο το στόχο σου, τ’ όνειρό σου κι όλο το αναβάλεις με δικαιολογίες αστείες.
Πήγαινε εκεί που τα πόδια σου τρέμουν, έτσι δε λένε; Είναι γραφτό μας να κάνουμε πράγματα που μας τρομάζουν. Μόνο τότε νιώθουμε ζωντανοί. Μόνο τότε βρίσκουμε λόγο να πορωνόμαστε με καταστάσεις, μόνο τότε βρίσκουμε τη δύναμη να σηκωνόμαστε απ’ το κρεβάτι το πρωί. Γιατί μέρα με τη μέρα ανακαλύπτεις και κάτι νέο για ‘σένα. Μια διαφορετική πτυχή του εαυτού σου. Μια δύναμη αναπάντεχη, ένα θάρρος ανήκουστο.
Προσπαθώντας να κάνεις πράγματα που σε τρομάζουν, αναγκάζεσαι ν’ αποτάξεις ψευτοπεριορισμούς. Αφήνεις στην άκρη προφάσεις, δικαιολογίες κι ό,τι μπορεί να σε κρατάει πίσω και προχωράς προς το στόχο σου. Αναγνωρίζεις ότι κάθε μέρα είναι σημαντική, γι’ αυτό κι οφείλεις να μην της επιτρέπεις να περνά ανεκμετάλλευτη.
Κι όλα αυτά για τα όνειρα εκείνα που σε τρομάζουν. Γιατί τότε βρίσκεις δύναμη να πραγματοποιήσεις όλα τα παραπάνω. Όταν έχεις να κυνηγήσεις κάτι μεγάλο, κάτι που δε θα το καταφέρεις εύκολα. Γιατί τότε και μόνο τότε αξίζει να ζεις. Αλλιώς, απλά υπάρχεις.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
