Ξέρεις τι γαμάει περισσότερο στην ανθρώπινη ψυχολογία; Αυτή η διαρκής ανάγκη για αυτεπιβολή. Μία συνεχής καταπίεση επιθυμιών που γίνονται με βάση κοινωνικά αποδεκτά χαρακτηριστικά, γενικά αποδεκτές συμπεριφορές. Ακόμα κι αν εσένα σε καταπιέζουν, ακόμη κι αν δεν αντέχεις την ίδια σου την ύπαρξη. Θα θάψεις αυτό το συναίσθημα τόσο βαθιά που στο τέλος ούτε εσύ δε θα το αναγνωρίζεις.
Πόσα πράγματα λοιπόν γυρνούν μέσα στο μυαλό σου καθημερινά; Για πόσα πράγματα ανησυχείς κι αμφιταλαντεύεσαι όλη νύχτα; Κάνεις τόσα πράγματα μέσα στη μέρα, που πολλές φορές νιώθεις λες και δεν προλαβαίνεις καν να σκεφτείς, σωστά; Τρέχεις από δω κι από κει να προλάβεις καταστάσεις που μπορεί και να μη σε αγγίζουν καν.
Τρέχεις να συναντήσεις ανθρώπους που αγαπάς κι ανθρώπους που βλέπεις από συνήθεια ή κι επιβολή. Δεν είσαι ακόμα σίγουρος. Πας σε μια σχολή ή σε μια δουλειά που δε σε γεμίζει. Γι’ αυτό και βρίζεις το ξυπνητήρι κάθε πρωί και περιμένεις απ’ όλη τη βδομάδα να φτάσει το σαββατοκύριακο. Να φας τις σωστές τροφές, να γυμναστείς με όποιο άθλημα είναι τώρα της μόδας ακόμα κι αν πρέπει να πιέσεις τον εαυτό σου μέχρι εσχάτων.
Γι’ αυτό γουστάρεις τόσο την Παρασκευή. Γιατί αποδεσμεύεσαι τάχα μου από τα «καταναγκαστικά», τα της επιβίωσης και να κάνεις αυτό που πραγματικά γουστάρει η καρδιά σου. Ξεφεύγεις από το καθημερινό πρόγραμμα Δευτέρας-Παρασκευής, απ’ αυτή την τρελή ρουτίνα που σου γαμάει τη διάθεση. Αν και λανθασμένα κατά τη γνώμη μου πιστεύεις ότι με τον ερχομό του Σαββάτου φτάνεις στο απόλυτο ζεν.
Ξέρεις πότε το φτάνεις; Αυτές τις ελάχιστες στιγμές ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο, αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, πριν κλείσεις τα μάτια σου και κοιμηθείς χαμένος στις σκέψεις σου. Τότε, σ’ αυτές τις λίγες στιγμές της σχεδόν απόλυτης νιρβάνα, συνειδητοποιείς τι είναι πραγματικά σημαντικό.
Νομίζω αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα αντιπροσωπεύουν ό,τι πραγματικά έχεις ανάγκη να ζήσεις. Σου δίνουν να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι να ονειρεύεσαι. Κι εν τέλει να κάνεις πράξη τα όνειρά σου. Αυτή η κάλμα κατάσταση είναι το ιδανικό περιβάλλον για ν’ αντιληφθείς τι πραγματικά θες και να πάρεις τις μικρότερες – κι ίσως τις πιο δύσκολες- αποφάσεις.
Γιατί αν το καλοσκεφτείς, αυτή η διαύγεια που σου χαρίζει η νύστα σου, είναι το ιδανικό κλίμα για να βγάλεις από μέσα σου όλα όσα σε περιορίζουν. Ή μάλλον σωστότερα, να αποβάλεις όλα όσα σε αυτοπεριορίζουν. Γιατί στην τελική, είναι αποδεδειγμένο ότι το μόνο που μπορεί να σε κρατήσει πίσω είναι αυτό το ανθρωπάκι μέσα σου που σε εμποδίζει να κάνεις αυτά που πραγματικά ποθείς.
Λίγο πριν κοιμηθείς λοιπόν, αυτό το ανθρωποειδές πέφτει για ύπνο πριν προλάβεις ν’ αποκοιμηθείς. Κοιμίζει μαζί του αναστολές, προβληματισμούς και δισταγμούς. Γι’ αυτό και κατανοείς τι πραγματικά θες. Γι’ αυτό και νιώθεις έτοιμος να κυνηγήσεις τα πάντα. Παράξενο δεν είναι; Να χρειάζεσαι αυτές τις λίγες στιγμές για να είσαι πραγματικά ο εαυτός σου. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Ακόμα κι αν ο πραγματικός σου εαυτός σε τρομάζει.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
