Μ’ αρέσουν οι ανοιχτοί κι ακομπλεξάριστοι άνθρωποι. Γενικά γουστάρω πολύ τους ανθρώπους που δε φοβούνται, ούτε ντρέπονται να δείξουν ανά πάσα ώρα και στιγμή τα συναισθήματά τους. Επίσης, λατρεύω τους ανθρώπους που δεν κρατούν τίποτα «μανιάτικο», που δεν κρατάνε κακίες σε άλλους και πολλές φορές ξεχνούν και γιατί θύμωσαν εξαρχής.
Κάπου εκεί, στους τελευταίους, ανήκω κι εγώ. Εμείς λοιπόν, που τα κάνουμε όλα πουτάνα και μετά από πέντε λεπτά έχουμε ξεχάσει το λόγο. Κάποιοι θα μας πουν παρορμητικούς κι επαναστάτες χωρίς αιτία. Άλλοι θα πουν ότι χάνουμε το μέτρο και χαλάμε τις ισορροπίες μας. Ναι συμφωνώ. Και τι μ’ αυτό; Δεν καταλαβαίνω πού είναι το κακό.
Να δώσω κι ένα παράδειγμα. Πες ότι είσαι με το γκομενάκι και στραβώνεις με κάτι τόσο χαζό, όσο το να γυρίσει να κοιτάξει μία κοπέλα ή αν ανήκεις στο λατρεμένο αντρικό φύλο, να κοιτάξει η δικιά σου ένα παλικάρι. Φύσει παρορμητικοί αμφότεροι, θα γίνει εκείνη την ώρα το σώσε. Μέχρι να καταλάβει ο καημένος ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου τι έγινε κι εξερράγη το ηφαίστειο, εσύ ξέχασες ήδη για ποιο λόγο νευρίασες. Και το καταλαβαίνω, αλήθεια.
Και να μη σας φαίνεται παράξενο. Υπάρχουμε κι εμείς που ξεσπάμε και κατά τη διάρκεια του καβγά ξεχάσαμε το λόγο. Δεν είναι και τόσο παράλογο, αν το καλοσκεφτείτε. Κι εξηγώ αμέσως με τις γνώσεις ιατρικής που απέκτησα ξαφνικά. Είναι στο DNA των παρορμητικών ανθρώπων να ξεσπούν και να εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους με τον εντονότερο τρόπο και σε απόλυτο βαθμό.
Μην μπερδευτείτε όμως. Δεν είναι απαραίτητο τα συναισθήματα αυτά να είναι βαθιά ή να στοχεύουν κάπου συγκεκριμένα. Μπορεί ρε φίλε, στην τελική να γουστάρουμε να ξεσπάμε και να εξωτερικεύουμε οτιδήποτε αισθανόμαστε, οποιαδήποτε ώρα. Σημαντικά κι ασήμαντα. Να τα βγάλουμε από μέσα μας και μετά να τα ξεχάσουμε. Τόσο απλά και τόσο εύκολα.
Και στη χειρότερη περίπτωση, θα κάνουμε λίγο χαμό και θα γίνουμε λίγο ρεζίλι. Σιγά, και τι έγινε; Θέλετε να μου πείτε δηλαδή πως προτιμάτε να θυμώνουμε, να σιγοβράζουμε από μέσα μας και η μόνιμη απάντηση στην ερώτηση «τι έγινε;» να είναι «Τίποτα!». Γουστάρετε, ωρέ παίδες, να βλέπετε μούρες μέχρι το πάτωμα χωρίς εξηγήσεις; Εγώ πάντως νομίζω πως εκτιμούνται δεόντως οι ντόμπρες συμπεριφορές και κατ’ επέκταση, οι γνήσιοι άνθρωποι.
Σκέψου όλοι να μουρτζουφλιάζαμε και να τρωγόμασταν με τα ρούχα μας. Ο κόσμος θα είχε γεμίσει ανθρώπους δυστυχισμένους μέσα στην τσίτα και τα νεύρα σε ένα συνεχόμενο κι αδιάκοπο κύκλο. Οι συμπεριφορές αυτές θα ανακυκλώνονταν και μετά ανάθεμα αν θα καταφέρναμε να εκφράσουμε το παραμικρό παράπονο. Σκεφτείτε το κι αλλιώς. Τέτοιου είδους άνθρωποι σκληραγωγούν τους υπόλοιπους για τις συμπεριφορές που θα συναντήσουν έξω στη «ζούγκλα».
Ανακεφαλαιώνω επομένως. Κακό δεν είναι να δείχνει κανείς πώς αισθάνεται, ακόμα κι αν αυτό που μέσα του τον καίει είναι τα νεύρα. Να δείχνετε τι νιώθετε και να μην κρατάτε κακίες σε ανθρώπους που το κάνουν. Είναι αναζωογονητικό να βγάζεις το άχτι σου. Να μας αγαπάτε λίγο παραπάνω εμάς. Εμείς δεν κρατάμε κακίες. Απλά ξεσπάμε και ξεχνάμε. Τώρα που το σκέφτομαι θα το κάνω moto. «Ξέσπασε και ξέχασε!» Ναι, μου αρέσει, θα το κρατήσω.
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Καλή: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
