Έχοντας επαφή με κάθε ηλικίας άνθρωπο, από τα πιτσιρίκια μέχρι τα γεροντάκια, σου δίνεται η δυνατότητα να γνωρίσεις πολλές προσωπικότητες. Άλλες ευχάριστες, άλλες ενοχλητικές, άλλες δύσκολες κι άλλες ίσως προβληματικές. Ένα είναι το μόνο σίγουρο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν να σου διδάξουν και κάτι διαφορετικό.
Συνήθως, η γκάμα ηλικιών με την οποία συναναστρέφεται άμεσα και σε μεγάλο βαθμό κανείς, είναι η δική του. Ούτε πολλοί μεγαλύτεροι, ούτε πολλοί μικρότεροι, βγάλε έξω συγγενείς και καθηγητές. Μία εκ των δύο γενικεύσεων. Ο σεβασμός προς τους μεγαλύτερους είναι απαραίτητος. Να τη και η δεύτερη γενίκευση. Πού θέλω να καταλήξω;
Από μικροί έχουμε συνεχώς αυτή την καραμέλα στο κεφάλι μας. Σεβασμός, σεβασμός, σεβασμός. Σε μαλώνουν και σε υποχρεώνουν συνεχώς να σκύβεις το κεφάλι και να λες παρακαλώ κι ευχαριστώ ακόμα κι αν ο απέναντι δεν έχει αποδείξει πως αξίζει το σεβασμό σου. Κι εσύ, όχι μόνο το κάνεις, αλλά το αναπαράγεις και στις επόμενες γενιές αφιλτράριστο.
Και σε ρωτάω εγώ πολύ απλά και όμορφα. Γιατί να σε σεβαστώ αν δε μου φέρεσαι με ευγένεια; Απλά και μόνο γιατί μπορεί να μου ρίχνεις μια, δυο ή και πέντε δεκαετίες; Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος.
Άλλωστε ξέρεις το ρητό που λέει κάνε ό,τι θες να σου κάνουν. Ε, εγώ θα στο πάω και λίγο παρακάτω και θα σου πω συμπεριφέρσου, όπως θες να σου συμπεριφέρονται. Αν απαιτείς από μένα σεβασμό, δε θα τον έχεις. Μίλα μου ευγενικά, αντιμετώπισε με σαν ίσος προς ίσο και τότε θα έχεις όχι μόνο την ευγένεια μου, αλλά και το σεβασμό μου.
Γελάω όταν φωνάζουν και ωρύονται μερικοί για την έλλειψη σεβασμού που επιδεικνύουν οι νέοι. Θες να σου δώσω κι ένα παράδειγμα; Από πού και ως πού να σε σεβαστώ, όταν με βλέπεις πτώμα στο λεωφορείο να κάθομαι σε θέση που θεωρείς ότι θα έπρεπε να κάθεσαι εσύ; Ναι, είσαι μεγαλύτερος και δεν έχεις τόσες αντοχές, αλλά κι εγώ δούλευα όλη μέρα. Βρίζεις και φωνάζεις και αγανακτείς μαζί μου, επειδή δε δείχνω να ντρέπομαι από τα λόγια σου. Δεν είναι όμως έτσι. Με πειράζει που μου μιλάς τόσο άσχημα. Δε με σέβεσαι όμως γι’ αυτό και δε θα σε σεβαστώ κι εγώ. Γι’ αυτό, λοιπόν, όχι μόνο δε θα σηκωθώ για να κάτσεις, αλλά θα φορέσω ωραιότατα και τα ακουστικά μου και θ’ ακούσω στο τέρμα τη μουσική που σου τη σπάει, έτσι για να νευριάσεις λίγο ακόμα μαζί μου.
Κι όταν θα αρχίσεις να φωνάζεις ακόμα περισσότερο ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι, δε θα σηκώσω τη φωνή μου να σε βρίσω. Δε με έμαθαν έτσι οι γονείς μου. Το πιο πιθανό να σε αγνοήσω. Αν όμως με φτάσεις στο αμήν, θα σου πω με όλη την ευγένεια που αντίθετα με σένα έχω, πως το μόνο που χρειαζόταν είναι να το ζητήσεις ευγενικά.
Καταλήγω λοιπόν. Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω από που προέρχεται όλη αυτή η έπαρση των μεγαλύτερων ανθρώπων προς τους νεότερους. Δέχομαι ότι είναι άγραφος νόμος ο σεβασμός στους μεγαλύτερους. Άσε με να κάνω μια μετατροπή όμως. Ο αμφίδρομος σεβασμός πρέπει να αποτελεί άγραφο, μη σου πω και έγγραφο νόμο. Σε σέβομαι, γιατί με σέβεσαι κι εσύ. Δεν απαιτώ το σεβασμό σου. Τον αξίζω γιατί δε σου δείχνω τίποτα λιγότερο. Σέβομαι σημαίνει εκτιμώ και δυστυχώς υπάρχουν πολλοί παρτάκιδες εκεί έξω που δυστυχώς δεν εκτιμούν τίποτα.
Μη γελιέσαι, λοιπόν. Λίγοι άνθρωποι εκεί έξω θα σε σεβαστούν για την καλή σου συμπεριφορά και τον καλό σου χαρακτήρα. Συμβουλή μου όμως, είναι να σέβεσαι εσύ κι άσε τους άλλους να φωνάζουν και να βρίζουν. Όλοι παίρνουν αυτό που τους αξίζει τελικά.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
