Ξέρεις τι μου τη σπάει περισσότερο απ’ όλα; Ότι νομίζεις πως όλα μπορείς να τα καθορίζεις. Να πεις ένα «έλα» κι εγώ να τα παρατήσω όλα και να τρέξω σαν το καλά εκπαιδευμένο σκυλάκι σου. Και το χειρότερο είναι πως δεν είναι απλά στη φαντασία σου το όλο σκηνικό. Δεν είναι απλά μια πεποίθηση από εγωπάθεια. Είναι ξεκάθαρη κι απόλυτη γνώση. Ξέρεις καλά, ακόμα καλύτερα κι από μένα, πως λίγη σημασία έχουν τα σχέδια που κάνω, αφού όλα τα ανατρέπεις με τόση ευκολία.
Σε θέλω και με γειώνεις. Αδιαφορώ και με διεκδικείς. Με παίζεις σκοτσέζικο ντους κι εγώ όχι απλά κάθομαι, το απολαμβάνω κιόλας. Μαζοχισμό το λένε, μην το ψάχνεις. Δεν είναι παιχνίδι εξουσίας. Ποιος θα έχει το πάνω χέρι και τέτοια κλισέ. Είναι περιττό να προσπαθήσω να πείσω ακόμα κι εμένα πως δεν έχεις πάνω μου καμία εξουσία.
Ξέρεις τα κουμπιά μου και τα πιέζεις τόσο περίτεχνα που απορώ πως ακόμα παραμυθιάζομαι ότι παίρνω αποφάσεις για μένα. Αφού ό,τι και να σκεφτώ, όσα όνειρα και να κάνω, γύρω από σένα γυρνάνε. Μια ζωή με σένα ή μια ζωή χωρίς, αποφάσεις σε συνεχόμενη εναλλαγή χωρίς καμιά κατάληξη.
Βλέπεις, δεν είναι που δεν ξέρω τι θέλω. Δε φταίει που δεν έχω αποφασίσει πως έτσι θέλω να είναι ο άνθρωπος που θα έχω δίπλα μου. Πάντα πίστευα εξάλλου ότι όλα αυτά είναι μαλακίες. Αλλάζω μέρα με τη μέρα γι’ αυτό δεν υπάρχει ένα πρότυπο συντρόφου για μένα. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να ρίξω το φταίξιμο στην ανωριμότητά μου.
Ούτε σε έχω εξιδανικεύσει στο μυαλό μου. Γιατί να το κάνω κιόλας; Με τις ατέλειές σου σκάλωσα, αυτές με κράτησαν – και με κρατούν ακόμα. Υπάρχει κάπου να ορίζει πως πρέπει με τα καλά να κολλάς μόνο; Ή μήπως χρειάζομαι μια χολιγουντιανή σκηνή να στάζει μέλι και φαινομενική τελειότητα; Θα βαριόμασταν κι οι δύο τόσα εύκολα, το καταλαβαίνεις άλλωστε.
Ξέρω πως μαζί σου δεν αντέχω κι όμως, μόλις κάνω ν’ απομακρυνθώ, όλα μου φταίνε. Ξαφνικά η ρουτίνα μου είναι μίζερη. Σε αναζητάω παντού και μόλις κάτι υποπτευτώ πως παραπέμπει σε κάτι γνώριμο, δικό σου, μαζεύομαι. Φοβάμαι την απογοήτευση. Να γυρίσω το κεφάλι μου και ν’ αντικρίσω κάποιον ξένο. Κάποιον που απλά έτυχε να έχει κάτι πάνω του που να σε θυμίζει.
Μη φανταστείς όμως πως κι η ζωή μαζί σου είναι καλύτερη. Δεν ξέρω αν φταίει που μας έχω συνηθίσει. Οι εναλλαγές έπαψαν να με εκπλήσσουν. Περιμένω πώς θα σου τη βιδώσει να ξυπνήσεις κάθε μέρα κι έτσι οργανώνω τη ζωή μου. Πάνω στα θέλω σου. Ναι καλά! Τραβάτε με κι ας κλαίω. Ποιον κοροϊδεύω; Αφού ξέρουμε κι οι δυο ότι δε μου δίνω κι άλλες επιλογές. Συνειδητά μένω σ’ αυτή την ιστορία. Οι νόρμες πάντα με έπνιγαν και το απροσδόκητο με έλκυε τρομαχτικά πολύ. Ίσως και γι’ αυτό να σ’ ερωτεύτηκα τόσο. Ποιος ξέρει;
Το αστείο βέβαια ξέρεις ποιο είναι; Πως ακόμα νομίζω ότι έχω επιλογή. Πως μπορώ να αποφασίσω εγώ για μένα κι εσύ δεν έχεις καμιά δουλειά να μου αλλάζεις γνώμη. Κι εσύ τόσο περίτεχνα, μ’ αφήνεις πιστεύω τα δικά μου.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
