Ποτέ μου δε χώνεψα την υπερπροστατευτικότητα. Δεν την κατάλαβα κι ας την ένιωσα, όπως όλοι. Μίζερο ένστικτο, αν θες τη γνώμη μου. Γιατί ξέρεις ότι δεν μπορείς ν’ αποφεύγεις τις άσχημες καταστάσεις για πάντα. Το ξέρεις, παρόλα αυτά, επιλέγεις να το αγνοείς. Επιλέγεις να εμμένεις σε περιστάσεις ανούσιες, με αισθήματα τυλιγμένα σε πλαστικό. Τρέχεις να προφυλαχτείς, μην τυχόν κι αγγίξει κανείς καμιά ευαίσθητη χορδή και ταράξεις εσύ ο ίδιος τη γαλήνη σου.
Γι’ αυτό κι επιδιώκεις σχέσεις επιφάνειας. Το βάθος τρομάζει. Γιατί το βάθος είναι αίσθημα και τα αισθήματα γίνονται γυαλιά που κόβουν αν δεν τα προσέξεις. Εξάλλου, δεν κολυμπάς όταν τα πόδια σου πατούν στο βυθό. Γι’ αυτό κι η ασφάλεια που νιώθεις στα ρηχά είναι μια ψευδαίσθηση. Δεν μπορείς να μένεις, όμως, συνεχώς στις όχθες. Το οφείλεις στον εαυτό σου να κάνεις το επόμενο βήμα, να νιώσεις.
Κι είναι μαγικό το αίσθημα με οποιοδήποτε περιεχόμενο. Άσε στην άκρη ενδορφίνες και λοιπά ορμονικά λοιπόν. Τα αισθήματα δεν προκαλούν πάντα ευτυχία. Φέρνουν και πόνο, δάκρυα, απόγνωση, θυμό. Αρνητικές πτυχές συναισθημάτων που κανείς δε θέλει να βιώνει, ούτε καν να σκέφτεται. Και είναι απόλυτα κατανοητό. Αυτό δε σημαίνει όμως πως είναι και λογικό.
Άσε τα συναισθήματά σου ελεύθερα. Εξωτερίκευσέ τα. Άστα να σε πλημμυρίσουν, να σε καθηλώσουν και να σε αλλάξουν με τρόπους που δεν μπορείς ούτε καν να φανταστείς. Γιατί καμιά έκβαση ενός συναισθήματος δεν είναι ίδια με οποιαδήποτε άλλη. Η αγάπη έρχεται με πολλές μορφές κι εκδηλώνεται συναισθηματικά με ακόμη περισσότερες. Το ίδιο κι όλα τα υπόλοιπα. Κάθε περίσταση που ξεπηδά στη ζωή σου επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό. Κάθε κατάσταση σε διαμορφώνει και μέσα σ’ όλα τα καλά βρίσκεται κι ο πόνος. Ίσως το πιο καλό εργαλείο ανάπλασης. Ένα μαραφέτι λιγάκι ύπουλο μα συνάμα κι αγνό που γκρεμίζει μέσα σου τους τοίχους που τόσο περίτεχνα χτίζεις με τα χρόνια. Τείχη προστασίας απ’ όλους κι απ’ όλα.
Εξάλλου, τίποτα δε σε διαμορφώνει περισσότερο από τις πληγές που κρύβεις μέσα σου. Γιατί καλή η αγάπη, σε οδηγεί να κάνεις πράγματα που δε φανταζόσουν ποτέ. Ο πόνος όμως σε αναγκάζει να δεις μέσα σου. Να σκάψεις λίγο πιο βαθιά από την επιφάνεια μέχρι ν’ ανακαλύψεις τις αιτίες του. Να βρεις κομμάτια σου που, εθελοτυφλώντας, αρνείσαι να παραδεχτείς ακόμα και σε σένα. Να μάθεις τον εαυτό σου μέσα από πληγές, πάθη και λάθη.
Σε σπρώχνει να ξεπεράσεις καταστάσεις που σε γονάτισαν και σε κράτησαν κάτω παρά τις προσπάθειές σου να σηκωθείς. Πάνω απ’ όλα όμως σε φέρνει αντιμέτωπο με το δυσκολότερο αντίπαλο. Εσένα. Σε βάζει στο ρινγκ που τόσο φοβάσαι και σε στήνει στη γωνία με το ζόρι. Σου φανερώνει με το έτσι θέλω αυτά που τόσο καιρό αγνοούσες.
Κι όλα αυτά γιατί με τον πόνο σκαλίζεις πιο βαθιά. Ψάχνεις μέσα σου αιτίες κι απορείς. Αναζητάς απαντήσεις που ξέρεις όμως εξ αρχής. Κι όλα αυτά από φόβο να παραδεχθείς στον εαυτό σου τ’ αυτονόητα. Ψάχνεις μέχρι να φτάσεις στη λύτρωση γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Γι’ αυτό σου λέω, πληγώσου και λίγο. Κι αυτό μέσα στο παιχνίδι είναι. Έχει κι η κόλαση τη χάρη της.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
