Έχεις αναρωτηθεί ποτέ για πόσους ανθρώπους θα έβαζες το χέρι σου στη φωτιά; Για πόσους ανθρώπους θα μπορούσες να εγγυηθείς για το οτιδήποτε; Ακόμα και για το πιο μικρό πράγμα. Και φυσικά, το μεγαλύτερο ερώτημα απ’ όλα. Για πόσους ανθρώπους θα μπορούσες να πεις με σιγουριά ότι θα σου σταθούν στα δύσκολα;
Οι περισσότεροι λένε ότι οι δικοί σου άνθρωποι φαίνονται στα εύκολα, αλλά και στα δύσκολα. Είναι αυτοί που ό,τι και να συμβεί, είναι δίπλα σου, βράχος ακλόνητος. Άνθρωποι που σε καταλαβαίνουν χωρίς να χρειάζεται να δώσεις εξηγήσεις, άνθρωποι που δε μασάνε μπροστά σε προβλήματα. Είναι κι αυτοί που χαίρονται πιο πολύ από ‘σένα με τη χαρά σου και φουσκώνουν σαν παγόνια απ’ την περηφάνια για τα κατορθώματά σου. Σε έχουν σαν υπόδειγμα για όσα καταφέρνεις και παραδειγματίζονται από ‘σένα για να προχωρήσουν μπροστά στη ζωή τους.
Άλλοι λένε πως ο άνθρωπος φαίνεται στα εύκολα. Όλοι θα σε συντρέξουν στις δυσκολίες, είτε από κουτσομπολιό είτε από υποχρέωση. Θα ασχοληθούν μαζί σου, θα σε ακούσουν, θα σου δώσουν έναν ώμο να κλάψεις. Θα ρωτήσουν, θα σε συμβουλέψουν, θα σε λυπηθούν επιφανειακά. Γιατί αυτοί που είναι δίπλα σου στα εύκολα, είναι πραγματικά δίπλα σου.
Είναι δύσκολο κάποιος να χαρεί με τη χαρά σου. Να νιώσει περήφανος με την επιτυχία σου και να σε θαυμάσει. Οι περισσότεροι θα σε ζηλέψουν, θα κοιτάξουν πώς να επωφεληθούν απ’ τα κατορθώματά σου. Να αρπάξουν ό,τι μπορούν από ‘σένα χωρίς καμία ιδιαίτερη θέληση να στο ανταποδώσουν. Ίσως κι όταν σε βλέπουν να εξελίσσεσαι, να πέσουν να σε φάνε από τη ζήλια τους.
Είναι και μερικοί όμως που υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό στις δυσκολίες. Τότε που τα πράγματα θα στραβώσουν. Που θα πέσεις κάτω, θα κλάψεις, θα χτυπηθείς και θα πιάσεις πάτο. Εκεί βλέπεις τους ανθρώπους σου. Στα γνήσια βλέμματα αγάπης και συμπαράστασης. Όχι σ’ αυτά τα δήθεν που μόνο σκοπό έχουν να πάρουν πληροφορίες για τη δυστυχία σου. Έτσι κι αλλιώς το μόνο που τους νοιάζει είναι να κουτσομπολέψουν μετά πίσω απ’ την πλάτη σου μήπως και νιώσουν λίγο καλύτερα μέσα στη μιζέρια τους.
Σ’ αυτούς τους ανθρώπους μπορείς να ανοίξεις την καρδιά σου και να μοιραστείς προβληματισμούς και δυσκολίες. Άνθρωποι για να μοιραστείς μαζί τους τα πράγματα που σου τριβελίζουν κάθε βράδυ το μυαλό. Αυτοί που λένε «είμαι δίπλα σου ό,τι και να χρειαστείς» και ξέρεις πως είναι αλήθεια πριν καν το ξεστομίσουν. Που σε κοιτούν στα δύσκολα με συμπόνια κι όχι με λύπηση. Που σε ακούν και σε συμβουλέψουν με τον καλύτερο τρόπο που μπορούν κι όχι απλά για να τους φύγει η υποχρέωση.
Πόσοι όμως είναι στην πραγματικότητα αυτοί οι άνθρωποι; Για πόσους μπορείς να ορκιστείς ότι θα σου συμπεριφερθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο στα δύσκολα; Ότι θα αποτελούν αυτό το χέρι βοηθείας που τόσο χρειαζόμαστε καμιά φορά; Ακόμα κι όταν δεν το παραδεχόμαστε.
Ίσως να’ ναι μια χούφτα άνθρωποι αν είμαστε αρκετά τυχεροί. Ίσως αυτοί οι άνθρωποι δεν ξεπερνούν τους ένα με δύο. Και στη χειρότερη περίπτωση ίσως να μην υπάρχει και κανείς. Μερικοί αρκούνται μόνο στον εαυτό τους. Με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
