Με ρωτούν συχνά γιατί γράφω. Και κάθε φορά απορώ το ίδιο. Σε βαθμό που πιστεύω πως παίρνω ύφος εξωγήινου. Και μου γεννούνται απορίες, ρε παιδιά. Γνήσιες απορίες χωρίς την ελάχιστη δόση ειρωνείας. Πώς γίνεται να μη γράφω; Δηλαδή εσείς που δε γράφετε τις σκέψεις σας, πώς διατηρήστε υγιείς; Πώς κρατάτε τα λογικά σας; Πώς σας φτάνουν τα λεφτά εν πάση περιπτώσει για τους ψυχολόγους; Εγώ τέλος του μήνα τα μετράω τσίμα-τσίμα.
Γι’ αυτό κι εγώ, όπως πολλοί, μάθαμε να καταγράφουμε τις σκέψεις μας και να ησυχάζουμε τους δαίμονές μας. Αν εσείς ξέρετε άλλον τρόπο, πιο ανώδυνο, παρακαλώ, μη μας κρατάτε στο σκοτάδι. Μοιραστείτε το μαζί μας. Μέχρι να το κάνετε όμως, πάμε για μια βουτιά στα άδυτα του εγκεφάλου ενός γραφιά, μπας και σταματήσετε να μας θεωρείτε τόσο τρελούς. Αν κι εδώ που τα λέμε, κι εμείς ακόμα ψαχνόμαστε για επιχειρήματα.
Ακούτε, λοιπόν, συχνά για τον πόνο του γραφιά, για την πετριά που κουβαλάει στο κεφάλι του, γι’ αυτή τη δόση σχιζοφρένειας που μαγνητίζει ίσως -περιέργως, αν θες τη γνώμη μου. Εδώ μέσα ειδικά, η ανάγκη μας για έκφραση έχει ξεπεράσει τετράδια, σημειωματάρια, post-its, χαρτοπετσέτες κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Επεκτάθηκε κι εκτέθηκε η ανάγκη, γιατί περί αυτής πρόκειται.
Δεν είναι βίτσιο, όπως μας προσάπτουν πολλοί. Δεν είναι καν απόπειρα επιβεβαίωσης ή έστω όχι στην πλειοψηφία της. Είναι περισσότερο μια έμφυτη κλίση. Άλλοι τραγουδάνε, άλλοι χορεύουν, άλλοι λύνουν μαθηματικές εξισώσεις κι άλλοι κοπανιούνται σε γυμναστήρια, αλάνες και γήπεδα. Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο εκτόνωσης και το ξέσπασμα στο χαρτί δεν είναι κάτι διαφορετικό απ’ αυτό.
Λέξεις, φράσεις κι ολόκληρες εκθέσεις ιδεών βρίσκουν τον τρόπο τους να ξεγλιστρούν απ’ το κεφάλι μας και να καταλήγουν με μια ευκολία σε οποιαδήποτε επιφάνεια κρίνεται κατάλληλη προς καταγραφή την εκάστοτε στιγμή. Πράγματα που αν δεν τα πεις θα σκάσεις, όμως απ’ την άλλη η γλώσσα κόβεται τις επίμαχες στιγμές. Οι νευρώνες του εγκεφάλου κάπου χάνουν επαφή κι ενώ οι φωνές μέσα στο κεφάλι σου δεν το βουλώνουν στιγμή, το στόμα αρνείται πεισματικά να ακολουθήσει στον ίδιο ειρμό. Το χέρι πάντως δείχνει να συνεργάζεται άψογα, οπότε τι να κάνεις; Ο καθένας δουλεύει με όσα διαθέτει και λέει κι ευχαριστώ.
Φιλοσοφικές αναζητήσεις κι ανησυχίες για τη ζωή. Πού πάμε, τι κάνουμε, ποιοι είμαστε; Γιατί ο κόσμος είναι έτσι κι όχι αλλιώς; Επίσης, γράμματα αγάπης. Καταγραφές συναισθημάτων που ίσως να μην ακουστούν ποτέ φωναχτά, μα σίγουρα θα διαβαστούν ξανά και ξανά. Παραλήπτης; Άπαντες! Μανάδες, πατεράδες, αδέλφια και λοιπό συγγενολόι. Όπως και γείτονες, φίλοι κι εραστές. Όλοι έχουν το δικό τους κομμάτι στην πίτα και τις δικές τους μικρές αποδείξεις αγάπης.
Εντάξει, οι εραστές έχουν την τιμητική τους λίγο παραπάνω, εδώ που τα λέμε. Τι να κάνουμε; Αδυναμίες είναι αυτές. Κάπως πρέπει να τους βεβαιώσουμε κι αυτούς για τα συναισθήματά μας, να μη μας φύγουν. Μην ξεχάσω λίστες για το σουπερμάρκετ, σημειώσεις της δουλειάς, στίχοι από τραγούδια και συνταγές μαγειρικής. Όλα έχουν την τιμητική τους, έναν ξεχωριστό χώρο για να γραφτούν κι ένα μοναδικό χρόνο για να αναλυθούν.
Κι αν ακόμα δεν έχετε πειστεί, ένα θα σας πω -το μοναδικό που μου έμεινε απ’ τα Λατινικά που μάθαινα με τόσο ζήλο στο σχολείο. Scripta manent, κι αν αυτό δεν είναι αρκετά καλό επιχείρημα για να σας πείσει ότι δεν είμαστε τρελοί, οι αρχαίοι και σύγχρονοι φιλόσοφοι, οι γραφιάδες όλου του κόσμου και σύσσωμο το pillowfights σηκώνει τα χέρια ψηλά. Έστω προσπαθήσαμε.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
