Οι καβγάδες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι κάθε σχέσης και δη ερωτικής. Δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης, θες δε θες, οι εντάσεις δε λείπουν ποτέ από μια ουσιαστική σχέση. Αν δε διαφωνείτε ποτέ, τότε κάνετε κάτι λάθος. Άλλη ιστορία βέβαια αυτή, οπότε επανέρχομαι.
Πολύ συχνά –για να μην πω πάντα– και τα δύο πρόσωπα θα απευθυνθούν σε κάποιο τρίτο μετά τον καβγά. Μεταξύ μας, η ατάκα που παίζει να ακουστεί στη μετέπειτα συζήτηση είναι η εξής «μα καλά, προφανώς και είχα δίκιο, έτσι δεν είναι;».
Και οι μεν και οι δε, προσπαθούν να καταλάβουν τι έχει συμβεί, ποιος φταίει για τη διαφωνία που είχαν και τι έφταιξε τέλος πάντων και έγιναν πάλι κώλος. Συζητήσεις επί συζητήσεων με φίλους και γνωστούς, ανάλυση μέχρι και της ανάσας που πήρε ο άλλος και γιατί είπε αυτά που είπε, τα εννοεί ή είναι λόγια πάνω στην ένταση της στιγμής;
Όταν δε, σου τυχαίνει ο κλήρος να ακούσεις και τις δύο πλευρές τις ιστορίας, τότε έχεις την ατυχία να ακούσεις γκρίνια, φωνές και κλάματα επί δύο. Βέβαια, μπορείς να συμβουλεύσεις τους φίλους σου καλύτερα, όταν βλέπεις και τις δύο πλευρές του νομίσματος.
Μόλις καταλαγιάσει η υστερία, οι φωνές, τα κλάματα και οι αλληλοκατηγορίες, τότε μπορείτε με ηρεμία να κουβεντιάσετε σαν άνθρωποι. Κάπου εκεί θα συνειδητοποιήσεις τόσο εσύ όσο κι αυτοί, πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
Ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας. Χιλιοειπωμένη, κλισέ μα πάνσοφη φράση, την οποία θα έπρεπε να την έχουμε ευαγγέλιο. Ουδείς άσφαλτος που λέει και η Λαίδη.
Η ιστορία λοιπόν πάει κάπως έτσι. Σου αναλύει ο λατρεμένος κολλητός τον πόνο του για την «ξετσίπωτη» που πάλι τον έβγαλε έξω από τα ρούχα του με τη γκρίνια της και κλαίει η πολυαγαπημένη κολλητή για τον μαλάκα που πάλι ούρλιαζε χωρίς λόγο και της μίλησε άσχημα.
Θα σας σοκάρω λίγο λατρεμένα μου πιτσουνάκια, γι’ αυτό καθίστε κάπου.
Όχι φίλε μου, δεν είναι αυτή υστερική και γκρινιάζει χωρίς λόγο. Και σαφέστατα φίλη μου, δεν είναι αυτός παράλογος που φωνάζει όταν τον έχεις φέρει στο αμήν και κοντεύει να δει το Χριστό φαντάρο και τον Αλλάχ μπαλαρίνα.
Η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση και – δυστυχώς ή ευτυχώς– έχουν και οι δύο πλευρές και δίκιο και άδικο ταυτόχρονα. Ούτε αυτός φταίει, μάτια μου, που του άναψαν τα λαμπάκια, ούτε εσύ που κλαις και οδύρεσαι για τα απότομα λόγια του.
Κάτσε να το κουβεντιάσουμε μία στιγμή, θα δεις που τελικά έχω δίκιο. Αφού όταν ηρεμίσεις κι εσύ, συνειδητοποιείς πως οκ μπορεί και να έφταιγες κάπου.
Κάπου το στρες και η μίρλα γιατί ξύπνησες στραβά, κάπου οι διαφορές στους χαρακτήρες σας και δεν αργεί να κόψει το γλυκό. Δεν υπάρχει λόγος για πανικός. Είναι σίγουρο ότι διαφωνίες θα υπάρξουν, είπαμε.
Για μένα, η λύση είναι να κουβεντιάσετε ήρεμα και όμορφα. Να πουν και οι δύο την άποψή τους, γιατί ενοχλήθηκαν και τι τους πλήγωσε. Σκοπός είναι πάντα να καταλάβεις. Να μπεις στα ρούχα του άλλου και να δεις τα πράγματα από τη δική του πλευρά. Να υποχωρείς εκεί που χρειάζεται και να αναγνωρίζεις τα λάθη σου. Μόνο έτσι θα ηρεμίσεις το είναι σου και θα ησυχάσουν τα δαιμόνια στο κεφάλι σου.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
