Όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας έχουμε πληγωθεί. Κι αυτό ίσως μας κάνει κλειστούς απέναντι στους άλλους, ακόμα και δύσπιστους. Η δυσπιστία λοιπόν το θέμα μας κι από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις. Πολύπτυχο πρόβλημα με μοναδική λύση την εμπιστοσύνη.
Αν όχι όλοι, τότε σίγουρα οι περισσότεροι έχουν νιώσει να χάνουν τη Γη κάτω απ’ τα πόδια τους, όταν έδειξαν εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που αποδείχτηκαν λίγοι απέναντί τους. Υπήρξαν άνθρωποι που ανοίχτηκαν σε κάποιους που δεν το άξιζαν. Κι αυτό αφήνει σημάδια στο χαρακτήρα κάποιου θες-δε θες.
Όταν συμβαίνει κάτι που κλονίζει την πίστη σου στους ανθρώπους, η εύκολη λύση είναι να κλειστείς στο καβούκι σου, να χτίσεις έναν τοίχο γύρω σου και να κλείσεις όλους τους υπόλοιπους απ’ έξω για να προστατευτείς. Το καταλαβαίνω πραγματικά. Η ανάγκη αυτοπροστασίας είναι το βασικότερο ένστικτο του ανθρώπου από την απαρχή του κόσμου. Απλώς τώρα, περάσαμε την εποχή των σπηλαίων και δεν ανάβουμε φωτιές για να προστατευτούμε από τα θηρία. Τώρα έχουμε την ωραιότατη πανοπλία μας και τίποτα δε μας αγγίζει.
Όμως η δυσπιστία δε θα λύσει το πρόβλημα. Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζει κανείς τους ανθρώπους καχύποπτα απλά και μόνο επειδή πληγώθηκε. Οκ, κατανοητό, μέχρι ενός ορίου όμως. Οι υπερβολές δεν ωφέλησαν ποτέ κανέναν. Γιατί η καχυποψία σε οδηγεί στο άλλο άκρο. Καταλήγει κανείς να μην μπορεί να ευχαριστηθεί οτιδήποτε, είτε αυτό είναι η καθημερινότητά του, είτε κάτι αναπάντεχο που συνέβη και τον οδήγησε έξω από τα νερά του. Πίσω από κάθε κίνηση, κάθε λέξη ψάχνει να βρει ψεγάδι, να βρει το πάτημα για να επιβεβαιώσει όλες αυτές τις –ανούσιες κατ’ εμέ– υποψίες.
Νομίζω πρέπει να το βάλουμε λιγάκι στο μυαλό μας αυτό. Δε θέλουν όλοι οι άνθρωποι να μας πληγώσουν. Ούτε θέλουν όλοι το κακό μας, ούτε κοιμούνται και ξυπνάνε με το διακαή πόθο να μας τη φέρουν πισώπλατα και να μας καταστρέψουν τη ζωή. Δηλαδή πόσο πιο απλά μπορώ να το εξηγήσω; Υπάρχουν και φορές που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν περιστρέφεται όλος ο κόσμος γύρω από ‘μας και καμιά απολύτως καούρα δεν έχουν όλοι με την πάρτη μας.
Επίσης, κάτι βασικό. Όταν έχει κανείς συνεχώς στο νου του ότι ο κάθε άνθρωπος που συναντά θα τον πληγώσει, ηττημένος είναι πάντα καθώς προδιατίθεται αρνητικά και δεν επιτρέπει στον εαυτό του να ζήσει την κάθε στιγμή. Έτσι, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να διώχνουμε ανθρώπους από κοντά μας που θέλουν να μας μάθουν και να γίνουν μέρος της ζωής μας. Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο δεν προστατεύουμε τον εαυτό μας, έτσι όπως λανθασμένα θέλουμε να πιστεύουμε, αντίθετα, μόνο κακό μας κάνουμε.
Από ‘μένα λοιπόν μία φράση κράτα. Για κανένα απολύτως λόγο, ό,τι και να συμβεί, μην εγκαταλείπεις την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους. Όλοι αυτοί που μέλλει να περάσουν από τη ζωή σου έχουν κάτι να σου δώσουν. Ίσως κάτι καλό, ίσως κάτι κακό που εν τέλει θα καταλάβεις ότι μόνο θετικό μπορεί να είναι, αφού όλα τα παθήματα, είναι μαθήματα ζωής. Με την καχυποψία και τη συνεχή άμυνα, αποξενώνεσαι και χάνεις τόσα πολλά. Εμπιστέψου με κι αφήσου. Δεν έχεις τίποτα να χάσεις.
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Καλή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
