Ξέρεις, σκεφτόμουν τις προάλλες πως δε σου λέω συχνά τι μ’ έκανε να κατασταλάξω μαζί σου. Τι με έκανε να σε ξεχωρίσω από τους άλλους. Ίσως φταίει που πολλές φορές κομπλάρω και δεν ξέρω πως να σου εκφραστώ από κοντά. Μου είναι πιο εύκολο να σου τα γράφω. Να σε φαντάζομαι μπροστά μου, να με κοιτάς με τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου κι εγώ να σου ανοίγω την ψυχή μου. Για λίγο μόνο, ίσα-ίσα να ρίχνεις μια κλεφτή ματιά στο κουβάρι που κρύβω μέσα μου και μετά, πάλι πίσω στην άγνοια.
Ξέρεις, λοιπόν, τι είναι αυτό που με τράβηξε σε σένα εξαρχής; Αυτή η ηρεμία της φωνής σου. Για κάποιο περίεργο λόγο, ο τόνος της με χαλαρώνει, με καλμάρει. Πρώτη φορά το βρήκα αυτό σε άνθρωπο. Γι’ αυτό έγινες κι ο άνθρωπός μου. Γιατί πλάι σου, τίποτα δε μοιάζει απίθανο. Δεν ευθύνεται μόνο αυτό όμως. Είναι κι αυτή σου η ικανότητα να πείθομαι με ό,τι κι αν ακούω από σένα, ξέροντας πως είναι όλα αληθινά.
Δεν το βάζω κάτω εύκολα. Έχω ανάγκη, όμως, ν’ ακούω για όμορφα πράγματα. Ειδικά από ‘σένα. Θέλω ν’ ακούω τη φωνή σου να μου λέει πως ό,τι και να συμβεί, δεν υπάρχει πρόβλημα που δεν μπορώ να λύσω. Που δεν μπορούμε να λύσουμε μαζί. Κι ας είναι ψέμα. Πες το μου ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις ειλικρινά. Αυτή η εμπιστοσύνη σου μου δίνει κουράγιο. Θέλω να μου μιλάς για τις καλύτερες μέρες που θα ΄ρθουν. Να μου δείχνεις την άκρη για να λύνω τους κόμπους μου. Όσοι κι αν προκύψουν.
Θέλω να μου μιλάς για ταξίδια. Αυτά που θα κάνουμε σίγουρα κι άλλα που ίσως να μην καταφέρουμε να κάνουμε ποτέ. Μίλα μου για μέρη εξωτικά κι ανθρώπους τόσο διαφορετικούς και παράλληλα τόσο ίδιους με μένα. Μίλα μου για τα αγαπημένα μου βιβλία. Αυτά που θα μου διαβάζεις στο κρεβάτι τις νύχτες μας. Κάνε με να ονειρευτώ στιγμές βγαλμένες από παραμύθια.
Θέλω να σ’ ακούω να μου μιλάς και για τα όνειρά σου. Αυτά που κάνεις για μας. Ακόμα κι αυτά που κάνεις για σένα. Μ’ αρέσει να σε βλέπω να παθιάζεσαι για όσα ακόμη δεν έχουν έρθει. Μίλα μου, λοιπόν, με τις ώρες. Δε βαριέμαι ποτέ να σ’ ακούω. Μερικές λέξεις σου αρκούν για να μου φτιάχνει τη διάθεση. Ζωγράφισέ μου εικόνες και κάνε με να τις θέλω τόσο απεγνωσμένα ώστε να τις κυνηγήσω. Το κάνεις τόσο εύκολα εξάλλου.
«Ό,τι δε λύνεται, κόβεται». Αυτό μου έμαθες και συνεχίζεις να μου μαθαίνεις καθημερινά. Με τη γλυκιά σου την επιμονή έμαθα να μην απελπίζομαι. Πάντα μου μιλάς γι’ αυτά τα όμορφα, που μπορεί να είναι μακριά και να μην τα βλέπω ακόμα, αλλά θα έρθουν γιατί τ’ αξίζω. Μα καλά, πώς γίνεται να τα βλέπεις όλα τόσο θετικά; Πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι είναι γραμμένο για μένα να είμαι ευτυχισμένη; Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία πώς το ξέρεις. Το θέμα είναι πως έχεις αυτό το κάτι που με ταξιδεύει και με κάνει να πιστεύω κάθε σου λέξη. Κι αυτό να ξέρεις, μάτια μου, δεν το αλλάζω με τίποτα στον κόσμο.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
