Είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι προσπαθούμε να είμαστε αρεστοί. Θες κοινωνικά πρότυπα; Θες λίγο η ανάγκη μας να μην ξεχωρίζουμε από φόβο μήπως και διαπομπευθούμε; Όπως και να ‘χει, οι πράξεις μας και η στάση μας αντιπροσωπεύουν σχεδόν πάντα μία συμπεριφορά αποδεκτή από το γενικό σύνολο. Στην περίπτωση αυτή δεν συγκαταλέγεται μόνο η συμπεριφορά μας απέναντι σε συντρόφους, αλλά και σε φίλους, οικογένεια, πολλές φορές απέναντι και στον ίδιο μας τον εαυτό.
«Σύμφωνα με τη θεωρία της Θεραπείας Σχημάτων, τα σχήματα είναι βασικές δομές της προσωπικότητας που δημιουργούνται από τις εμπειρίες της παιδικής ηλικίας και επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, τους άλλους και τον κόσμο» λέει και μία ψυχολογική θεωρία. Από μικροί λοιπόν αναπτύσσουμε κοινωνικά πρότυπα που πολλές φορές μας οδηγούν στο να διατηρούμε κάποιες στάσεις μετριοπάθειας και στη συνέχεια της ζωής μας. Ίσως γι’ αυτό και να υποχωρούμε τόσο πολύ σε καταστάσεις όσο μεγαλώνουμε.
Σε νεαρές ηλικίες, αυτά τα πρότυπα δεν έχουν αποτυπωθεί μέσα μας. Συμβαίνουν πιο πολύ μηχανικά και δεν έχουμε και ιδιαίτερο λόγο πάνω σ’ αυτό μιας και γίνονται ασυναίσθητα. Είναι περισσότερο σκέψεις, βιώματα, εμπειρίες ίσως και συναισθήματα που αναπτύσσονται μέσα μας όσο περνά ο καιρός. Καμιά φορά λοιπόν μας όλα όσα έχουμε ζήσει μας ωθούν να επαναλαμβάνουμε κάποιες συμπεριφορές στις σχέσεις μας.
Η ανάγκη μας να ταιριάξουμε, να νιώσουμε ότι ανήκουμε κάπου μας οδηγεί στο να κάνουμε υποχωρήσεις. Να αφήνουμε πίσω τα όνειρα μας και τις επιθυμίες μας θυσιάζοντάς τα στο βωμό του κοινωνικά αποδεκτού. Δεν αφορά όμως μεγαλεπίβολα σχέδια και όνειρα. Όχι. Αυτή η συγκατάβαση που μας ακολουθεί βρίσκεται και στα απλά, τα καθημερινά. Τις βόλτες που θυσιάσαμε στους αγαπημένους μας δρόμους για μαγαζιά εκτός του γούστου μας. Το βρώμικο για κυριλέ εστιατόρια. Διακοπές σε νησιά που δε μας τρέλαιναν σε βάρος των αγαπημένων μας παραλιών.
Κανείς δε λέει πως και η συγκατάβαση δε χρειάζεται που και που. Είναι λογικό να κάνουμε υποχωρήσεις γιατί μόνο έτσι λειτουργούν οι ανθρώπινες σχέσεις. Κάπου κάνει κάποιος πίσω και κάπου κάποιος άλλος. Η συνεχής και αδιάκοπη παραχώρηση όμως δεν ωφελεί κανέναν. Εξάλλου, μέτρον άριστον έλεγαν και οι αρχαίοι και είχαν απόλυτο δίκιο. Όλα όμως έχουν κι ένα όριο.
Δεν είναι απαραίτητο πάντα να κάνεις πίσω δικές σου επιθυμίες. Αναλώνεσαι. Αναλώνεσαι σε ανθρώπους και καταστάσεις που στην τελική δε γουστάρεις και για ποιο λόγο; Για να κάνεις το κέφι μερικών; Με το δικό σου κέφι τι γίνεται, έχεις αναρωτηθεί καθόλου; Σκέψου και μια φορά τον εαυτό σου. Βαλ’ τον μπροστά και υπερασπίσου τον. Υπερασπίσου τις επιθυμίες σου. Βάλε για μια φορά εσένα πάνω απ’ όλους και απ’ όλα.
Δεν είναι εγωισμός, ούτε και εγωπάθεια. Η αγάπη για τον εαυτό μας είναι η μεγαλύτερη δυσκολία. Αν δεν αγαπήσεις όμως το μέσα σου, πώς θα το σεβαστείς; Κι αν δε σεβαστείς όλα όσα έχεις μέσα σου, πώς θα το κάνουν οι άλλοι για σένα, μάτια μου; Γι’ αυτό καλό είναι να μην παραγκωνίζουμε τους εαυτούς μας κι οτιδήποτε προσέρχεται απ’ αυτούς. Μέσα κρύβουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Εμάς.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
