Όλοι λίγο-πολύ έχουμε βιώσει αυτό που εμείς –οι εραστές της ανατολικής Μεσογείου– αποκαλούμε αθάνατο ελληνικό καμάκι και για κάποιο αξιοθαύμαστο λόγο νιώθουμε και υπερήφανοι που το ενσαρκώνουμε ως λαός.
Το πέσιμο αλά ελληνικά, λοιπόν, αποτελείται κατά κύριο λόγο από ατάκες τύπου:
«Έχω και Πόρσε πάμε μια βόλτα;», «Ζαχαροπλάστης ήταν ο πατέρα σου;», «Πω, πω, πω τί μανάρι είσαι εσύ; Να κεράσω ένα ποτάκι;»
Και ποιά είναι η απάντηση καλά μου θηλυκά; Όχι, όχι και πάλι όχι. Ανέφερα πως όχι; Ε, λοιπόν, όχι!
Τι σε κάνει να πιστεύεις, καλέ μου, πως όταν μου κορνάρεις μέσα από το datsun και μου σφυράς κλέφτικα, εγώ θα γυρίσω και θα τρέξω μέσα στο αγροτικό και θα κλεφτούμε κάτω απ’ τα φώτα του δειλινού;
Τι περνά από το μυαλό σου όταν ξεστομίζεις την ατάκα «Φέρτε μου γυαλιά ηλίου, με έχει τυφλώσει αυτό το πλάσμα»;
Γιατί σφυράς κλέφτικα αγόρι μου; Γιατί δε βουτάς τη γλωσσίτσα σου στο μυαλουδάκι σου πριν μιλήσεις; Θα σου πω εγώ γιατί. Γιατί είσαι βλάξ. Και βαριεστημένος και βλάξ, τύπου «Σούζι τρως! Και ψεύδεσαι και τρως!».
Είναι τόσο δύσκολο, ωρέ κλεφτόπουλα, να πλησιάσετε το κοριτσάκι που σας γυάλισε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι κι όχι σαν Νεάντερνταλ;
Κάνε ένα κομπλιμέντο κι ας είναι και κλισέ τέλος πάντων. Μην ποντάρεις στο χιούμορ, δεν το έχετε όλοι. Είναι δύσκολο να το μάθεις, αν δεν το έχεις μέσα σου.
Επομένως τι κάνουμε, λατρεμένα μου κοριτσούδια, όταν γινόμαστε θύματα του πιο πληκτικού φλερτ; Αγνοούμε επιδεικτικότατα, ωσάν ντιβούλες της δεκαετίας του ’20; Απαντάμε ένα ευγενικότατο «βρε, άντε μου στο διάολο!» και συνεχίζουμε ατάραχες το martini with two olives please; Παθαίνουμε ταράκουλο και χρειαζόμαστε από lexotanil μέχρι ηρεμιστική στα οπίσθια επειδή κάποιος μας μίλησε τόσο απερίσκεπτα και προκλητικά (Α τον αλήτη!); Χαμογελάμε ειρωνικά –όσες μπορείτε σηκώνετε και φρύδι– και απαντάμε ευγενέστατα «όχι, ευχαριστώ, δε θα πάρω»; Ή μήπως όλα τα παραπάνω κι όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά;
Φοράς το όμορφο, γλυκό χαμόγελό σου λοιπόν κι αρνείσαι το ποτάκι, τη βόλτα ή οτιδήποτε άλλο του καπνίσει του συνομιλητή σου. Δε χρειάζεται, ματάκια μου, ούτε να ανεβάσεις τη μυτούλα σου στο Θεό ούτε τίποτα. Δεν είσαι δα κι η θεά Αφροδίτη!
Και προς θεού, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ταραχτείς, αν έρθει κάποιος να σου μιλήσει. Μη γίνεσαι πουριτανή. Ένα «δεν ενδιαφέρομαι», απλά κι ωραία, θα σε βγάλει από την αμήχανη θέση όσο greek lover και να είναι το αγόρι απέναντι.
Βασικός κανόνας όμως κορίτσια, δεν είμαστε νταλικέρηδες. Δε βγήκες μόλις από την οικοδομή χρυσό μου, δε χρειάζεται να βρίζεις χειρότερα κι απ’ τον Τσουκαλά. Τώρα αν το τυπάκι δεν παίρνει από λόγια ευγενικά, τότε εντάξει ίσως χρειαστεί να ρίξεις κι ένα γαλλικό, μήπως και σε αφήσει στην ησυχία σου. Μέχρι εκεί όμως.
Ορίστε, λοιπόν, μετέδωσα όλη μου τη σοφία. Διαλέγετε και παίρνετε όποιο σας ταιριάζει. Αν θέλετε τη γνώμη μου, πάντως, μία ευγενική άρνηση είναι η καλύτερη λύση.
Αν και, ρε κορίτσια, μεταξύ μας τώρα. Όσο τραγικούλης κι αν είναι ο τύπος που θα σου την πέσει, όσο άθλιες κι αν είναι οι ατάκες του, σίγουρα έχεις κάτι να κερδίσεις. Ξέρεις πως θα τα συζητάς με τις φίλες σου και θα πεθαίνετε απ’ τα γέλια με όλα όσα ακούσατε.
Οπότε, συμβουλή μου; Χαλαρώστε και πιείτε τα ποτάκια σας με την ησυχία σας. Κι αν έρθει και κανένας επίδοξος γαμπρός, η λύση είναι μία. Υπομονή, στοργή και προδέρμ.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
